برترین‌ها: وقتی غمگین، عصبانی یا ناامید و حتی خوشحال هستیم، گریه می‌کنیم. محققان دقیقاً علت گریه کردن را نمی‌دانند، اما تحقیقات زیادی درباره‌ی تأثیر آن روی بدن انجام داده‌اند که قصد داریم در این مقاله به بررسی نتایج آن‌ها بپردازیم. ما را تا انتهای این مطلب همراهی کنید.
تحقیقات نشان می‌دهد که گریه کردن به کاهش فشار ناشی از احساس ناراحتی کمک می‌کند. در حقیقت، بدن را به حالت تعادل برمی‌گرداند و آن را به آرامش می‌رساند.
اگر گریه کردن بتواند استرس را کاهش دهد، باعث بهبود روحیه می‌شود. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که حدود دو سوم افراد معمولاً بعد از گریه احساس بهتری دارند. با این حال، نحوه‌ی واکنش دیگران به گریه‌ی ما، از مهم‌ترین عواملی است که روی احساس ما بعد از گریه کردن تأثیر دارد.
اگر اطرافیان ناراحتی شما را درک کرده و به کمک شما بیایند، به احتمال زیاد احساس بهتری خواهید داشت. اما اگر شما را مسخره کنند، از گریه کردن حس خوبی نمی‌گیرید. در بسیاری از موارد، بهبود روحیه‌ای که پس از گریه کردن به وجود می‌آید، نتیجه‌ی کمک و حمایت عاطفی دیگران است.
گریه کردن در مکان و زمان نامناسب یا در حضور افرادی که نسبت به آن واکنش منفی نشان می‌دهند، قطعاً می‌تواند احساس شما را بدتر کند. گریه کردن در خانه و در کنار افراد حمایتگر مفید است، اما ممکن است در محل کار نامناسب تلقی شود.
علاوه بر این، گریه کردن در درازمدت احساس بهتری در شما ایجاد می‌کند، اما اثرات فوری آن ممکن است باعث بدتر شدن خلق و خو شود. نتایج یک مطالعه نشان داد که مدتی طول می‌کشد تا افراد بعد از تماشای یک فیلم غم‌انگیز و گریه کردن احساس بهتری پیدا کنند. بلافاصله بعد از تماشای فیلم شرکت‌کنندگان حال بدی داشتند، اما ۲۰ و به‌ویژه ۹۰ دقیقه بعد، حال‌شان در مقایسه با قبل از تماشای فیلم بهتر بود.
بهبود ارتباط از دیگر فواید گریه کردن است. در انسان، گریه کردن در ابتدا برای این شکل گرفت که نوزاد بتواند توجه‌ی مادر خود را جلب کند. نوزاد انسان توانایی‌های حیوانات تازه متولد شده را ندارد. اشک نوزادان و کودکان یک عنصر بصری برای کمک گرفتن اضافه می‌کند و باعث جلب توجه‌ی کسی می‌شود که مراقبت از آن‌ها را بر عهده دارد. در دوران بزرگسالی، انسان این عملکرد بیولوژیکی را به یک عملکرد عاطفی تبدیل می‌کند. وقتی افراد بالغ گریه می‌کنند، عمدتاً این پیام را می‌رسانند که به کمک نیاز دارند.
وقتی از طریق اشک‌هایتان با دیگران ارتباط برقرار می‌کنید، آسیب پذیری خود را نشان می‌دهید. گریه کردن در حضور افراد حمایت‌کننده احساس پیوند و اتصال را افزایش می‌دهد. شما آن‌قدر به شخص مقابل خود اعتماد دارید که در حضور او گریه می‌کنید. بنابراین، گریه کردن نشان می‌دهد که شما با آن شخص احساس نزدیکی می‌کنید و این موضوع می‌تواند واکنش همدلانه و ارتباط عاطفی را تقویت کند.
