اینترنت فیبر نوری یک اتصال پهن باند است که می‌تواند به سرعت ۹۴۰ مگابیت در ثانیه (Mbps) با زمان تاخیر کم برسد. این فناوری از کابل فیبر نوری استفاده می کند که به طرز شگفت انگیزی می تواند داده ها را با سرعتی در حدود 70 درصد سرعت نور ارسال کند. علاوه بر این، کابل های فیبر نوری به اندازه سایر انواع کابل های سنتی در برابر شرایط آب و هوایی سخت حساس نیستند که این مورد به حداقل رساندن قطع برق کمک کرده و همچنین به طور موثر در برابر تداخل الکتریکی مقاومت می کند. فیبر نوری برای استفاده همزمان چندین کاربر ایده آل است.
اینترنت فیبر نوری یک فناوری پیچیده است که امکان انتقال اطلاعات را به شکل نور به جای برق مهیا می سازد. قطعات زیادی این فناوری پیشرفته را تشکیل می دهند، اما دو جزء کلیدی پایه این تکنولوژی هستند:
فیبرهای نوری ریز هستند. یعنی قطری در حدود 125 میکرون یا کمی بزرگتر از موی انسان. بسیاری از این فیبرها به صورت بسته بندی شده به یکدیگر متصل می شوند تا کابل ها را تشکیل دهند. فیبرهای نوری پالس های لیزر یا نور LED را به سمت پایین حمل می کنند و اطلاعات را به شکل "دودویی" منتقل می کنند. شبیه به 0s و 1s مورد استفاده در الکترونیک.
هنگامی که این پالس‌های نور بسیار سریع به مقصد می‌رسند، به خروجی الکتریکی تبدیل می‌شوند که دستگاه‌های شما می‌توانند آن را بفهمند و از آن استفاده کنند. این کار توسط یک قطعه تجهیزات ویژه به نام «ترمینال شبکه نوری» انجام می شود که سیگنال را از طریق اتصال اترنت به کاربر ارسال می کند. کشش بین خط اصلی شبکه فیبر و کاربر نهایی به عنوان «آخرین مایل» نامیده می شود (اگرچه اغلب بسیار کوتاهتر از یک مایل است).
«فیبر خالص» به اتصالات فیبری اشاره دارد که تا خانه، کسب و کار یا رایانه رومیزی کاربر نهایی اجرا می شود. این سریعترین و گرانترین گزینه «آخرین مایل» است، زیرا سرعت و قابلیت اطمینان کامل فیبر را مستقیماً برای مصرف کننده به ارمغان می آورد. به عنوان یک جایگزین، کابل های مسی اغلب برای حمل اتصال فیبر از یک ترمینال به نام «street cabinet» به یک بلوک مسکونی کامل، محوطه دانشگاه یا ساختمان مسکونی استفاده می شود. این گزینه ارزان‌تر است، اما مقدار کمی از سرعت فیبر در «آخرین مایل» از بین می‌رود.
اگرچه بسیاری از مردم فیبر نوری را یک فناوری جدید می دانند، اما در واقع به دهه 1970 برمی گردد، زمانی که برای اولین بار در ارتباطات راه دور استفاده شد. در سال 1988، کابل های فیبر نوری در زیر اقیانوس گذاشته شد و ایالات متحده را به اروپا متصل کرد. در طول سال‌ها، خطوط بیشتر و بیشتری در زیر دریا کشیده می‌شد، بنابراین امروزه شبکه عظیمی از کابل‌های فیبر نوری در سراسر جهان گسترش یافته است. شبکه‌های فیبر رو به رشد، با قابلیت‌های پرسرعت و انتقال مطمئن داده‌ها، امکان پیشرفت چشمگیر در حوزه اینترنت مخابرات را فراهم کرده‌اند. در واقع، برخی می‌گویند فناوری فیبر نوری چیزی است که عصر اطلاعات را ممکن کرد. در کشورهای توسعه‌یافته، خطوط فیبر نوری سال‌ها پیش جایگزین خطوط مسی قدیمی‌تر شدند و هسته یا ستون فقرات شبکه‌های اینترنتی فعلی ما را تشکیل دادند. اخیراً نصب خطوط فیبر نسبت به مسی مقرون به صرفه تر شده است. بنابراین، با پیشرفت این فناوری، شبکه‌های فیبر نوری به سرعت در شهرها و مستقیماً به خانه‌ها در حال گسترش هستند. در ایران نیز فیبر نوری مخابرات در حال گسترش سریع است.
