نگاهی به منصور| فیلمی که با تیک‌آف آذرخش تماشاگر را پرواز می‌‌دهد/ بازگشت قهرمان به جشنواره سرد فیلم فجر

خبرگزاری تسنیم-سیدمحمد حسینی*: نخستین تجربه داستانی سیاوش سرمدی که عادت داریم او را با قاب‌های مستند شناسایی کنیم فیلم قابل قبولی از آب درآمده فیلمی‌که به زندگی تیمسار ستاری فرمانده اسبق نیروی هوایی می‌پردازد و بنا دارد مدیریت و تلاش جهادی او را برای رسیدن به هواپیمای بومی‌آذرخش که نسخه برداری از روی هواپیمای اف 5 امریکایی است را به تصویر بکشد.

گذشته از نقاط ضعف و قوت اثر و پیش از نگاه انضمامی‌به ساختار فیلم و تحلیل و نقد آن باید به این نکته اشاره کرد که تلاش فیلمساز برای به تصویر کشیدن یک ماجرای واقعی و تولید یک پرتره از شخصیتی حقیقی همان گمشده‌ای است که سینمای امروز ما دارد. سینمای بدون آرمان و بدون قهرمان که غالباً امسال در پس کوچه‌های جنوب شهر در حال روایت زندگی فکلاکت بار و غم نان و گرفتاری‌های معیشتی است. اتفاقاً با موقعیتی مواجه می‌شود که پر از تلاش و انگیزه و آرمان است و در نهایت با تصویری غرور آفرین پرواز به سوی آینده را به رخ مخاطبش می‌کشد و اتفاقاً مخاطب از دیدنش لذت برده و راضی از سالن سینما خارج می‌شود.

همین گام نشان می‌دهد که دفاع مقدس و ماجرای تحریم و اتفاقات سخت دوران ابتدایی انقلاب مملو از سوژه‌های نابی‌ هستند که می‌توان آنها را برای مخاطب امروز بازگو کرد و اتفاقاً او را راضی و خشنود از سالن سینما راهی نمود. اما دریغ که کمتر این اتفاق رخ می‌دهد.

_{نمایی از فیلم منصور}

با این حال در خصوص فیلم باید گفت سیاوش سرمدی هر چند تمام تلاش خود را برای تطبیق موضوعات واقعی کشیده و هر چند تلاش کرده شخصیت اصلی داستانش را تا آنجا که می‌تواند سمپات و محبوب تماشاگران کند اما در جاهایی از داستان از عناصری نظیر انضباط نظامی‌ و ارتشی  و رعایت برخی قواعد عمداً یا سهواً کوتاه آمده تا بتواند کارکتر را قدری نرمتر و ملموس‌تر تقدیم مخاطب کند اما با این حال دو اختلال اساسی باعث خدشه در کلیت داستان و این رویکر می‌شود. نخست این که داستان قدری دیر آغاز می‌شود و مخاطب تا دقیقه بیست فیلم سردرگم است و هنوز نتوانسته با کارکتر قهرمان داستانش رابطه برقرار کند و این اتفاق برای یک اثر داستانی بسیار مخرب است چرا که انتظار تحمل بیست دقیقه‌ای داشتن از مخاطب بی‌رحم سینما امر درستی نیست و نکته دوم خانواده و اتفاقات جاری در حوزه زندگی فردی منصور بسیار دیر وارد داستان می‌شود و با وجود اینکه می‌تواند به داستان وجه نرم و انعطاف پذیرتری بدهد بسیار لاغر و بی‌مایه است به نحوی که به نظر می‌رسد می‌توان آن را در تدوین بیرون کشید و هیچ لطمه‌ای بر داستان وارد نشود. علی الخصوص بازی سرد لیندا کیانی مزید بر علت می‌شود.

چالش اصلی ماجرا در فرماندهی و مدیریت شهید ستاری در فیلم منصور روی نحوه اعمال مدیریت نهادهای دیگر و دولت استوار می‌گردد و جالب اینجا است که برخورد فیلمساز با دولت مستقر کاملاً دوگانه است. در جایی از فیلم زمانی که بچه‌های مهندسی به نگرفتن حقوق اعتراض دارند و فرمانده منصوب تیمسار قصد استعفا دارد و از تیمسار می‌خواهد که موضوع را با دولت در میان گذارد تمیسار به صراحت بیان می‌کند که بعد ماجرای یاشی دولت با ما بد شده و جواب سلام ما را هم نمی‌دهد و در جایی دیگر هم وزیر وقت صورتجلسه کرده که باید تمام تجهیزات و بخش تعمیرات مهندسی نیروی هوایی انتقال پیدا کند به شرکت یاشی. با این حال باز هم چشم امیدش به رئیس همان دولت است و با دعوت از رئیس جمهور آیت الله خامنه‌ای و راه اندازی پیش از موعد هواپیما قصد دارد از ایشان برای انجام کارش در مقابل سنگ اندازی مسئولان همان دولت یاری بگیرد.

این برخورد دوگانه شاید در وجه فضای انقلاب و تعریفی که فیلم از انقلاب می‌دهد هم کاملاً آشکار است. پیرمرد گیر کرده در ترافیک وضعیت قرمز از اعلیحضرت و برادر خلبانش می‌گوید که نتوانسته در امتحان عقیدتی در خصوص استحباب رفتن به توالت با پای راست صحبت کند و تسویه شده و حالا در کانادا پیک پیتزا شده و نمایندگان دادگستری که به خانه مهندس حمله می‌کنند نماینده دادستانی که در کارگاه را پلمب می‌کند و .... اصولا نشنیده بگیرید اما اتفاقی یا عمدی تمام ریشوها و قیافه‌های انقلابی‌موجود در داستان آدم‌های بد قصه هستند از مهندس لقمان مدیرعامل اهل سوء استفاده شرکت یاشی تا مهندس ریشویی که اعتراض به وضعیت حقوق دارد و جلسه شورای دفاع و نماینده‌های دادستانی.

_{نمایی از فیلم منصور}

به نظر می‌رسد فیلمساز نمی‌خواسته خط روی اعلیحضرت بیفتد و به یک شوخی نرم بسنده می‌کند و متلک ریزی را از زبان دلال ترکیه‌ای نثارش می‌کند که نگران نباشید هواپیماهای اوگاندا ارزانتر از آن هواپیماهایی هستند که امریکا به شاه فروخت اما هرگز به ساختار شرکت یاشی که باقی مانده از مدیریت دوران شاه است اشاره نمی‌کند برعکس مشکلات و پشت هم اندازی موجود در آن را محصول انقلاب می‌بیند و مدیریت موجودش.

با این حال فیلم در پایان دست‌آورد قابل قبولی دارد و مخاطب را به احساس نیاز برای پرواز آذرخش می‌رساند و زمینه‌ای ایجاد می‌کند که مخاطب هم همراه ستاری که از تخت بیمارستان به کنار باند پرواز آمده از پرواز لذت ببرد و به خود ببالد.

این تجربه خوب سیاوش سرمدی یکی از موقعیت‌های قابل قبول و تحسین برانگیز جشنواره است و اتفاقاً تطبیق درستی با جشنواره فجر انقلاب اسلامی‌دارد.

*منتقد و نویسنده سینما

انتهای پیام/