به گزارش اقتصادنیوز به نقل از نمناک ،افرادی که معمولا در دیدن رنگ ها مشکل دارند توانایی تشخیص بین رنگ ها را ندارند. برخی ها به اشتباه این افراد را کوررنگ می دانند اما اینگونه نیست چون در این صورت توانایی دیدن هیچ رنگی را نداشتند اما بیش از 99 درصد افراد مبتلا به این بیماری قادر به مشاهده و تشخیص رنگ ها هستند به همین خاطر است که عبارت «کمبود دید رنگی» یا «اختلال در دید رنگ» (Color Vision Deficiency) که به اختصار CVD نامیده می شود، این نقص را بهتر توضیح می دهد.
نقص در دیدن رنگها معمولا با انتقال از والدین به فرزندان و از بدو تولد وجود دارد، اگرچه گاهی اوقات ممکن است در سنین بالاتر نیز ایجاد شود.اکثر افراد خود را با این مشکل وفق می دهند زیرا به ندرت نشانه یک امر جدی است.
در حدود 0.5 درصد از زنان (یک نفر از هر دویست نفر) و هشت درصد مردان (یک نفر از هر دوازده نفر) مبتلا به یکی از اشکال کور رنگی هستند.
Deuteranomalia یا سبز دشوار بینی:
شایع ترین نوع کور رنگی با نام سبز دشوار بینی شناخته می شود. این افراد همه چیز را به صورت رنگ پریده می بینند و به سختی قادر به تشخیص رنگ های سبز و قرمز هستند.
Protanopia یا سرخ کوری:
این افراد قادر به تشخیص رنگ قرمز نیستند و تمام سایه های رنگ های سبز و قرمز را به شکلی رنگ پریده مشاهده می کنند، البته این مسئله در مورد دو رنگ زرد و آبی صدق نمی کند. حدود یک درصد مردان تجربه ی این اختلال را دارند.
Tritanopia یا آبی کوری:
این بیماری یکی از نادرترین انواع شب کوری است و تنها 0.0001٪ زنان و مردان به این بیماری مبتلا هستند. این افراد همه چیز را متمایل به رنگ های سبز-صورتی می بینند.
MonoChromacy یا تک رنگ بینی:
این افراد همه چیز را سیاه و سفید می بینند و در کل توان مشاهده ی هیچ رنگی را ندارند. درصد بسیار اندکی از جمعیت جهان به این نوع از کور رنگی مبتلا هستند.
بیشتر افراد مبتلا به کوررنگی، در تشخیص سایه های قرمز، زرد و سبز مشکل دارند که به نقص در تشخیص رنگ "قرمز-سبز" معروف است و تقریباً از هر 12 مرد 1 نفر و از هر200 زن 1 نفر به این مشکل مبتلا است.
نشانه فرد دچار مشکل در تشخیص رنگ:
به سختی تفاوت بین قرمز، نارنجی، زرد، قهوه ای و سبز را تشخیص دهد.
این رنگ ها را کسل کننده تر از آنچه برای دیگران است، ببیند.
در تشخیص سایه های بنفش مشکل داشته باشد.
قرمز را با رنگ سیاه اشتباه بگیرد.
در موارد نادر، برخی افراد با رنگ آبی، سبز و زرد مشکل دارند که به نقص در تشخیص رنگ "آبی-زرد" معروف است.
نقص در تشخیص رنگ معمولاً نگران کننده نیست. بیشتر افراد به مرور زمان به آن عادت می کنند. این عارضه نشانه بیماری جدی نبوده و بدتر نمی شود.
مسائل مرتبط با مشکل نقص در تشخیص رنگ :
استفاده از رنگهای مختلف در مدرسه برای کمک به یادگیری بهتر دانش آموزان، باعث ایجاد مشکلاتی برای آنها می شود.
مشکلات مربوط به طبخ غذا، مانند شناسایی کامل گوشت پخته شده یا میوه رسیده برای آنها وجود دارد.
اگر داروها به طور واضح برچسب گذاری نشده باشند این افراد دچار اشتباه می شوند.
این افراد در شناسایی هشدارها یا علائم ایمنی با مشکل مواجه می شوند.
برخی مشاغل خاص، مانند خلبانان، رانندگان قطار، برق و کنترل کننده های ترافیک هوایی، ممکن است به تشخیص دقیق رنگ نیاز داشته باشند.
درمان و زندگی با نقص در تشخیص رنگ ها
در حال حاضر درمانی برای نقص ارثی در تشخیص رنگ ها وجود ندارد، اگرچه اکثر افراد با گذشت زمان خود را با شرایط وفق می دهند.