تفاوت اصلی این شکل از اینترنت مخابرات است که فیبر مانند سایر انواع اتصالات اینترنتی از جریان الکتریکی استفاده نمی کند. بلکه از نور استفاده می کند که از طریق هسته فایبر گلاس منتقل می شود. فناوری های اینترنتی در طول زمان به طور چشمگیری تکامل یافته اند. در اینجا خلاصه ای کوتاه از انواع اصلی اتصالاتی که هنوز استفاده می شوند و نحوه کار آنها آورده شده است:
Dial-up، که بسیار کمتر از 20 سال پیش رایج شد، از خطوط تلفن موجود استفاده می کند که معمولاً از مس ساخته شده اند. Dial-up از فرکانس شنیداری تلفن ثابت استفاده می کند، به همین دلیل است که هنگام اتصال یک سری بوق و صدا می شنوید و نمی توانید همزمان از تلفن و اینترنت استفاده کنید. چراکه هر دو یک خط مشترک دارند. سرعت متوسط Dial-Up حدود 56 کیلوبیت در ثانیه (یعنی حدود 0.05 مگابیت در ثانیه) برای دانلود و آپلود است.
اینترنت DSL (خط مشترک دیجیتال) نیز از خطوط تلفن برای انتقال داده ها استفاده می کند. اما برخلاف Dial-up، DSL از فرکانس های نامفهوم استفاده می کند، بنابراین با سرویس تلفن صوتی شما تداخل ندارد. سرعت متوسط DSL بین 1 تا 100 مگابیت در ثانیه برای دانلود و حداکثر 20 مگابیت در ثانیه برای آپلود است.
اینترنت کابلی از همان خط (یا حداقل از همان نوع خط) استفاده می‌کند که سرویس تلویزیون کابلی شما از آن استفاده می‌کند که به عنوان «کابل کواکسیال» شناخته می‌شود. سرعت اینترنت کابلی می تواند بسیار متفاوت باشد، به طور متوسط تا 940 مگابیت در ثانیه برای دانلود و تا 50 مگابیت در ثانیه برای آپلود.
اتصالات اینترنت پرسرعت، داده ها را با سرعت های مختلف انتقال می دهند. فیبر نوری علاوه بر سریعتر بودن، به‌طور گسترده‌ای قابل اطمینان‌تر نیز در نظر گرفته می‌شود و یک انتخاب عالی برای افراد دورکار، گیمرها، خانواده‌های چند کاربره و مشاغل است. در فکر کردن به سرعت، نمی توانید تأثیر وای فای را نادیده بگیرید. سرعت اینترنت اتصال روزمره ای که تجربه می کنید می تواند با استفاده از فناوری بی سیم محدود شود. سرعتی که در مقایسه با اتصال سیمی که وارد روتر شما می شود، به دلیل از دست دادن قدرت سیگنال، کمتر است.
اینترنت فیبر نوری یک اتصال پهن باند است که می‌تواند به سرعت ۹۴۰ مگابیت در ثانیه (Mbps) با زمان تاخیر کم برسد. این فناوری از کابل فیبر نوری استفاده می کند که به طرز شگفت انگیزی می تواند داده ها را با سرعتی در حدود 70 درصد سرعت نور ارسال کند. علاوه بر این، کابل های فیبر نوری به اندازه سایر انواع کابل های سنتی در برابر شرایط آب و هوایی سخت حساس نیستند که این مورد به حداقل رساندن قطع برق کمک کرده و همچنین به طور موثر در برابر تداخل الکتریکی مقاومت می کند. فیبر نوری برای استفاده همزمان چندین کاربر ایده آل است.
اینترنت فیبر نوری یک فناوری پیچیده است که امکان انتقال اطلاعات را به شکل نور به جای برق مهیا می سازد. قطعات زیادی این فناوری پیشرفته را تشکیل می دهند، اما دو جزء کلیدی پایه این تکنولوژی هستند:
فیبرهای نوری ریز هستند. یعنی قطری در حدود 125 میکرون یا کمی بزرگتر از موی انسان. بسیاری از این فیبرها به صورت بسته بندی شده به یکدیگر متصل می شوند تا کابل ها را تشکیل دهند. فیبرهای نوری پالس های لیزر یا نور LED را به سمت پایین حمل می کنند و اطلاعات را به شکل "دودویی" منتقل می کنند. شبیه به 0s و 1s مورد استفاده در الکترونیک.
هنگامی که این پالس‌های نور بسیار سریع به مقصد می‌رسند، به خروجی الکتریکی تبدیل می‌شوند که دستگاه‌های شما می‌توانند آن را بفهمند و از آن استفاده کنند. این کار توسط یک قطعه تجهیزات ویژه به نام «ترمینال شبکه نوری» انجام می شود که سیگنال را از طریق اتصال اترنت به کاربر ارسال می کند. کشش بین خط اصلی شبکه فیبر و کاربر نهایی به عنوان «آخرین مایل» نامیده می شود (اگرچه اغلب بسیار کوتاهتر از یک مایل است).
