به گزارش اقتصادنیوز به نقل از مهر، پس از ایجاد جراحت، لخته شدن مانع از دست دادن خطرناک خون می‌شود. لخته شدن خون یا "ترومبوز" همچنین می‌تواند رگ‌های خونی را مسدود کند که عواقب آن به طور بالقوه کشنده است.
به طور معمول، خون ما تعادل ظریفی بین تمایل به ایجاد لختگی خون و تمایل به تجزیه آنها را حفظ می‌کند.
بدن این کار را با تنظیم مداوم فعالیت پروتئینی در خون موسوم به پلاسمینوژن انجام می‌دهد که باعث تجزیه لخته‌های خون یا "ترومبولیز" می‌شود.
در اوایل پاندمی کووید ۱۹، تحقیقات نشان داد که خون بیماران کرونایی به شکل غیرمعمولی "چسبنده" یا مستعد لخته شدن است، و عوارض کشنده آن نظیر ترومبوز وریدی، سکته مغزی و حمله قلبی است.
این یافته‌ها منجر به دادن دوزهای بالایی از داروهای ضد انعقاد خون به بیماران کرونایی بستری شده در بیمارستان در طول درمان شأن شد.
آنها سطح TPA و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن -۱ را در خون ۱۱۸ بیمار بستری شده کرونایی و همچنین ۳۰ فرد سالم اندازه گیری کردند.
محققان دانشگاه میشیگان به وجود میزان بسیار بالایی از هر دو پروتئین در خون این بیماران پی بردند. این پروتئین‌ها با مشکلات تنفسی همراه بودند، اما میزان بالای TPA ارتباط قوی‌تری با نرخ مرگ و میر داشت.
در آزمایشگاه، محققان با افزودن آنزیمی به نام ترومبین که لخته شدن خون را تقویت می‌کند، تمایل نمونه‌های خون را به لخته شدن آزمایش کردند.
نتایج نشان داد که میزان بالای فعال کننده پلاسمینوژن به طور قابل توجهی تمایل به تجزیه لخته‌های خون را افزایش می‌دهد.
محققان بر انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه تاکید دارند.
