رنگ‌پریدگی، حالت تهوع، بی‌حسی، کف بالاآوردن، سرگیجه، دل درد و افزایش ضربان قلب، از جمله علائمی است که دانش‌آموزان مسموم شده در مدارس قم و چند شهر دیگر اظهار کرده‌اند؛ علائمی که به گفته پزشکان ناشی از «مسمومیت استنشاقی» است و خوشبختانه، نه پایدار است و نه مسری و قابل انتقال به دیگران.
در کنار این همه حساسیت به‌جا و لزوم تلاش برای پایان دادن به این مسمومیت‌های سریالی، اما مسمومیت‌های دیگری را شاهد هستیم که علائم آن بسیار خطرناک‌تر، پایدارتر و مسری است اما به ندرت در باره آن‌ها نگران می شویم یا حتی صحبت می‌کنیم چه برسد به اینکه شناسایی منشأ و مقابله با عواملش را مطالبه نماییم!
علائم این مسمومیت، افسردگی، یأس، بی‌تحرکی، عصبانیت، پرخاشگری، بدبینی و خودتحقیری است. این مسمومیت از طریق دیدن و شنیدن عارض می‌شود لذا من نام آن را «مسمومیت دیداری» و «مسمومیت شنیداری » می‌گذارم.
در همین مقطع به برخی اضلاع این نبرد چندضلعی توجه کنید! در یک ضلع مسموم کردن دانش‌آموزان دختر برنامه‌ریزی می‌شود؛ در ضلع دیگر عملیات گسترده روانی در داخل و خارج کشور سازماندهی می‌شود تا افکار عمومی داخل را برای آشوبی دیگر آماده کند و افکار عمومی کشورهای دیگر را نسبت به ایران بدبین؛ از سوی دیگر زمینه تشدید فشارهای بین‌المللی را فراهم می‌آورند و همه این‌ها در حالیست که ارزش پول ملی کاهش یافته و دولت در حال چاره‌اندیشی برای آن است، آن‌هم در آستانه سال نو و بلافاصله پس از آن ماه مبارک رمضان که اوج عملیات بازار است!
به امید روزی که مسمومیت‌های غیرجسمی به اندازه مسمومیت بدنی اهمیت پیدا کند و مطالبه همگانی برای شناسایی منشأ، عوامل گسترش و برخورد با آن‌ها اولویت پیدا کند.
