فارس نوشت: دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه فردوسی گفت: در حال حاضر شرایط را به گونه‌ای می‌بینم که می‌توان آن را فضای جنگ نامید. گاهی در جنگ، افراد مجبور به انجام عملی می‌شوند که شاید دوست نداشته باشند. شاید قلبا دوست نداشته باشم فردی را که در مترو حجاب ندارد از این خدمت اجتماعی محروم کنیم اما در شرایط فعلی از آنجا که بحث شیوع مسئله مورد توجه است مجبوریم تا در برخی موارد جلوی تمام بی‌حجابان، فارغ از دسته‌بندی مذکور نیز رفتار واحدی داشته باشیم.
محورهای گفت و گوی محمود سعیدی رضوانی، دانشیار دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد:
ما باید از افراد بی‌حجاب، دسته‌بندی داشته باشیم. بر اساس این دسته‌بندی ها تفاوت میان گروه‌های مختلفی که حجاب را رعایت نمی‌کنند، مشخص می‌شود. دسته‌ای که اصرار دارند بر بی‌حجابی و گروه‌هایی که با خارج از کشور در ارتباط هستند با افراد دیگری که به نحوی فریب خورده محسوب می‌شوند بسیار متفاوت هستند. افرادی در میان بی‌حجاب ها هستند که فرصتی پیدا کرده تا خود را به تماشای دیگران بگذارد. این دسته به تعبیری دیده شدن را با تماشا شدن اشتباه گرفته و نتوانسته‌اند از راه‌های دیگری، خود را به اجتماع نشان دهند که البته در اینجا وجهه مثبت دیده شدن مد نظر است. در حال حاضر شرایطی به وجود آمده است که برخی با بدن، لباس و مو خود را به نمایش می‌گذارند که ما این را دیگر دیده شدن نمی‌گوییم بلکه آن را تماشا شدن می‌نامیم. بنابراین دسته‌های موجود در میان افرادی که حجاب را رعایت نمی‌کنند با یکدیگر تفاوت دارند.
با برخورد انضباطی با حفظ مراتب آن موافق هستم. یعنی اولین برخورد انضباطی باید با منابع بی‌حجابی باشد. یکی از منابع، لباس‌هایی است که این پدیده را ایجاد می‌کند. باید با طراحان لباس‌های نامتعارف و افرادی که آن را نشر می‌دهند برخورد جدی صورت بگیرد. با این که هر بی‌حجابی را در شرایط فعلی از برخی منافع اجتماعی محروم کنیم موافق هستم. البته این موضوع اگر سه ماه دیگر باشد شاید نظر من اینگونه نباشد. چرا که در حال حاضر شرایط را به گونه‌ای می‌بینم که می‌توان آن را فضای جنگ نامید. گاهی در جنگ، افراد مجبور به انجام عملی می‌شوند که شاید دوست نداشته باشند. شاید قلبا دوست نداشته باشم فردی را که در مترو حجاب ندارد از این خدمت اجتماعی محروم کنیم اما در شرایط فعلی از آنجا که بحث شیوع مسئله مورد توجه است مجبوریم تا در برخی موارد جلوی تمام بی‌حجابان، فارغ از دسته‌بندی مذکور نیز رفتار واحدی داشته باشیم.
ما در کتابی به نام «تربیت حداکثری و حداقلی در امر جنسی» سه راهبرد را آورده‌ایم. یکی از آن‌ها راهبرد کنترلی است که عمدتا توسط حاکمیت صورت می‌گیرد. منتها این موضوع را خانواده باید از حاکمیت مطالبه کند. یک راهبرد دیگر اقناعی و تبیینی است که خانواده در این راهبرد باید در کنار آموزش و پرورش، باید برای بچه‌ها تببین و آن ها را راهنمایی کند. راهبرد دیگر، جایگزینی است که در کنار رسانه و یا بازی نادرست، رسانه و بازی خوب و سالم را می‌آوریم. در همین جایگاه، راهکاری نیز وجود دارد که بنابر آن ماهیت را عوض می‌کنیم. مثلا بچه‌ها را به جای رفتن به سراغ بازی رایانه‌ای به فوتبال ببریم. در این وهله نظارت فعال وجود دارد و نظارت فعال بدین معنی است که ما به عنوان پدر، همراه فرزندان مان باشیم نه این که صرفا از بالاسر، آن‌ها را کنترل کنیم. این مفاهیم و سه راهبردی که ذکر شد باید باهم انجام شود در غیر این صورت فایده و اثر بخشی لازم را به دنبال نخواهد داشت.
