به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما، به نقل از شبکه تلویزیونی ویون هند، در بنگلادش پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه دیجیتالی شدن حاصل شده است که نتیجه اجرای طرح دولت با عنوان بنگلادش دیجیتالی است. با اجرای این سیاست، روستانشینان نیز از مزایای این طرح بهره‌مند شده اند. این گزارش درباره زنان روستایی بنگلادش است که روش‌های جدید استحصال و استفاده از محصولات لبنی را به لطف فناوری‌های جدید یاد می‌گیرند.
اینجا مرکز ارائه خدمات دیجیتالی در روستای لاهیری موهانپور در بنگلادش است. در این مرکز، نوآوری و استفاده از فناوری‌ها تبلیغ می‌شود. این مرکز که به شکل تعاونی و با هدف نشر برنامه دیجیتالی اداره می‌شود هدفش متحول کردن زندگی و معیشت کشاورزان و دامداران خرد روستایی است.
این خانم سادونا هالدر است که ۳۲ سال دارد و دامدار است. قیمت بالای خوراک دام‌ها و نبود دسترسی به بازار عرضه محصولات، غالباً برای ساتونا چالش آفرین است و او نمی‌تواند درآمد کافی برای تامین نیاز‌های چهار فرزندش داشته باشد.
سادونا: ما در زمینه تامین خوراک دام دچار مشکل بودیم، زیرا پول نداشتیم، چون نمی‌توانستیم شیر گاو‌ها را بفروشیم. در این منطقه یک تالاب قرار دارد و ما به علت محدودیت ارتباطات، مشکلات زیادی از این نوع داریم.
زنان فعال در حوزه محصولات لبنی در بنگلادش با مشکلات زیادی برای ادامه فعالیت مواجهند، زیرا به بازار، وام، فناوری دیجیتال و اطلاعات دسترسی ندارند. سازمان خورابار و کشاورزی سازمان ملل متحد، فائو، در این زمینه به کمک آمده است. این سازمان، روستاییان را توانمند می‌سازد تا به فناوری‌های دیجیتال، دسترسی برابر داشته باشند.
در روستای لاهیری موهانپور، تولید شیر و محصولات لبنی، منبع اصلی درآمد پانصد خانوار را تشکیل می‌دهد. فائو به شکل گیری مرکز خدمات دیجیتال در این روستا کمک کرده است تا به کشاورزان در دسترسی به اطلاعات و منابع مالی و بازار برای محصولاتشان کمک کند.
سادونا: مطالب زیادی است که من قبلاً از آن‌ها اطلاعی نداشتم. پس از ایجاد مرکز ارائه خدمات دیجیتال در روستا، من مطالب زیادی یاد گرفته ام. در این مرکز به مسائل مربوط به وام‌ها رسیدگی می‌شود و اطلاعات مقدار شیر گاو‌ها ثبت می‌شود.
یکی از برنامه‌های مرکز فوق، برگزاری دوره‌های آموزشی برای کشاورزان جوان اعم از زن و مرد است تا به آن‌ها آموخته شود چگونه از ابزار‌های اصلی برای نوشتن و ارتباطات و ثبت فعالیت‌های اقتصادی شان استفاده شود. به زنان کمک‌هایی به شکل مساعدت‌های مالی داده می‌شود تا از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنند برای اینکه محصولات شان را بفروشند. با این روش، هزینه بازاریابی و حمل و نقل برای آن‌ها کاهش می‌یابد و درامد خانوار افزایش می‌یابد.
یک کشاورز. جومو رانی سرکار: پس از ایجاد مرکز آموزشی در اینجا، منطقه ما توسعه یافته است. حضور در اینجا برای من یک فرصت بوده است و به همین علت، من به خودم بسیار افتخار می‌کنم.
رابرت سیمپسون، از مسئولان سازمان فائو در بنگلادش: ما به صورت مشخص به زنان کشاورز و دامدار کمک می‌کنیم تا به اطلاعات به موقع درباره قیمت گذاری محصولاتشان دسترسی پیدا کنند تا اینکه بدانند قیمت روز لبنیات چقدر است یا اینکه اطلاعات به موقع درباره چالش‌های مرتبط با تغییرات آب و هوایی داشته باشند برای اینکه بتوانند خودشان را برای شرایط آب و هوایی آماده کنند که بر تولید محصولات آن‌ها تاثیر می‌گذارد. سامانه هشدار اولیه برای ان‌ها ایجاد شده است. آن‌ها روش‌های مدیریت آفت‌های محصولات کشاورزی را یاد می‌گیرند. همه این خدمات و خدمات دیگر در مرکز ارائه خدمات روستای دیجیتال ارائه می‌شود. ازطریق این تعاونی، همه این اطلاعات در اختیار زنان کشاورز قرار می‌گیرد.
فائو با همکاری اتحادیه تولیدکنندگان بنگلادش، در شانزده منطقه، شصت و شش مرکز خدمات روستا‌های دیجیتال ایجاد کرده است تا به کشاورزان مناطق دورافتاده کمک شود که به بازار‌ها و و فناوری‌های دیجیتال دسترسی چندانی ندارند. بنگلادش که دومین اقتصاد بزرگ این منطقه به شمار می‌رود در چند سال گذشته، رشد تصاعدی داشته است. بنگلادش در زمان شکل گیری در سال ۱۹۷۱ (و جدا شدن از شبه قاره هند) یکی از فقیرترین کشور‌های جهان بود. بنگلادش در سال ۲۰۱۵ در رده کشور‌های دارای متوسط روبه پایین قرار گرفت. بنگلادش در مسیری حرکت می‌کند که تا سال ۲۰۲۶ از فهرست سازمان ملل متحد باعنوان کشور‌هایی با کمترین توسعه یافتگی، خارج شود. کمک به کشاورزان برای تولید بهتر محصولات ازطریق کشاورزی و دامداری دیجیتال، یکی از گام‌های توام با ترقی در این مسیر توسعه است.
