به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، از حدود ۴۰۰۰ منظومه سیاره‌ای که تا به امروز شناسایی شده اند، هیچ یک از آن‌ها نظم و ترتیب سیاراتی را که به دور خورشید می‌چرخند ، نشان نمی‌دهند.
این موضوع می‌تواند به این دلیل باشد که آنالوگ‌های منظومه شمسی در حال حاضر خارج از توانایی تشخیص ما هستند. اما با توجه به آنچه ما می‌توانیم در آنجا تشخیص دهیم، به نظر می‌رسد که سیستم‌های سیاره‌ای تنوع فوق العاده‌ای از ترتیبات را پوشش می‌دهند.
اکنون، استفان کین (Stephen Kane) اخترفیزیکدان دانشگاه کالیفرنیا، نشان داده است: اگر ما فقط یک تغییر ایجاد کنیم، کل منظومه شمسی از بین می‌رود. این تغییر حتی یک تغییر بزرگ نیست و می‌تواند شامل اضافه شدن یک سیاره دیگر از نوعی که اغلب در منظومه‌های دیگر دیده می‌شود، باشد.
به گفته محققان، این سیاره فرضی باید یک ابر زمین یا مینی نپتون باشد، جهانی که در محدوده جرمی بین زمین و نپتون قرار دارد و جرم آن ۱۷ برابر زمین است.
بنا بر اعلام « سیناپرس» ، علیرغم اینکه آن‌ها در جا‌های دیگر کهکشان رایج هستند، ما یک ابرزمین یا مینی نپتون در منظومه شمسی نداریم که باعث ایجاد شکاف توده‌ای بین جهان‌های زمینی سنگی و جهان‌های گازی شود.
چیزی که ما در منظومه شمسی داریم یک شکاف بزرگ بین جهان‌های سنگی و گازی است که شامل یک شکاف فیزیکی بین مدار‌های مریخ و مشتری است که توسط یک کمربند سیارکی مشخص شده است.
کین می گوید : سیاره دانان اغلب آرزو می‌کنند که ای کاش چیزی بین این دو سیاره وجود داشت. کین شبیه سازی‌هایی ایجاد کرد که در آن سیاره‌ای را با طیفی از جرم‌ها بین مریخ و مشتری درست در آن فضا ترسیم کرده و هرج و مرج را تماشا کرد.
کین می‌گوید: این سیاره خیالی جاذبه‌ای به مشتری می‌دهد که برای بی‌ثبات کردن همه چیز کافی است. بسته به جرم و مکان این جهان شبیه سازی شده در فضای بین مریخ و مشتری، هرج و مرج می‌تواند منجر به پرتاب سیارات فعلی به خارج از منظومه شمسی شود. میانگین مدار مریخ در فاصله ۱٫۵ واحد نجومی از خورشید و مشتری در ۵٫۲ واحد نجومی قرار دارد. سیاره‌ای که در ۳ واحد نجومی قرار می‌گیرد، می‌تواند کاملاً بی خطر باشد.
در بدترین حالت، زهره، عطارد، زمین، مریخ، اورانوس و نپتون همگی از منظومه شمسی خارج می‌شوند. تغییرات کوچکتر باعث می‌شود که مدار زمین به شدت از مسیر فعلی خود منحرف شده و سیاره ما را کمتر قابل سکونت می‌کند.
محققان معتقدند:در حال حاضر مواد کافی در کمربند سیارکی برای تشکیل یک سیاره وجود ندارد. جرم کل این کمربند تنها ۰٫۰۴ درصد جرم زمین تخمین زده می‌شود. با این حال، پیش از این در تاریخ منظومه شمسی، کمربند سیارکی به طور قابل توجهی وزن بیشتری داشته است.
کین می‌گوید: منظومه شمسی ما بسیار دقیق‌تر از آنچه قبلاً می‌دانستیم تنظیم شده است که مانند چرخ دنده‌های ساعت ، پیچیده عمل می‌کند.
شرح کامل این تحقیق در مجله The Planetary Science منتشر شده است.
