به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، در میان هیاهوی زندگی، انتخاب یک مسیر درست و طی کردن آن با عشق، می تواند از انسان یک اسوه و الگو بسازد. آنقدر که بازتاب این خوب بودن، امواجی از رضایت و آرامش را در وجود خود انسان، دنیای اطرافش و جهان هستی جاری سازد. چه زیبا! صدایی در سکوت فریاد می زند: او می بیند حتی اگر چشمهای انسان ها، زمین و آسمان همه بسته باشد.
عشق چاره ساز است، گره گشاست، هموار کننده راه است و روح نواز دل وجان، پاهای قدرتمندی است برای گشتن و دستان توانمندی است برای یافتن. عشق گاهی خود معجزه است در لباسی دیگر. عشق خود زندگی است در جاودانه های بودنی که در دنیای مادی انتظارش را می کشیم. چون نسیمی روح بخش، در کوچه پس کوچه های صداقت و یکرنگی، آرام می وزد.
عشق این است که هیچ، همه شود وقتی فقط و فقط با امید و یقین به نگاه پروردگار پای کار باشی.
داستان معلمی عاشق که کویری به دستان پر مهرش گلستان می شود نمونه واقعی عشق است که مستند سازان و قلم به دستان، یک معلم، یک آبادی را به تصویر می کشند. او حتی ناممکن ها را برای قلبهای کوچک کودکان روستایی ممکن می سازد تا به آرزوی زیارت حضرت عشق برسند آنگاه تیتر نشریات شود: "کافی است امام رضا (ع) بخواهد.
با این معلم نمونه فداکار، گفتگویی داشتیم.
لحن آرامی داشت، با ادبیاتی خاص صحبت می کرد، کلمات را شمرده شمرده تلفظ میکرد. موجی از مهربانی پشت لحن کلامش دیده می شد. لبخندهای های گاه و بی گاهش وقتی از بچه ها می گفت، نشان از علاقه و صمیمت خاص او به دنیای شاگرد و استادی داشت. از او خواستم‌خودش رامعرفی کند. مهراب امیری معلم‌نمونه کشوری، معلم نمونه و جهادگر برتر استان فارس، متولد نهم بهمن سال ۱۳۵۱ اهل قیروکارزین استان فارس است.
در سال ۷۲ - ۱۳۷۱ در تربیت معلمی شهرستان لار پذیرفته شده و در سال۷۵ -۱۳۷۴ در آموزش و پرورش استخدام گردیده است.
۲۱ سال از خدمت وی می گذرد اما بدون حتی زره ای خستگی و با همه سختی های پیش رو اکنون افتخار می کند یک معلم است.
چطور شد که شغل معلمی را انتخاب کردیداز همان روزهای اول بر ایمان بگویید ؟
با عشق و علاقه فراوانی که داشتم وارد شغل معلمی شدم. باید بگویم‌که این یک شعل نیست. معلمی را هنر می دانم. معلم باید بیافریند، خلق کند، خلق آثار معلم ، رزومه کاری اوست در پیشگاه خالق هستی، دلیلی است بر ای حال خوبش، وجدان آسوده اش و لذتی که با هیچ جیزی قابل قیاس نیست.
آغاز خدمتم در یکی از روستاهای دور افتاه و بدون امکانات از توابع شهرستان گراش بود.
به مدت ۱۵ سال به عنوان مدیر آموزگار در روستای محروم حسین آباد، ۵ پایه ابتدایی را تدریس می کردم. خدمت در مناطق محروم اولویت کاری من بود. بسیار علاقه داشتم که در مناطق دور از دسترس، محروم و بدون امکانات تدریس کنم. اول مهر که برای تدریس می رفتم تا عید همانجا بودم و نمی توانستم برگردم. دوسال اول باهر سختی که بود گذشت. بعد از دوسال ازدواج کردم و با همسرم به زندگی در آنجا ادامه دادیم.
خوشبختانه چون علاقه به کارم داشتم راضی بودم و از نطر درسی خوب پیش می رفتیم ولی زندگی واقعا سخت بود.
امکانات زندگی شما آن روزها چگونه بود؟
ما در همان روستای حسین آباد که جزء دهستان فداغ بود ساکن بودیم وقتی از انجا به سختی به منطقه خودمان می رفتم زمان برگشت باید در فداغ پیاده می شدیم. از فداع تا روستای حسین آباد ۲۵ کیلومتر فاصله بود که این راه فاقد وسیله عبور مرور بود. حتی جاده خاکی مناسبی هم نداشت. در ایام بارندگی فقط با تراکتور می شد رفت و امد کرد که همان تراکتور هم نبود. ما ساعت ها در فداغ یا روستاهای همجوار می ماندیم شاید وسیله ای پیدا شود. گاهی هم‌نبود مجبور می شدیم پیاده این مسیر را طی کنیم. درخانه ای که از گل و سنگ درست شده بود و سقفش از چوب درختان بود ساکن بودیم چون روستا آب شرب نداشت، از آب انبار استفاده می‌کردیم. بخاطر نداشتن وسیله نقلیه و راه ارتباطی، همچنین کمبود وسیله نقلیه راه، درآن روستا امکان تردد خیلی کم بود. یادم هست یک فاصله 25 کیلومتری از دهستان فداغ تا روستای حسین آباد را با پای پیاده با همسرم چهار بار طی کردیم. پسر بزرگم در همان روستا متولد شد. شرایط خیلی سختی بود و فقط لطف خداوند شامل حالمان شد که همسر و فرزندم زنده ماندند.
در این شرایط سخت آیا فکر انتقالی هم بودید؟ یا اینکه جای با امکانات بهتر بروید خدمت کنید ؟
چند وقتی که گذشت بالاترین امتیاز را در شهرستان داشتم. به من چندین بار پست بهتر و مدیریتی پیشنهاد شد، اما عشق و علاقه به کارم و خدمت به بچه های محروم مانع از تصمیمی جدید می شد. کماکان به کارم ادامه می دادم و خوشبختانه بازدهی کار هر روز بهتر می شد.
من واقعا با دل و جان و قطعا با عشق و علاقه سر کلاس حاضر می شدم و از این بابت خداوند را شاکرم، هر چه بیشتر تلاش می کردم بهتر نتیجه می گرفتم.
پایان پیام/خ
