به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ بارش‌های شهابی زمانی ظاهر می‌شوند که زمین از میان ابری از بقایای به جامانده از دنباله‌دار‌ها و سیارک‌ها عبور می‌کند. این ذرات هنگام عبور از جو با سرعت بالا به سرعت گرم می‌شوند و نور از خود ساطع می‌کنند.
برای اجرای این پروژه که «اسکای کانواس» (SKY CANVAS) نام دارد، ذرات شبیه‌ساز شهاب‌سنگ در یک ماهواره قرار می‌گیرد و به ارتفاع ۲۵۰ مایلی (۴۰۰ کیلومتری) فرستاده می‌شود و سپس در یک منطقه تعیین‌شده، رها می‌شود.
این ذرات فلزی، کره‌هایی با قطر یک سانتی متر و جرم چند گرم خواهند بود. این توپ‌ها با اندازه مشابه نخود دارای فرمول‌های شیمیایی سری هستند که باعث می‌شود در اثر اصطکاکِ ورود مجدد به جو با سرعت حداکثر هشت کیلومتر در ثانیه، نور منتشر کنند.
مسئولان استارتاپ ALE می‌گویند که این شهاب‌سنگ‌های مصنوعی آهسته‌تر حرکت می‌کنند و برای مدت طولانی‌تری نسبت به شهاب‌سنگ‌های طبیعی نورانی می‌مانند. تماشای آن‌ها در منطقه‌ای به طول ۲۰۰ کیلومتر امکان‌پذیر خواهد بود.
مواد تشکیل دهنده گلوله‌ها را می‌توان تغییر داد تا رنگ هر رگه نور تغییر کند، این بدان معناست که می‌توان یک بارش شهابی چند رنگ ایجاد کرد.
ماهواره مورد نظر که اندازه‌ای مشابه یک کوله پشتی دارد، پس از حدود دو سال در مدار ماندن، پس از ورود به جو، به طور کامل متلاشی و بدین صورت از تبدیل شدن آن به زباله فضایی جلوگیری می‌شود.
این نمایش نورانی تنها برای تماشاگران آسمان نیست، بلکه به جمع‌آوری داده‌ها در مورد لایه سوم جو زمین یعنی مزوسفر (mesosphere) کمک می‌کند. مطالعه این منطقه آسان نیست، زیرا بالن‌های هواشناسی و هواپیما‌ها نمی‌توانند به اندازه کافی بالا بروند تا به آن برسند و این لایه پایین‌تر از آن است که توسط ماهواره‌ها رصد شود.
با این وجود دانشمندان با دنبال کردن مسیر و انتشار نور شهاب‌های مصنوعی قادر خواهند بود اطلاعاتی در مورد سرعت باد و ترکیب جوی آن جمع‌آوری کنند.
مهندسان در استارتاپ ALE قادر خواهند بود موقعیت، سرعت و زمان ذرات شهاب‌سنگ را کنترل کنند تا به آزمایش‌ها کمک شود. این تیم امیدوار است که داده‌های آن‌ها در نهایت درک ما از تغییرات آب و هوایی را بهبود بخشد.
به نقل از وبگاه دیلی‌میل، یکی دیگر از اهداف این پروژه، که برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ اعلام شد، کمک به ایجاد علاقه بیشتر به فضا و علم به طور کلی است.
