او به عنوان پایه‌گذار سبک نقاشی کاهگلی شناخته شده است؛ هرچند خود، مارکو گریگوریان را مبدع آن می‌داند. آثار کلانتری در چندین دوره از بی‌ینال هنر تهران و بی‌ینال طراحی تهران به نمایش درآمده و آرت‌فر هنر بازل سوئیس در سال ۱۳۵۵ میزبان آثار این هنرمند بوده که با قیمت‌های میلیاردی به فروش رفته‌اند. یکی از تاثیرگذارترین تجربیات حرفه‌ای زنده‌یاد پرویز کلانتری تصویرسازی کتاب‌های درسی بود که در گسترش زبان و بیان بصری او نقش مهمی ایفا کرد. او پس از فارغ‌التحصیلی به واسطه آشنایی با همایون صنعتی‌زاده، رئیس وقت دانشکده هنرهای زیبا، به کار تصویرگری نشریاتی چون مجله «ایران‌آباد» و کتاب‌های درسی و داستانی کودکان مشغول شد. نقاشی‌های پرویز کلانتری همواره نمایشگر فضایی آشنا و نوستالژیک، یادآور فرهنگ بومی ایران با تمرکز بر معماری شهرهای کویری بوده است.
اما آنچه آثار این هنرمند را قابل‌توجه می‌کند شیوه منحصربه‌فرد او در ایجاد این فضاست؛ کلانتری در آثارش منظره‌هایی ملموس را تصویر می‌کند. مناظری که به چشم مردم ایران آشناست اما زبان هنرمندانه او به گونه‌ای است که نقاشی‌هایش را بسیار فراتر از یک منظره‌سازیِ شهری صرف پیش برده است. موضوعات سنتی و بومی در آثار پرویز کلانتری در تقابل با تاثیرات هنر مدرن قرار گرفته و به تعادل رسیده است. سطوح تخت با رنگ‌های محدود، پرسپکتیو شکسته شده و روابط فضاییِ کوبیسمی را می‌توان از شاخص‌ترین ویژگی‌های تصویری آثار کلانتری دانست که به شکلی محسوس متاثر از هنر مدرن، به‌ویژه کوبیسم است.