اگر کودک از نظر تشخیص رنگ مشکل دارد ، مسئولان مدرسه را در جریان بگذارید تا از ابزار یادگیری متناسب استفاده کنند.
در صورت وجود این مشکل در خود، از دوستان یا خانواده خود کمک بخواهید؛ به عنوان مثال آنها می توانند به شما در انتخاب لباس متناسب و همچنین تشخیص مواد غذایی سالم کمک کنند.
برای تشخیص رنگ ها در خانه از نورپردازی با کیفیت خوب، استفاده کنید.
از فناوری استفاده کنید. رایانه ها و سایر دستگاه های الکترونیکی اغلب تنظیماتی دارند که می توان جهت سهولت در استفاده، آنها را تغییر داد. برنامه های موجود در تلفن همراه به شما در شناسایی رنگ ها کمک می کند.
لنزهای رنگی مخصوص را امتحان کنید. این لنزها در یک یا هر دو چشم استفاده می شوند تا به افراد در تمایز بین رنگهای خاص کمک کنند. اگرچه تصور می شود این روش تنها برای برخی از افراد مفید است.
اگر نقص در تشخیص رنگ به دلیل یک بیماری زمینه ای یا دارویی باشد، ممکن است علائم بیماری با شناخت علت و یا استفاده از داروی متفاوت بهبود یابند.
نقص ژنتیکی:
در اکثر موارد، نقص در تشخیص رنگ ناشی از نقص ژنتیکی است که از والدین به کودک منتقل می شود چرا که برخی از سلولهای حساس به رنگ چشم که مخروط نامیده می شوند یا از بین رفته اند یا به درستی کار نمی کنند.
بیماری های زمینه ای:
گاهی اوقات، نقص در تشخیص رنگ ممکن است با گذشت زمان در زندگی ایجاد شود. بیماری های زمینه ای ، مانند دیابت، آب سیاه، دژنراسیون ماکولای وابسته به سن و بیماری ام اس در ایجاد و پیشرفت این مشکل نقش دارند.
عوارض جانبی دارو :
مصرف داروهایی از جمله دیگوکسین، اتامبوتول، کلروکین، هیدروکسی کلروکین، فنی توئین و سیلدنافیل می تواند عوارضی همچون نقص در تشخیص رنگ داشته باشد.
عوارض مواد شیمیایی:
قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی مضر، مانند دی سولفید کربن و استایرن می تواند منجر به نقص در تشخیص رنگ شود.
افزایش سن:
در بسیاری افراد با افزایش سن تشخیص رنگ دشوارتر می شود و این بخش طبیعی از روند پیری است.
بیماری پارکینسون:
از آنجا که بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است سلولهای عصبی حساس به نور در شبکیه که در آن پردازش بینایی اتفاق می افتد در اثر آسیب ناشی از بیماری به درستی کار نمی کنند.
آب مروارید :
آب مروارید که باعث کدر شدن لنز چشم می شود تشخیص رنگ و بینایی را مشکل می سازد و باعث کاهش روشنایی آن شود. خوشبختانه با جراحی آب مروارید که لنز چشم مصنوعی جایگزین لنز کدر می شود ، قدرت تشخیص رنگ باز می گردد.
سندرم کالمن :
این بیماری ارثی غده هیپوفیز را درگیر می کند که می تواند منجر به کوررنگی ، نقص یا رشد غیرمعمول اندام های جنسی شود.
نقص ژنتیکی که معمولا باعث نقص در تشخیص رنگ مشکل می شود ازالگوی وراثت مرتبط با X منتقل می شود.
معمولا پسران بیشتر از دخترها در گیر این نقص می شوند. دختران معمولاً ناقل نقص ژنتیکی هستند، این بدان معناست که می توانند آن را به فرزندان خود منتقل کنند ، اما خود نقص در تشخیص رنگ نداشته باشند.
این نقص اغلب توسط مادر به پسر منتقل می شود. مادر اغلب تحت تأثیر قرار نخواهد گرفت زیرا به طور معمول فقط ناقل عیب ژنتیکی خواهد بود.
پدرانی که نقص در تشخیص رنگ دارند، فرزندی با این مشکل نخواهند داشت، مگر اینکه همسرشان ناقل نقص ژنتیکی باشد.
این مشکل ممکن است از یک نسل به نسل دیگر منتقل شود به عنوان مثال ، یک پدربزرگ و نوه را تحت تأثیر قرار می دهد.
دختران تنها در صورتی تحت تأثیر قرار می گیرند که پدرشان نقص در تشخیص رنگ داشته و مادر آنها ناقل نقص ژنتیکی باشد.
