روزنامه اعتماد: فرزانه فصیحی، عضو تیم ملی دو و میدانی زنان کشورمان در سالی که گذشت با کسب مدال طلا در رشته ۶۰ متر مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا نامش را پیش از گذشته بر سر زبان‌ها انداخت. فصیحی در این رشته بین زنان دو و میدانی کار کشورمان رکورددار است و برای همین هم به او لقب «دختر باد» داده‌اند. قهرمان با اخلاق دو و میدانی این روزها سخت در حال تمرین کردن است و به عنوان یکی از بزرگان رشته مادر انتظار دارد توجه بیشتری به دو و میدانی شود. توقعی که قطعا منطقی یا از روی زیاده‌خواهی نیست، بهتر است در ادامه صحبت‌های این قهرمان ملی‌پوش را بخوانید و خودتان قضاوت کنید.
سالی که گذشت با افتخارآفرینی شما برای دو و میدانی کشورمان همراه بود . هنوز هم یادآوری آن قهرمانی برای شما جذابیت دارد! این‌طور نیست؟
بله، قطعا. سال گذشته فقط و فقط در زمینه ورزشی برای من خوشایند بود و متاسفانه در بقیه زمینه‌ها فکر کنم برای کمتر کسی خوب بوده باشد. در هر صورت مدال‌هایی به دست آمد که بخشی از آن برای اولین بار در تاریخ ورزش ایران بود و با وجود همه سختی‌هایی که در مسیر بود، اما فکر کردن به آن خوشایند است.
شادی خاص شما پس از کسب عنوان قهرمانی در ذهن مردم نقش بسته است. اینکه آن قهرمانی را به مردم تقدیم کردید لحظه خاصی بود. با فکر کردن به آن لحظات ما که از تلویزیون تماشاگر زحمات شما بودیم هنوز هم احساساتی می‌شویم و برای‌مان غرورانگیز است. بعد از مسابقات انرژی مردم را در کنار خودتان احساس کردید؟ در کوچه و خیابان با شما چگونه رفتار می‌کنند؟
همیشه قبل از مسابقاتم یک هدف خاصی را برای خودم ترسیم می‌کنم. مثلا در برنامه‌ام می‌نویسم یا در آن سیستم‌هایی که داریم همیشه یادداشت می‌کنم که این تمرینات و سفرها و فشارها باید به کجا ختم شود. بعضی وقت‌ها هدف صرفا رکورد بود و بعضی وقت‌ها مدال. بعضی وقت‌ها مقام خاصی بود و بعضی وقت‌ها هم جوایز نقدی. اما این بار در نشستی که با مربی و تمام اعضای تیم‌مان داشتم همه با اتفاق نظر هدف را گذاشتیم «شادی دل مردم». به‌طوری که هر روز تمرینات و سفرها و فشارها را پشت سر می‌گذاشتیم و هر جا کم می‌آوردیم به هم گوشزد می‌کردیم؛ برای شادی مردم. روزی که ته خط قهرمان شدم وقتی دوربین آمد رو به چهره من ناخودآگاه فریاد زد و واقعا آنقدر از دل بود که به دل همه نشست خدا را شکر. طبیعتا واکنش‌های فوق‌العاده‌ای گرفتم.
سال جدید چطور برای شما آغاز شد؟ شرایط به لحاظ زندگی و ورزشی خوب است؟
امسال بعد از ۵ سال عید را در ایران و کنار خانواده سپری کردم و طبیعتا برای من فوق‌العاده بود . البته من تمام عید را تهران بودم و تمرین می‌کردم، اما همین که خانواده کنارم بود حس عالی داشتم.
تمرینات خود در سال جدید را از چه زمانی شروع کردید؟ کمی از مسابقات پیش‌رو برای‌مان بگویید.
