خبرگزاری برنا؛ پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری های عفونی است که با التهاب مزمن و تخریب بافت های پیرامون دندان تشخیص داده می شود. عمدتاً باکتری های گرم منفی باعث پریودنتیت در فضای زیر لثه می شوند. پریودنتیت شدید تقریباً یازده درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد و ششمین بیماری شایع در انسان ها است.
این بیماری باعث آسیب غیر قابل برگشت به بافت های نگهدارنده دندان از جمله رباط پریودنتال، استخوان آلوئولی و سلول های سارنده سیمان دندان (سمنتوبلاست) می شود که می تواند منجر به از دست دادن زودرس دندان شود. علیرغم درمان های ترمیمی، ترمیم کامل بافت پیوندی پیرامون دندان غیرممکن است، به ویژه در مواردی که ناهنجاری های قابل توجهی در بافت پریودنتال ایجاد شده باشد. با وجود آنکه ایمپلنت های دندانی بهترین روش درمانی برای جایگزین کردن دندان از دست رفته هستند، همچنان مشکلاتی مانند کیفیت و کمیت استخوان و یکپارچگی آن در محل کاشت وجود دارد. تمایز سلول های بنیادی استخراج شده از پاپیلای آپیکال (یک بافت غنی از سلول های بنیادی که در پایه دندان در حال رشد قرار دارد و مسئول توسعه، رشد و بلوغ تدریجی ریشه دندان است) به سلول های سازنده سیمان دندان می تواند رویکرد مؤثری برای درمان پریودنتیت باشد. با هدف بررسی تمایز سلول های بنیادی اولیه پاپیلای آپیکال انسان به سلول های سمنتوبلاست، دکتر ساره رجبی، مروارید عبادی، دکتر شاهرخ شجاعی و همکارانشان در دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه علوم پزشکی همدان و پژوهشگاه رویان طی پژوهشی به تمایز سلول های بنیادی پاپیلای آپیکال استخراج شده از مولر سوم انسان به مدت 21 روز در محیط کشت آزمایشگاهی پرداختند.
نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Biological Procedures Online منتشر شده است نشان داد، در سلول های تمایز یافته فعالیت آلکالین فسفاتاز و رسوب کلسیم به شکل معنی داری افزایش یافته بود. همچنین بررسی بیان ژن، تمایز سلول های مذکور به سمنتوبلاست را تأیید کرد.
نتایج این پژوهش نشان داد ریز محیط تمایزی برای هدایت سلول های بنیادی پاپیلای آپیکال به سمت سلول های سمنتوبلاست مناسب است.
انتهای پیام/
