به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، روز هفتم از فجر ۳۹ هم تقریبا با کمترین حاشیه به کار خود پایان داد و دو فیلم سینمایی برای اهالی رسانه در برج میلاد نمایش داده شدند.
«خط فرضی»؛ فیلمی که هیچ جذابیتی ندارد
فیلم فرنوش صمدی به قصه‌ای می‌پردازد که هیچ فراز و نشیبی ندارد و یکدست و بدون جذابیت روایت می‌شود. بازیگران فیلم هم هرچه تلاش کردند نتوانستند به داد این فیلم ضعیف و سردرگم برسند.
انگار کارگردان فقط خواسته قصه‌ای را تعریف کند و باری از دوشش بردارد. ضعف‌های فیلمنامه‌ای زیادی در این اثر وجود دارد که باعث می‌شود مخاطب با چرا‌های بی سرانجام زیادی از سالن بیرون بیاید.
می‌توان حدس زد صمدی فیلم را برای نمایش در جشنواره‌های خارجی ساخته است و اکران عمومی در اولویت این کارگردان نیست.علت و معلول‌های عجیب و تهی در فیلم مشاهده می‌شود که هیچ ربطی به هم ندارند و در پیش بردن روند قصه کمکی نمی‌کنند.
«گیج گاه»؛ تلفیقی از «نهنگ عنبر» و چند سکانس از فیلم‌های مختلف
اینکه عادل تبریزی تلاش کرده فضای سینمای دهه شصت و هفتاد و آداب و رسوم مردم زندگی مردم را برای مخاطب تداعی کند ستودنی است، اما ما «نهنگ عنبر» را به اضافه چند سکانس از برخی فیلم‌های آن دهه می‌بینیم.
نمونه بهتر این اثر را در «نهنگ عنبر» دیده ایم و لذت بریدم، ولی «گیج گاه» نتوانست آنچنان که باید و شاید عمل کند و فقط در صحنه‌هایی موفق شد خنده مخاطب را در آورد.
این فیلم تا یک جایی با ریتمی مناسب پیش می‌رود، اما ناگهان از ریتم می‌افتد و فضای قصه به سمتی می‌رود که به کلیت قصه ضربه می‌زند.«گیج گاه» نیز فیلمی شخصی است که کارگردان در اولین تجربه خود دوست داشته به هر نحوی شده خاطرات و عشق به سینمای خود را در آن بگنجاند.
یکی از نکات قوت آن بازی حامد بهداد است که تا حدودی به داد فیلم می‌رسد و آن را نجات می‌دهد. فیلم حتما نیاز به تدوین و کوتاه شدن دارد تا بتواند به ریتمی یکدست برسد.
البته سابقه سینمای ایران نشان داده چنین فیلم‌هایی در اکران عمومی موفق عمل کرده و مردم از آن‌ها استقبال می‌کنند.
انتهای پیام/