معمولاً ما دوست نداریم که ضعف خود را به غریبه‌ها نشان دهیم، بنابراین سعی می‌کنیم جلوی آن‌ها گریه نکنیم و در عوض اشک‌هایمان را برای کسانی که به آن‌ها نزدیک‌تر هستیم، نگه داریم.
گریه کردن می‌تواند به واکنش خاصی منجر شود که در جهت منافع ما است. حتی اگر آگاهانه قصد سوء استفاده نداشته باشیم، گریه‌ی ما ممکن است به کاهش خشم و ایجاد احساس گناه در دیگران منجر شود یا تمایل آن‌ها را برای پذیرش خواسته‌ی ما افزایش دهد. گریه کردن مزایای اجتماعی دارد و می‌تواند هنگام درگیری و کشمکش باعث کاهش خشم دیگران شود.
اگر گریه یک ابزار ارتباطی مهم است، پس چرا حتی وقتی تنها هستیم گریه می‌کنیم؟ احتمالاً دلیل آن این است که بعد از سپری کردن یک روز پرمشغله یا پراسترس، بالاخره می‌‌توانید با افکار خود تنها باشید و بدن‌تان را از طریق گریه کردن به حالت آرامش برگردانید.
گریه کردن در تنهایی می‌تواند راهی برای برقراری ارتباط با جهان هستی باشد. در اغلب موارد وقتی مردم در خلوت خود گریه می‌کنند، در حقیقت به دنبال کمک هستند. برای مثال، از خداوند درخواست کمک می‌کنند.
شیمیدانی به نام ویلیام فری (William Frey) در اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۸۰ تحقیقاتی در مورد فواید گریه کردن انجام داد و به این نتیجه رسید که اشک به خلاص شدن بدن از شر سموم ناخواسته کمک می‌کند.
او اشک‌های حاصل از تحریک چشم‌ها (مانند خرد کردن پیاز) را با اشک‌های احساسی مقایسه کرد و متوجه شد که از نظر شیمیایی با هم متفاوت هستند. به‌عنوان مثال، مقدار بعضی از پروتئین‌ها در اشک‌های احساسی بیشتر است که این موضوع ممکن است به دلیل آزاد شدن محصولات جانبی استرس باشد. با این حال، برای تأیید این نتایج به تحقیقات بیشتری نیاز است.
از سایر فواید گریه کردن می‌توان به توانایی آن در از بین بردن باکتری‌ها اشاره کرد. اشک حاوی پروتئینی به نام لیزوزیم است که می‌تواند مولکول‌های مضر را از بین ببرد. با این حال، به یاد داشته باشید که دانشمندان هنوز این مورد را به‌طور قطعی ثابت نکرده‌اند و در این زمینه باید تحقیقات بیشتری انجام شود.
اشک چشم‌ها را مرطوب می‌کند و آن‌ها را سالم نگه می‌دارد. عملکرد بیولوژیکی اشک مرطوب نگه داشتن چشم‌ها یا محافظت از آن‌ها در برابر دود و گرد و غباری است که وارد چشم‌ها می‌شوند. نبود اشک ممکن است باعث خشکی چشم شود و درنتیجه به احساس درد و حتی از دست دادن بینایی منجر شود. اما گریه کردن بیش هم از حد هم مضر است و چشم‌ها را تحریک می‌کند. به همین دلیل است که پس از گریه کردن چشم‌ها قرمز می‌شوند و پف می‌کنند.
هر چقدر میزان هورمون تستوسترون (هورمون مردانه) در مردان بالاتر باشد، احتمال گریه کردن کمتر است. شواهد در مورد افراد تراجنسیتی و مردان مبتلا به سرطان پروستات که داروی ضد‌هورمون مردانه دریافت می‌کنند و همچنین نتایج بعضی مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که تستوسترون روی گریه اثر بازدارندگی دارد. در زنان، تغییر سطح استروژن (هورمون زنانه) می‌تواند گریه را قبل از شروع پریود یا پس از زایمان افزایش دهد.
