به گزارش اقتصادنیوز به نقل از فرارو، یک روزنامه نگار درباره خوانندگی جواد یساری در تلویزیون که جدیدا به بهانه نورزوز پخش شده، یادداشتی منتشر کرده.
اکبر منتخبی نوشته: یکی از پلتفرم‌ها در برنامه‌ی نوروزی خود، جواد یساری را دعوت کرده بود تا پیرمرد چند ترانه‌ی قدیمی را بازخوانی کند. کلی هم به‌به و چه‌چه، که استاد چه خاطره‌هایی را زنده کردید.
از نظر انقلابیون جوان در سال ۵۷ سینما، موسیقی و خوانندگی‌زنان، سه مظهر رژیم شاهنشاهی بود که باید از بین می‌رفتند. سینما با تمجید امام از فیلم گاو مهرجویی نجات پیدا کرد، اما هنرپیشه‌های سابق یا رفتند یا دق مرگ شدند.
موسیقی پاپ و خوانندگی زنان نیز زیر تیغ رفت و کسانی که حتی نیم‌دانگ صدا داشتند یا باید سرود انقلابی می‌خواندند و یا آواز سنتی.
خوانندگی زنان کاملا به محاق رفت. گوگوش نمادی از این وضعیت دردناک بود. بزرگترین خواننده پاپ زن ایران در کشور بود، اما اجازه فعالیت نداشت تا اینکه در دهه هفتاد و با ریاست جمهوری محمد خاتمی موسیقی با دو اتفاق روبرو شد. گوگوش با حمایت دولت از ایران رفت و این پیام به زنان علاقمند به خوانندگی داده شد که مسیر آن‌ها در داخل بسته است و اگر به این حرفه علاقه دارند باید از ایران بروند؛ و در اتفاق دوم چند خواننده‌ی مرد پیدا شدند که با تقلید صدای ابی و داریوش و معین، چراغ موسیقی پاپ را دوباره روشن کردند تا بعد کسان دیگری بیایند و این راه را ادامه دهند.
اما آنچه که با انقلاب نابود شد، موسیقی کوچه‌بازاری بود که متعلق به کف خیابان بود. این موسیقی نه مورد پسند پهلوی‌ها بود و نه جایی در کاباره‌های معروف داشت.
نعمت‌الله آغاسی، جواد یساری، عباس قادری، سوسن، داوود مقامی و ایرج مهدیان ستاره‌های این سبک بودند، اما با آن‌ها و خصوصا با سعید مهناویان بدترین رفتار شد. سعید مهناویان ترانه‌سرای کوچه‌بازار و سلطان مطلق لاله زار بود. مشهور بود که خوانندگان این سبک، شب‌ها دم در خانه او می‌خوابیدند تا ترانه‌ی جدیدش را روی هوا بقاپند.
مهناویان باطریساز بود، اما نبوغش در موسیقی او را به مرد اول لاله‌زار بدل کرد. داوود مقامی را او کشف کرد. جواد یساری هم زندگیش مدیون سعید مهناویان است. او بیش از بیست خواننده را معروف و مشهور کرد.
بعد از انقلاب آن‌ها نه تنها خانه نشین شدند بلکه انقلابیون به خانه مهناویان رفتند و تمام آرشیو، البوم‌ها، صفحه‌ها، سازها، اشعار و دستگاه‌های او را توقیف کردند. هر کس دیگری جای آن‌ها بود از ایران می‌رفت.
حالا نمی‌دانم با آوردن یساری در یک برنامه نوروزی آیا دنبال احیای این سبک موسیقی هستند یا همچنان این چراغ قرار است خاموش بمان.
