بیشتر فرایندهای فیزیکی که باعث ایجاد سحابی‌های سیاره‌نما می‌شوند، هنوز ناشناخته باقی مانده‌اند.
ستاره‌ها زیباترین و هنرمندانه‌ترین نمایش‌های خود را هنگام مرگ ایجاد می‌کنند. ستارگان کم‌جرمی مانند خورشید و M2-9 که در این تصویر نشان داده شده‌اند، با آزادکردن لایه بیرونی گازی خود، از ستاره‌های معمولی به کوتوله‌های سفید تبدیل می‌شوند. در بیشتر مواقع این گاز گسترش‌یافته تصویری زیبا و شگفت‌انگیز به نام سحابی سیاره‌نما را ایجاد می‌کند که به‌تدریج طی هزاران سال از بین می‌رود.
M2-9 یک سحابی سیاره‌نمای پروانه‌ای است که در فاصله 2100 سال نوری از ما قرار دارد. بال‌های سحابی در این رنگ‌های مشخص، داستانی عجیب ولی ناقص را روایت می‌کنند. در مرکز این پروانه، دو ستاره درون یک دیسک گازی به وسعت 10 برابر مدار پلوتو می‌چرخند. لایه بیرون‌رانده‌شده حاصل از ستاره درحال مرگ، ظاهری دو‌قطبی به این سحابی بخشیده است.