با این حال، اینکه زنان و مردان چقدر گریه کنند، یک مؤلفه‌ی فرهنگی هم دارد. فرآیند گریه کردن از نظر فیزیکی بین زنان و مردان یکسان است، اما زنان بسیار بیشتر از مردان گریه می‌کنند. مردان اغلب از ترس اینکه در جامعه قوی یا قدرتمند به نظر نرسند، تمایلی به گریه کردن ندارند واشک‌هایشان را مخفی می‌کنند. معمولاً جامعه به زنان بیشتر از مردان اجازه‌ی گریه کردن می‌دهد، بنابراین زنان در انجام آن راحت‌تر هستند.
گریه کردن فقط یک عمل احساسی نیست، بلکه یک عمل فیزیکی هم محسوب می‌شود. هق هق، سردرد، آبریزش بینی و لرزش بدن تنها تعدادی از اثرات گریه کردن روی بدن هستند. چرا این موارد اتفاق می‌افتند؟ علت این موضوع به برانگیختگی بالای بدن در هنگام شروع گریه مربوط می‌شود. اگرچه گریه می‌تواند در نهایت بدن شما را به آرامش برساند، اما در چند دقیقه‌ی اول تحریک‌کننده است و برانگیختگی زیادی را ایجاد می‌کند.
افرادی که گریه می‌کنند، ضربان قلب و تعریق بیشتری دارند. از این نظر، گریه یک نوع فعالیت برای بدن محسوب می‌شود. برای اینکه اثرات کوتاه‌مدت و بلندمدت گریه کردن مشخص شود، به مطالعات بیشتری نیاز است.
هم در مردان و هم در زنان، به غیر از هورمون‌های جنسی ممکن است سایر هورمون‌ها هم تحت تأثیر گریه قرار بگیرند. اگرچه شواهد کمی در مورد این موضوع وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که پرولاکتین گریه را تسهیل می‌کند. این موضوع می‌تواند دلیل اندوه تازه‌مادران و گریه‌ی ناشی از آن را توضیح دهد. چراکه پس از زایمان هورمون پرولاکتین افزایش می‌یابد.
همچنین ما می‌دانیم که گریه باعث افزایش اندورفین می‌شود که یک هورمون شادی‌آور و آرامش‌بخش است. بنابراین، گریه کردن تنش را از بین می‌برد و درنتیجه، احساس بهتری ایجاد می‌کند. به همین دلیل است که گاهی اوقات با تماشای یک فیلم غم‌انگیز گریه می‌کنیم.
درست مانند احساسات منفی، احساسات مثبت هم می‌توانند باعث گریه کردن شوند. گریه‌ی ناشی از احساسات منفی مانند غم، ناامیدی و خشم رایج‌تر است، اما در صورت تجربه‌ی احساسات مثبت شدید هم ممکن است گریه کنید.
به نظر می‌رسد که گریه هم با احساسات مثبت و هم با احساسات منفی مرتبط است و درست پس از به اوج رسیدن تجربه‌ی عاطفی رخ می‌دهد، یعنی زمان که فرد شروع به تخلیه‌ی احساس و هیجان خود می‌کند. به همین دلیل است که ممکن است در عروسی‌ها، وقتی نوزاد تازه متولد شده‌ای را می‌بینیم یا حتی هنگام مشاهده‌ی غروب باشکوه‌ی خورشید گریه کنیم.
گریه کردن اشکالی ندارد، حتی ممکن است برای شما مفید باشد. اگر احساس می‌کنید باید گریه کنید، جلوی اشک‌هایتان را نگیرید. اشک ریختن یک روش طبیعی و سالم برای بیان احساسات است. با این حال، گریه‌ی مداوم و بدون دلیل می‌تواند نشانه‌ی افسردگی باشد. اگر چنین چیزی را تجربه کردید، با متخصص مشورت کنید.
