شطرنج ایران که به مهاجرت و تغییر ملیت و پناهندگی ورزشکارانش شهرت یافته است، به تازگی دست‌گل تازه‌ای به آب داده که قطعا رسیدگی نهادهای نظارتی و مجلس را می‌طلبد.
به گزارش تابناک ورزشی؛ وزارت ورزش و جوانان در فاجعه بار ترین دورانش به سر می‌برد و مشخص نیست حمید سجادی در این وزارتخانه چه می‌کند؟ تیم مدیریتی او در وضعیت معلق قرار دارد و همه جا صحبت از تعیین سرپرست جدید برای وزارتخانه است و وزیر جان‌بدر برده از سانحه هلی‌کوپتر که حتی توان بالارفتن از چندپله و سرپا ایستادن برای چند دقیقه را ندارد، قصدی برای جدایی از صندلی قدرت نشان نمی‌دهد.
فدراسیون‌های ورزشی هم با نظاره کردن این شرایط و هرج‌ومرج هرکاری دل‌شان می‌خواهد می‌کنند و اختلاف بین روسای فدراسیون‌ها با مدیران ارشد وزارت ورزش بیداد می‌کند.
رقابت‌های شطرنج رده‌های سنی قهرمانی کشور با حضور نزدیک به هزار شطرنج‌باز در روزهای دوم و سوم اردیبهشت ماه در محل این فدراسیون برگزار شد اما صحنه‌هایی در حاشیه این مسابقات ثبت شد که باعث تاسف و انزجار عموم مردم است.
استقبال این تعداد شطرنج‌باز که آرزوی بسیاری از رشته‌های ورزشی است، پتانسیلی قابل توجه برای این رشته است و قطعاً مسئولان فدراسیون و همچنین مسئولان رده بالای ورزش کشور می‌توانند با مدیریت صحیح، بهترین استفاده را از این پتانسیل در مسیر افتخارآفرینی برای کشور داشته باشند و جای خالی ستاره‌های پناهنده را پر کنند اما سو مدیریت بیداد می‌کند.
موضوع آزاردهنده خانواده‌ها و آینده سازان شطرنج ایران که در گذشته نیز وجود داشت و با وجود آنکه برخی مسئولان سال‌هاست آن را از نزدیک لمس کرده‌اند، اما ظاهراً عزمی برای حل آن دیده نمی‌شود، بی برنامگی برای تکریم مردم و ورزشکاران است. این موضوع البته تنها به فدراسیون برنمی‌گردد و همه مسئولان وزارت ورزش باید به فکر راهکاری باشند.
بار دیگر هیچ محل مناسبی برای اسکان شطرنج‌بازان و خانواده‌های‌شان در نظر گرفته نشد و همین مسئله باعث شده آنها در خیابان، کنار یک ساختمان نیمه کاره و هر جایی که شرایط حداقلی برای نشستن وجود داشته باشد، ساکن شوند و منتظر بمانند.
سؤال مهم این است که آیا چنین شرایطی در شأن خانواده‌ای که فرزندش را به سمت ورزش آن‌هم در سطوح قهرمانی سوق داده، است؟ اگر بخشی از ساختمان نیمه کاره فرو بریزد و یک شطرنج‌باز و خانواده‌اش نیز آنجا ساکن باشند، چه کسی پاسخگوی فاجعه خواهد بود؟
آیا این شرایط استاندارد مسابقه دادن است؟ آیا عدالت اجرا می‌شود؟ ورزشکاری که بودجه تهیه هتل جداگانه یا استقرار در خودروی مجهز والدینش را ندارد، در گرمای کوچه و خیابان پرسه بزند تا نوبتش برسد؟
آیا او در شرایط برابر با حریفان مسابقه می‌دهد و استعدادش شناسایی خواهد شد؟ عکس‌های زیر که تسنیم منتشر کرده گویای بی‌عدالتی محض در دولتی است که با شعار حمایت از محرومان در راس کار است.