«فیبر خالص» به اتصالات فیبری اشاره دارد که تا خانه، کسب و کار یا رایانه رومیزی کاربر نهایی اجرا می شود. این سریعترین و گرانترین گزینه «آخرین مایل» است، زیرا سرعت و قابلیت اطمینان کامل فیبر را مستقیماً برای مصرف کننده به ارمغان می آورد. به عنوان یک جایگزین، کابل های مسی اغلب برای حمل اتصال فیبر از یک ترمینال به نام «street cabinet» به یک بلوک مسکونی کامل، محوطه دانشگاه یا ساختمان مسکونی استفاده می شود. این گزینه ارزان‌تر است، اما مقدار کمی از سرعت فیبر در «آخرین مایل» از بین می‌رود.
اگرچه بسیاری از مردم فیبر نوری را یک فناوری جدید می دانند، اما در واقع به دهه 1970 برمی گردد، زمانی که برای اولین بار در ارتباطات راه دور استفاده شد. در سال 1988، کابل های فیبر نوری در زیر اقیانوس گذاشته شد و ایالات متحده را به اروپا متصل کرد. در طول سال‌ها، خطوط بیشتر و بیشتری در زیر دریا کشیده می‌شد، بنابراین امروزه شبکه عظیمی از کابل‌های فیبر نوری در سراسر جهان گسترش یافته است. شبکه‌های فیبر رو به رشد، با قابلیت‌های پرسرعت و انتقال مطمئن داده‌ها، امکان پیشرفت چشمگیر در حوزه اینترنت مخابرات را فراهم کرده‌اند. در واقع، برخی می‌گویند فناوری فیبر نوری چیزی است که عصر اطلاعات را ممکن کرد. در کشورهای توسعه‌یافته، خطوط فیبر نوری سال‌ها پیش جایگزین خطوط مسی قدیمی‌تر شدند و هسته یا ستون فقرات شبکه‌های اینترنتی فعلی ما را تشکیل دادند. اخیراً نصب خطوط فیبر نسبت به مسی مقرون به صرفه تر شده است. بنابراین، با پیشرفت این فناوری، شبکه‌های فیبر نوری به سرعت در شهرها و مستقیماً به خانه‌ها در حال گسترش هستند. در ایران نیز فیبر نوری مخابرات در حال گسترش سریع است.
تفاوت اصلی این شکل از اینترنت مخابرات است که فیبر مانند سایر انواع اتصالات اینترنتی از جریان الکتریکی استفاده نمی کند. بلکه از نور استفاده می کند که از طریق هسته فایبر گلاس منتقل می شود. فناوری های اینترنتی در طول زمان به طور چشمگیری تکامل یافته اند. در اینجا خلاصه ای کوتاه از انواع اصلی اتصالاتی که هنوز استفاده می شوند و نحوه کار آنها آورده شده است:
Dial-up، که بسیار کمتر از 20 سال پیش رایج شد، از خطوط تلفن موجود استفاده می کند که معمولاً از مس ساخته شده اند. Dial-up از فرکانس شنیداری تلفن ثابت استفاده می کند، به همین دلیل است که هنگام اتصال یک سری بوق و صدا می شنوید و نمی توانید همزمان از تلفن و اینترنت استفاده کنید. چراکه هر دو یک خط مشترک دارند. سرعت متوسط Dial-Up حدود 56 کیلوبیت در ثانیه (یعنی حدود 0.05 مگابیت در ثانیه) برای دانلود و آپلود است.
اینترنت DSL (خط مشترک دیجیتال) نیز از خطوط تلفن برای انتقال داده ها استفاده می کند. اما برخلاف Dial-up، DSL از فرکانس های نامفهوم استفاده می کند، بنابراین با سرویس تلفن صوتی شما تداخل ندارد. سرعت متوسط DSL بین 1 تا 100 مگابیت در ثانیه برای دانلود و حداکثر 20 مگابیت در ثانیه برای آپلود است.
اینترنت کابلی از همان خط (یا حداقل از همان نوع خط) استفاده می‌کند که سرویس تلویزیون کابلی شما از آن استفاده می‌کند که به عنوان «کابل کواکسیال» شناخته می‌شود. سرعت اینترنت کابلی می تواند بسیار متفاوت باشد، به طور متوسط تا 940 مگابیت در ثانیه برای دانلود و تا 50 مگابیت در ثانیه برای آپلود.
اتصالات اینترنت پرسرعت، داده ها را با سرعت های مختلف انتقال می دهند. فیبر نوری علاوه بر سریعتر بودن، به‌طور گسترده‌ای قابل اطمینان‌تر نیز در نظر گرفته می‌شود و یک انتخاب عالی برای افراد دورکار، گیمرها، خانواده‌های چند کاربره و مشاغل است. در فکر کردن به سرعت، نمی توانید تأثیر وای فای را نادیده بگیرید. سرعت اینترنت اتصال روزمره ای که تجربه می کنید می تواند با استفاده از فناوری بی سیم محدود شود. سرعتی که در مقایسه با اتصال سیمی که وارد روتر شما می شود، به دلیل از دست دادن قدرت سیگنال، کمتر است.
