۹ آوریل ۱۹۵۹، ناسا اولین گروه از فضانوردان خود را معرفی کرد. این گروه با نام مرکوری-۷ شناخته می‌شود.
اولین فضانوردان ناسا قبل از انتخاب برای این شغل خلبانان آزمایشی نظامی بودند و تمام موارد لازم برای انجام چنین مأموریت‌های پرخطری را داشتند.
سازمان ملی هوانوردی و فضایی ایالات متحده اولین فضانوردان آمریکایی را در مطبوعات معرفی کرد که اسامی آن به شرح زیر بود:
اسکات کارپتنر، گوردون کوپر، جان گلن، گاس گریسوم، والی شیرا، آلن شپارد و دونالد شلایتون.
ناسا برنامه‌ریزی کرده بود که پروازهای مداری سرنشین‌دار را در سال ۱۹۶۱ آغاز کند.
ناسا از بین پرونده‌ی ۵۰۵ خلبان نظامی، ۱۱۰ داوطلب را انتخاب کرد و با اعمال آزمون‌های کتبی، مصاحبه و بررسی سوابق پزشکی تعداد آن‌ها به ۳۶ نفر کاهش پیدا کرد.
با حذف ۵ نفر دیگر، ۳۱ خلبان فرآیند یادگیری و آزمایشات را آغاز کردند. آن‌ها به مدت چند روز در معرض آزمایش‌ها و فشارهای متفاوتی قرار گرفتند. قرار بود شش نفر از افراد به‌عنوان فضانورد انتخاب و معرفی شوند، اما هفت خلبان بسیار خوب عمل کردند و کمیته ناچاراً هر هفت نفر را انتخاب کرد.
فضانوردان پس از معرفی به‌عنوان مرکوری-۷ شهرت بسیاری به‌دست آوردند. با این وجود اکثر آن‌ها نتوانستند توسط فضاپیمای مرکوری پرواز کنند و موانع مرکوری بسیار زیاد بود.
از بین این ۷ فضانورد، آلن شپارد اولین آمریکایی بود که در سال ۱۹۶۱ پروازی زیر مداری انجام داد و پس از آن در سال ۱۹۶۲، جان گلن اولین آمریکایی بود که به‌دور زمین می‌چرخید. پس از آن، اسکات کارپنتر، والی شیرا و گوردون کوپر همگی با موفقیت مدار را دور زدند.
