به گزارش همشهری آنلاین، دُرنای سیبری پرنده‌ای به شدت در معرض خطر انقراض از خانواده کلنگان است. این پرنده ظاهر خاصی دارد که آن را از دیگر پرندگان متمایز می‌کند. درنای سیبری پرنده‌ای بزرگ با قدی نزدیک به یک‌ونیم متر و فاصلهٔ دو بال بیش از ۲ متر و بدنی یکدست سفید است که پاهای بلند سرخ‌رنگ دارد و منقار بلند سیاهی روی صورت قرمزرنگ آن نشسته‌است.
درنای سیبری به‌طور تاریخی به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می‌شده که جمعیت مرکزی منقرض شده و جمعیت غربی قطعاً منقرض خواهد شد (چون فقط یک پرنده به نام امید باقی‌مانده و افزودن پرنده‌های جمعیت شرقی به آن نتیجه نداده‌است).
و اما امروز خبر آمد که درنای بلژیکی به نام رویا که همراه امید شده بود در تنکابن مانده است و همراه تک درنای سیبری که امید نام دارد به ادامه سفر نپرداخته است و این نشان می دهد که امید باز سفر را تنها طی کرده است و نقطه انقراض درنای سیبری جمعیت غربی احتمال قوی تری یافته است.
البته این نقطه انقراض هنوز نرسیده است. بعد از خبر ماندن رویا در تنکابن و تنها رفتن امید خبری دیگر مطرح شد و آن اینکه امید در ایستگاه بعدی سفر به سیبری که پارک ملی شیروان آذربایجان است مشاهده نشده است و این خبر کمی بر نگرانی ها افزود که مبادا برای تک درنای سیبری اتفاقی رخ داده باشد زیرا به طور غریزی وقتی هر ساله امید این مسیر رفت و برگشت را از سیبری به فریدون کنار و برعکس طی می کند باید بعد از دو روز به پارک ملی شیروان آذربایجان می رسید ولی عکاسانی که منتظر ورود امید بودند او را مشاهده نکردند.
اما الن وسالوو که او را مادر درنای امید می شناسند والبته محقق سرشناس و درناشناس قدیمی فنلاندی که ساکن رویان مازندران است معتقد است امید سلامت است.
الن ووسالو که دارای لیسانس جانورشناسی است که بیش از ۴۰ سال سابقه تحقیق برروی زندگی درناها را دارد. سالهاست از فنلاند به ایران آمده و در منطقه رویان مازندران ساکن است و در این سالها سفرها و زندگی امید را نیز تحت رصد علمی دارد برای مشاهده نشدن امید در پارک شیروان آذربایجان خبر نگران کننده ای ندارد و معتقد است: احتمالا امید در یک شب مهتابی سفر را شروع کرده و به همین دلیل در مسیر کسی او را مشاهده نکرده و این دیده نشدن در پارک شیروان هم رخ داده است.
الن ووسالو در مورد پیوند امید و رویا نیز می گوید: این اولین مرتبه نیست که بعد از مرگ آرزو که جفت قبلی امید بود برای تنها نماندن این تک درنای سیبری و جلوگیری از انقراض درنای سیبری جمعیت غربی جفت آورده می شود. تاکنون پنج مرتبه این تصمیم و اقدام تکرار شده است و همیشه پروژه پیوند به شکست رسیده است.
الن ووسالو تاکید دارد : از همان ابتدا که رویا را آوردند، مشخص بود که این پروژه پیوند ناشدنی است و پیوندی بین امید و رویا برای همسفر شدن تا سیبری شکل نخواهد گرفت. نگرانی برای زندگی رویا وجود داشت که خوشبختانه رویا اکنون سلامت در تنکابن به سر می برد.
منبع: رکنا
