دوره هر سیاستمدار و مسئول تمام می‌شود، اما هر کس با چند خاطره و رکورد در ذهن مخاطبان نقش می‌بندد. متأسفانه دولت دوازدهم علاوه بر ثبت رکوردهای منفی متعدد همچون بالاترین نرخ سقوط ارزش پول ملی ، اینک با طولانی‌ترین زمان عدم حضور رئیس‌جمهور در خانه ملت، در حال ثبت رکورد جدید است.
یک. عجیب‌ترین نکته اینجاست که بهانه حاضر نشدن رئیس محترم جمهور در صحن مجلس ، نظر ستاد ملی کروناست. این در حالی است که او در همین بازه زمانی، در برخی جلسات داخلی دولت با سطح و شأن پایین‌تر، بارها حضور یافته است.
دو. مسئله دوم، سابقه شخص رئیس‌جمهور است. او بیست سال نماینده مجلس بوده و طبیعتا باید بیش از دیگران، مدافع جایگاه خانه ملت باشد. از سوی دیگر او ادعای حقوقدان بودن دارد و ثبت رکورد طولانی‌ترین غیبت در مجلس برای یک رئیس‌جمهور حقوقدان، خلاف شئون حقوقدانی است.
سه. در همین ایام، سران سایر قوا، دیدارهای متعدد حضوری با حفظ پروتکل‌های بهداشتی داشته‌اند، حتی سفر استانی رفته‌اند و در میان مردم حضور یافته‌اند. هرچند مثال آوردن از آمریکا و انگلیس و قیاس دولتمردان آن‌ها با دولتمردان خودمان، در شان ملت و دولت ایران نیست، اما ازآنجاکه نگاه برخی دولتمردان ما به آن‌هاست و آن‌ها را مظهر پیشرفت و الگو و کدخدای دنیا می‌دانند، می‌توان نگاهی به حضور سران این دو کشور در محافل انداخت. حضور روسای جمهور سابق و فعلی آمریکا در جلسات رسمی، در مجالس نمایندگان و در محافل انتخاباتی و مردمی، چیزی نیست که از قاب دوربین‌های خبری دورمانده باشد.
چهار. مسئله چهارم، شرط و علت مسئولیت است. اگر مسئولی بر سر کار است که نگرانی‌های ناشی از بیماری، مانع از حضور او در مهم‌ترین جلسات کشور و در تعارض با وظایف کاری اوست، چنین مسئولیتی اساسا زیر سؤال است. مسئول اگر قرار است برای مردم خدمتی کند و به کار آید، باید فداکاری و ازخودگذشتگی داشته باشد و اگر قرار نیست در این راه از خود بگذرد، اصلا برای چه مسئول شده است. ماجرای آن عاشق دلباخته‌ای است که به او توصیه کردند در فراق یارش چندان گریه نکند که نابینا شود و پاسخ شنیدند من چشم را می‌خواهم که یار را ببینم، اگر قرار است یار را نبینم، چشم را برای چه می‌خواهم. مسئول اگر سالم و سرزنده است، برای آن است که به کار مردم و به‌ویژه محرومان و فرودستان برسد اگرنه چه خاصیتی دارد.
سید محمد بحرینیان
