دقایقی قبل، فضاپیمای استارشیپ با بوستر سوپرهوی اسپیس ایکس به فضا پرتاب شد، تا این کپمانی گامی بزرگ را برای برآورده‌کردن رویای سفر به مریخ برداشته باشد. اما با گذشت حدود چهار دقیقه پس از پرتاب، به دلیل بروز مشکل و تأخیر در فاز جداشدن مرحله بوستر راکت، فضاپیما منفجر شد.
پس از بروز مشکل در هنگام تمرین لباس خیس (مانوری که به اپراتورها اجازه می‌دهد تمام مراحل پرتاب را تا قبل از پرتاب کنترل و نقص‌های احتمالی را شناسایی کنند) در روز ۲۸ فروردین‌ماه، اسپیس ایکس اعلام کرد که استارشیپ به‌علت یخ‌زدن یکی از دریچه‌های فشار بوستر سوپرهوی قادر به پرتاب نیست و این آزمایش برای سه روز به تأخیر افتاد.
اسپیس ایکس امروز این فرصت را داشت که در پنجره‌ای ۶۸ دقیقه‌ای که از ساعت ۱۶:۵۸ (۹:۲۸) به وقت محلی آغاز می‌شد استارشیپ را برای اولین بار به‌صورت کامل به فضا بفرستد.
استارشیپ با نیروی پرتاب برابر با ۷۳٫۵ میلیون نیوتن قوی‌ترین راکتی می‌بود که انسان‌ها به فضا پرتاب کرده‌اند. این نیرو تقریبا دو برابر بیشتر از رکورددار قبلی، ابرراکت سامانهٔ پرتاب فضایی ناسا، است.
اسپیس‌اکس برای این پرواز از نمونهٔ آزمایشی شمارهٔ ۷ بوستر سوپرهوی با ۳۳ موتور رپتور (Raptor) با سوخت اکسیژن و متان مایع و از نمونهٔ شمارهٔ ۲۴ استارشیپ استفاده کرد. با این که هردو بخش این فضاپیما قابلیت استفادهٔ مجدد داشتند، فرود موفق آنها جزئی از برنامهٔ اسپیس‌اکس برای این آزمایش نبود.
با این که هدف از پرتاب استارشیپ به‌طور کامل، تست قابلیت پرواز مداری آن بود، استارشیپ مطابق برنامه در این پرواز به مدار زمین نرفت و تنها به سرعت مداری نزدیک شد.
پرواز کامل استارشیپ ۹۰ دقیقه می‌بود. طبق برنامه، پس از گذشت ۱۶۹ ثانیه، ۳۳ موتور متان-اکسیژن مایع سوپرهوی خاموش و سه ثانیه بعد از فضاپیما جدا می‌شدند. اما به دلیل مشکل در جدا شدن بوسترها، فضاپیما پس از چندبار دوران در هوا در یک منظرهٔ تماشایی منفجر شد.
در صورتی که این اتفاق رخ نمی‌داد، تعدادی از موتورهای بوستر دوباره روشن می‌شد تا آن را به سمت تگزاس بازگردانند و حدوداً پس از هشت دقیقه از آغاز پرواز در فاصلهٔ ۳۲ کیلومتری ساحل خلیج مکزیک به داخل دریا بیفتند. استارشیپ نیز سفر ۹۰ دقیقه‌ای خود را به سمت شرق و دماغهٔ فلوریدا و پس از آن، اقیانوس اطلس ادامه می‌داد و پس دور زدن زمین به اقیانوس آرام می‌رسید.
آخرین آزمایش درجایی می‌بود قرار بود استارشیپ با سرعت بازگشت وارد اتمسفر زمین شود و در فاصلهٔ ۱۰۰ کیلومتری ساحل شمال‌شرق هاوایی به اقانوس بیفتد.
طبق یکی از اسناد منتشرشده از سوی اسپیس‌اکس، «اسپیس‌اکس قصد دارد هرمقدار دادهٔ ممکن را جمع‌آوری کند تا به مدلسازی دینامیک ورود به اتمسفر و فهم بهتر تجربهٔ فضاپیما در رژیم پرواز، که پیش‌بینی و شبیه‌سازی آن به‌طور کامپیوتری بسیار دشوار است، بپردازد.»
«این داده‌ها بنیان هرگونه تغییری در طراحی یا مفهوم عملیات پس از اولین پرواز و ساخت مدل‌های بهتر برای استفادهٔ ما در شبیه‌سازی‌های داخلی خواهند بود.»
با این که اسپیس‌اکس موفق به کامل کردن این برنامهٔ پرواز و جمع‌آوری داده‌های موردنظر خود نشد، اطمینان می‌دهد که این انفجار را نه یک شکست، بلکه یک مرحله در توسعهٔ استارشیپ و سوپرهوی هستند و داده‌های جمع‌آوری‌شده برای توسعهٔ نمونه‌های آزمایشی اینده استفاده خواهند شد.
