اکبر مختاری، کارشناس‌ارشد روابط بین‌الملل در هم‌میهن نوشت: آنچه انتخابات در ایالات‌متحده را متفاوت می‌سازد، روند طولانی مبارزات انتخابی می‌باشد. تنها کشوری که کاندیدا‌ها چنین روند طولانی را طی می‌کنند تا در میان‌شان دو شخص اصلی حزبی تبلور یابند ایالات متحده آمریکاست.
از سوی دیگر مهم‌ترین انتخابات در یک کشور خارجی که برای مقامات و مردم ایران دارای اهمیت خاص می‌باشد، انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا می‌باشد.
نتیجه انتخابات ۲۰۱۶ فردی را ساکن کاخ سفید کرد که مهم‌ترین برگ برنده نیرو‌های میانه‌رو در ایران را به کناری نهاد و با تحریم‌های خردکننده نه‌تن‌ها کمر اقتصاد بلکه در سطحی بالاتر کمر ملت را شکست.
دو سال‌ونیم پس از خاص‌ترین انتخابات آمریکا در عرصه ریاست‌جمهوری باز دو اسم تکراری بر تیتر صفحات نشریات آمریکا نشسته است. یکی رئیس‌جمهوری فعلی است که با وجود نکات قوت و ضعفش مهم‌ترین پاشنه آشیلش سن بالا و آلزایمر خفیف و سرطان پوست خفیف می‌باشد و اعلام دوباره کاندیداتوری زودهنگام‌اش نوعی چالش و فرصت برای حزب دموکرات به شمار می‌آید و در برابر او دونالد ترامپیست که با چهل و چهار اتهام مالی جنسی و سیاسی روبه‌روست.
هردو کاندیدا‌ها نسبت به رقیبان‌شان جایگاه باثبات‌تری دارند، اما صفحه سیاسی آمریکا نیازمند ریاست‌جمهوری هیچ‌کدام از این دو نامزد نیست. دونالد ترامپ در شرایط کنونی محبوب‌ترین کاندیدای جمهوریخواه است، اما اتهامات وسیع و همراهی‌اش با حمله‌کنندگان به کنگره آمریکا در ششم ژانویه به‌شدت از اعتبار او برای بازگشت دوباره به انتخابات و پیروزی‌اش کاسته است و در برابرش جوبایدنی قرار دارد که در سن ۸۰سالگی فاقد چابکی لازم برای انجام وظایف ریاست‌جمهوری در آمریکاست. اگر چالش‌های پیش‌رو سیاست داخلی و به‌خصوص خارجی آمریکا را مورد مداقه قرار دهیم به‌خوبی درک می‌کنیم که هیچ‌کدام از این دوکاندیدا‌ها گشاینده بحران‌های پیش‌رو نیستند.
از یک‌سو ترامپ کارویژه‌اش تمام شده است و از سویی جنگ اوکراین و روسیه نمی‌تواند به‌راحتی از طریق کاندیدایی حامی خروج آمریکا از ناتو! پیروزی‌اش تحویل پرزیدنت پوتین شود.
این درحالیست که ترامپ همچنان خواستار کاهش کامل بودجه کمک به اوکراین از سوی آمریکا در این جنگ است.
در بعد دیگر پیمان ابراهیم به نتیجه لازم رسیده است و برجام نیز در دوران بایدن زنده نشده است. در داخل آمریکا هم ترامپ نمی‌تواند سریعا با کاهش مالیات جبران پول‌های یارانه‌ای دولت به مردم در دوران کرونا را انجام دهد.
نکته دیگر قطبی‌سازی آمریکا برای بار دیگر کاملا به نفع چین پیش خواهد رفت. ترامپ اگرچه پشتوانه مردمی دارد، اما هیچ‌یک از جمهوریخواهان قدرتمند حزبی از او حمایت نمی‌کنند. غیر از تدکروز سناتور تگزاس که سعی در عادی‌سازی حمله به کنگره داشت تا مایک پنس و نیکی هیلی هیچ‌کدام اعمال او را تایید نکردند
و حالا تدکروز و مایک‌پنس و نیکی هیلی اعلام کرده‌اند که در رقابت‌های انتخاباتی وارد خواهند شد. ترامپ با وجود اتهامات هنوز می‌تواند در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری وارد شود، اما ترامپ شناخته شده از ترامپ ناشناخته ۲۰۱۶ ضعیف‌تر خواهد بود.
این بار ران دیسانتیس فرماندار محبوب فلوریدا که در نظرسنجی‌های انتخاباتی آمریکا پس از ترامپ به‌عنوان نفر دوم قرار دارد، دوست دارد خود را به جمهوریخواهان و مستقل‌ها بقبولاند.
دیسانتیس فرماندار محافظه‌کاری‌ست که همچو ترامپ با ماسک اجباری در زمان کرونا مخالف بود و نکته نسبتا مثبتش، ویژگی میانسالی و سرحال‌تری اوست.
در برابر حزب دموکرات هم از ضعف یک پدیده انتخاباتی رنج می‌برد. از کاملا هریس کم‌رمق در دوسال‌ونیم اخیر و کندی برادزاده جان‌اف‌کندی معروف، فرد سرشناسی هنوز خود را نمایان نساخته است. جهان دیجیتال بر سیاست هم تاثیرش را گذاشته است و دیگر نه حزب دموکرات کاراکتری، چون جان‌اف‌کندی کاریزماتیک را دارد و نه حزب جمهوریخواه شخصیت محبوبی، چون رونالد ریگان را در کنار خود دارد.
قدرت شبکه‌های اجتماعی سبب شده است که همه به کاراکتر‌هایی عادی تبدیل شوند چراکه دیگر هیچ ضعفی از افراد و رسانه‌ها پنهان نمی‌ماند و این خود در کنار مزیت چالشی برای سیاستمداران ایجاد کرده است. جو بایدن دوباره اعلام کاندیداتوری کرده است، اما طبق نظرسنجی‌های متعدد در آمریکا دست‌کم پنجاه درصد آمریکایی‌ها علاقه به ریاست‌جمهوری دوباره او ندارند و در برابر دونالد ترامپ پایگاه رای خود را نسبتا حفظ کرده است، اما این پایگاه ثابت چیزی در حدود چهل تا چهل‌وپنج درصد است و برای پیروزی کافی نیست.
صفحه بازی سیاست انتخاباتی آمریکا را که نگاه می‌اندازیم این حس تقویت می‌شود که احتمالا دوباره شاهد دوقطبی ترامپ-بایدن نخواهیم بود چراکه کارویژه هردو کاندیدا به نوعی برای آمریکا و آمریکاییان به اتمام رسیده است و بعید نیست که جوبایدن در شکستی در انتخابات مقدماتی همچون جانسون با وجاهت از عرصه کنار رود و از سوی دیگر نیز کمی بعید می‌نماید که جامعه و ساختاری که روزگاری به سختی توانست شکست انتخاباتی را به دونالد ترامپ بقبولاند، اجازه دهد که او بار دیگر ساکن کاخ سفید شود.
