جانوران ساکن جزایر بیشتر در معرض انقراض هستند

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ،  در تحقیقات جدید، دانشمندان مرکز تحقیقات تنوع زیستی یکپارچه آلمان به بررسی گونه‌های زنده و منقرض شده از جزایر پرداختند تا مشخص کنند که آیا این پدیده‌های عجیب و غریب تکاملی بیشتر تهدید می‌شوند یا خیر و دریافتند که هر دو گونه‌های خیلی کوچک و غول پیکر ، بیشتر در معرض خطر انقراض هستند.

محققان دریافتند : اگر چه جزایر کمتر از ۷ درصد از سطح سیاره را پوشش می‌دهند، اما کانون‌های تنوع زیستی هستند. به دلیل انزوا، جزایر اغلب دارای گونه‌هایی هستند که مسیر‌های تکاملی منحصر به فردی را هدایت می‌کنند که منجر به ویژگی‌های عجیب و غریب، از جمله اندازه‌های غیرعادی بزرگ یا کوچک بدن شده اند. به عنوان مثال، جزایر میزبان ماموت‌های کوتوله و جوندگان غول پیکر بوده اند.

همچنین جزایر به ویژه با واسطه انسان، تبدیل به کانون‌های انقراض شده اند مخصوصا در گونه‌هایی که تغییرات شدید اندازه بدن را نشان می‌دهند.

بنا بر اعلام « سیناپرس » ، دکتر روبرتو روزی (Roberto Rozzi) محقق مرکز تحقیقات یکپارچه تنوع زیستی آلمان و پژوهشگر این مطالعات می‌گوید: از یک طرف، جانداران غول آسا ممکن است پاداش بیشتری برای شکار فراهم کنند. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد گونه‌های کوتوله قدرت بازدارندگی کمتری دارند.

برای درک بهتر رابطه بین تکامل اندازه بدن و استعداد انقراض، دکتر روزی و همکارانش داده‌های مربوط به کوتوله‌های جزیره‌ای منقرض شده و گونه‌های پستانداران غول‌پیکر و خطر و میزان انقراض آن‌ها را در طول زمان، ارزیابی کردند. محققان داده‌های مربوط به خطر انقراض، توده بدن و تغییر اندازه بدن ۱۲۳۱ گونه زنده و ۳۵۰ گونه منقرض شده از پستانداران را از جزایر دیرینه در سراسر جهان در ۲۳ میلیون سال گذشته ترکیب کردند.

پژوهشگران دریافتند: انقراض و خطر انقراض در میان کوتوله‌های جزیره‌ای و گونه‌های غول پیکر بیشترین میزان را دارد. دکتر کیت لیونز (Kate Lyons) یکی دیگر از پژوهشگران این مطالعه و محقق دانشگاه نبراسکا، گفت: گونه‌های غول پیکر و بسیار کوچک برای شکارچیان، به ویژه هر شکارچی بزرگی مانند انسان، واقعاً گزینه منطقی و خوبی هستند؛ بنابراین گرفتن و کشتن و خوردن آن‌ها بسیار آسان‌تر خواهد بود و از آنجایی که جزایر منزوی هستند و جمعیت منبعی برای آن‌ها وجود ندارد، برای یک شکارچی جدید نیز آسان‌تر خواهد بود که آن‌ها را به سمت انقراض سوق دهد.

اگرچه تحقیقات نشان می‌دهد: تلفات مداوم تنوع زیستی مشاهده شده در جزایر بخشی از یک رویداد انقراض جزیره‌ای است که بیش از ۱۰۰ هزار سال پیش آغاز شده، اما ورود انسان‌ها به جزایر دوردست که تقریباً ۱۲ هزار سال پیش آغاز شد، سرعت آن را بسیار تسریع کرد.

پروفسور جاناتان چیس (Jonathan Chase) محقق ارشد مرکز آلمانی تحقیقات تنوع زیستی یکپارچه و دانشگاه مارتین لوتر هال ویتنبرگ، گفت: ما یک تغییر ناگهانی در روند انقراض از پیش از انسان‌های خردمند به اکوسیستم‌های جزیره‌ای تحت سلطه انسان‌های خردمند را ثبت کردیم.

وی می‌افزاید: در حالی که به دست آوردن اطلاعات میدانی دیرینه شناسی بیشتر برای اصلاح بیشتر گاهشماری انقراض مهم است، برنامه‌های حفاظتی باید در عین حال اولویت ویژه‌ای را برای محافظت از غول‌های جزیره‌ای و کوتوله ها، که بسیاری از آن‌ها در حال حاضر در معرض خطر انقراض هستند، قائل شوند.

شرح کامل این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.