من فکر می‌کنم این کار برای من زیاد سخت نیست، چون راهش را یک‌بار یاد گرفتم . برنامه‌هایی که ریختم هم همگی برای کسب سهمیه است و از اول امسال شروع کردم، اما واقعا کسب سهمیه المپیک و موفقیت در این عرصه بیش از اینکه یک دغدغه فردی باشد باید یک دغدغه دستگاهی باشد. شاید من در این وضعیت هم بتوانم سهمیه بگیرم اما قطعا اگر عزم این موضوع در دستگاه تصمیم‌گیری باشد هم کسب سهمیه راحت‌تر می‌شود و هم تعدادش بیشتر خواهد بود.
سهمیه گرفتن دو و میدانی‌کاران برای المپیک پاریس کار سختی است و شما آن را با تمام وجود لمس کردید . از سختی‌های کار برای مردم بگویید.
خب، دوومیدانی مادر همه ورزش‌هاست و در دنیا هم یک جایگاه ویژه‌ای دارد. خیلی آزرده می‌شوم وقتی این ورزش را در ایران این‌طور می‌بینم و این بی‌توجهی‌ها من را اذیت می‌کند. به نظرم شما اگر می‌خواهید ببینید ورزش یک کشور در چه سطحی است باید ببینید دوومیدانی ورزش آن کشور کجای دنیا و قاره است.
به لحاظ امکانات به یاد نداریم شرایط دوومیدانی مساعد باشد! وضعیت چطور است؟
در کل شما اگر می‌خواهید ببینید امکانات ورزشی در ایران چطور است باید بروید و بودجه ورزش را چک و بررسی کنید سالانه چند پیست افتتاح می‌شود؟ من به شما می‌گویم، این عدد صفر است ! البته امسال برای اولین بار در تاریخ، بودجه ورزش ۲۰ درصد کاهش داشته است. خب در این صورت واژه امکانات ورزشی فقط یه شوخی است!
ریزتر به ماجرا بپردازیم! شما یک قهرمانی خیلی مهم در آسیا به دست آوردید که بازتاب زیادی در آسیا و حتی جهان داشت و باعث شادی و نشاط بسیاری از مردم شد. فدراسیون چقدر به شما پاداش داد؟
من تمام پاداشی که از فدراسیون دوومیدانی گرفتم، پنجاه میلیون تومان بود! و ۳۰ میلیون کمیته ملی المپیک پاداش داد که مجموعا شد ۸۰ میلیون تومان که اتفاقا همین امروز با این پول یورو خریدم، شد ۱۳۰۰ یورو و ۱۷۰۰ یورو هم خودم گذاشتم روی این پول و با ۳ هزار یورو بخشی از طلب دستمزد مربی خودم را پرداخت کردم!
بگذریم! فرزانه فصیحی بودن در حال حاضر و باتوجه به انتظاراتی که از شما می‌رود نسبت به قبل که کمتر شناخته بودید چه تفاوت‌هایی پیدا کرده؟ آن احساس مسوولیت بیشتر اذیت‌کننده است یا مسیری شیرین را دنبال می‌کنید؟
امسال را که می‌خواستم شروع کنم فقط یک هدف داشتم و اینکه بهتر باشم حالا چطور و چقدر را هنوز نمی‌دانم. اما چیزی که مطمئنم، این است که باید بهتر باشم. برنامه‌های تمرینی غذایی پزشکی ریکاوری را هر روز با تیم مرور می‌کنیم که کجا می‌شود بهتر شد، چون آن برنامه و تلاش و مسیر برای آن فرزانه فصیحی بود و اگر بخواهیم نتایج بهتر بگیریم باید کار بهتر کنیم. این نه اذیت‌کننده است و نه راحت فقط چالش است و زندگی من را چالش‌هایی که دارم همیشه معنا داده است.
