خبرگزاری مهر: سرخپوشان باخت تلخی را تجربه کردند. پرسپولیس در مسابقه‌ای که می‌توانست فرصتی باشد برای تسهیل مسیر قهرمانی، نه تنها از آن بهترین بهره را نبرد بلکه حریف مستقیم خود را بر روی ریل موفقیت سوق داد.
بازی در حالی در ورزشگاه آزادی آغاز شد که پرسپولیس دوباره به روزهای خوب خود بازگشته بود و به لحاظ روحی - با توجه به پیروزی ۴ بر ۲ مقابل سپاهان در ورزشگاه نقش جهان در جام حذفی - در وضعیت بهتری هم قرار داشت اما طبق معمول، یحیی گل‌محمدی و تیم تحت رهبری او، در بزنگاه لیگ، قافیه را وا دادند.
صرف نظر از ۱۰ نفره شدن پرسپولیس در نیمه نخست و البته بازی خوب این تیم در نیمه دوم تا قبل از دریافت گل، پرسش اصلی اینجاست که چرا شاهد یکی از ضعیف‌ترین بازی‌های خانگی تاریخ پرسپولیس در نیمه نخست بودیم.
سپاهان آنقدر خوب بازی کرد و آنقدر روی ذهنیت بازیکنان پرسپولیس فشار آورد که یک اخراجی گرفت و در نهایت با همین اندوخته، سه امتیاز را به اصفهان برد.
برای کسی باورنکردنی نبود پرسپولیس در حساس‌ترین بازی فصل و آن هم بازی خانگی، اینچنین در موضع ضعف مقابل حریف خود صف‌آرایی کند.
سال گذشته در همین اسفند ماه بود که پرسپولیس بازی برده را مقابل استقلال تساوی کرد تا بخت قهرمانی از کف برود.
پرسپولیس در این فصل از رقابت‌ها هنوز نتوانسته استقلال و سپاهان که بازی‌های سرنوشت ساز این تیم محسوب می‌شدند را ببرد و از امروز، کار این تیم برای قهرمانی دو چندان سخت‌تر می‌شود چرا که شاید همین هفته بعد اگر پرسپولیس در رفسنجان برنده نشود و سپاهان مقابل صنعت نفت بحران‌زده به برتری برسد - منوط به اینکه استقلال مقابل فولاد و ذوب آهن به برتری نرسد - تقریبا باید جام را در دستان سپاهان بدانیم مگر اینکه اتفاقات غیرمترقبه فوتبالی روی دهد.
یحیی گل‌محمدی همواره فوتبال احتیاط‌آمیز را در دستور کار داشته در حالیکه با توجه به پتانسیل تیم تحت رهبری، چه بسا می‌توانسته و می‌تواند فوتبال هجومی‌تری را به نمایش بگذارد و یا دست کم در بزنگاه‌ها، بازنده از زمین خارج نمی‌شده است.
احتیاط بیش از اندازه در بازی‌هایی که باید احتیاط را کنار گذاشت، به ترس تعبیر می‌شود و چون هیولایی به جان هر تیمی می‌افتد.
از آن سو، سپاهان با مربی نام آشنای پرتغالی خود نشان داده که سزاوار موفقیت است و باید روند رو به رشد این تیم را ستود.