در مصاحبه‌ای گفته بودید که رقبای شما از چین و قزاقستان هستند و کشور بحرین که دونده نیجریه‌ای خریده. شرایط آنها را پیگیری می‌کنید؟ وضعیت آنها چطور است؟
بله پیگیری می‌کنم. تقریبا الان همگی آنها در امریکا هستند فقط یکی از رقبا به بلغارستان رفته است. واقعا کار برای همه جدی است به خصوص برای بازی‌های آسیایی اما برای ما نه. به همین خاطر می‌گویم موفقیت باید دغدغه جمعی باشد تا فردی. قطعا هیچ کدام از آنها پول پاداش خود را نگذاشتند تا پول مربی خود را بدهند یا قطعا هیچ کدام با هزینه خودشان به امریکا نرفتند. اینها مهم و تاثیرگذار است .
از کار کردن با مربی قبلی و فعلی خود برای‌مان بگویید.
من الان بیشترین مسوولیت فنی کارهایم را همسرم به عهده دارد و آن شخصی که قبلا مربی دایمی من بود بیشتر نقش مشاور را برای من دارد. ایشان یک انسان بزرگ و کامل از نظر فنی و انسانی بود که من همیشه می‌گویم ایشان معجزه زندگی ورزشی من بود. از جایی به بعد کار دایم با ایشان از توان مالی‌‌ام خارج شد و الان با هزینه کمتری کار را محول کردیم به همسرم.
کار حرفه‌ای با همسرتان در زندگی شخصی‌تان خللی ایجاد نمی‌کند؟
خیر، ایشان یکی از اصلی‌ترین ارکان ورزش حرفه‌ای من است که موفقیت‌های من بخشی‌اش به دلیل حضور امیر کنارم است.
با فوتبالی‌ها ارتباط خوبی دارید، بعد از قهرمانی پیام‌های حمایتی از طرف آنها دریافت کردید؟
همه ورزشکاران بزرگ وقتی من موفقیتی به دست می‌آورم مثل اینکه آن موفقیت برای خودشان یا خواهر کوچک‌ترشان بوده باشد. البته فقط این مختص فوتبالیست‌ها نیست و خیلی از ورزشکاران لطف دارند، اما فوتبالیست‌ها بیشتر به چشم می‌آیند. افرادی بعضی وقت‌ها پیام می‌دهند و تبریک می‌گویند که باورم نمی‌شود و به معنی واقعی خستگی از تنم بیرون می‌رود که این کار خوشحال‌کننده بود. برای مثال بگویم که بعد از قهرمانی آسیا از ایگور کولاکوویچ، سرمربی سابق تیم ملی والیبال به من تبریک گفت تا مربی قهرمان پرش طول المپیک در ریو.
یک عکس خیلی خاص هم از شما منتشر شد با نواک جوکوویچ. از آن عکس بگویید.
بله، ایشان را در دهکده المپیک دیدم. او پیاده‌روی می‌کرد و خیلی‌ها با ایشان به صورت گذری احوالپرسی می‌کردند، اما من چون کمی زبان صربی بلدم در حالی که نواک داشت راه می‌رفت چیزی به زبان صربی گفتم که برگشت و سوال کرد تو صرب نیستی، اما این حرفا را از کجا میدانی؟ با او صحبت کردم و گفتم مربی من و کمپ تمرینی من آنجاست و در بلگراد زندگی می‌کنم و اتفاقا مربی من معلم ورزش دوره مدرسه نواک بود. به همین بهانه گپ ما کمی طولانی‌تر شد و واقعا صحبت با ایشان یکی از بهترین اتفاقات المپیک بود.
سوال آخر، المپیک و بازی‌های آسیایی در سال ۲۰۲۴ پیش روی دو و میدانی و شماست . مهم‌ترین هدف شما در این مسابقات چیست؟
قطعا هدف همه کسب بهترین نتیجه است، اما چیزی که من یاد گرفتم، این است که تا روز مسابقه به نتیجه فکر نکنم و فقط کارم را انجام بدهم. آرزوی بهترین اتفاقات را دارم.
