به گزارش خبرگزری صدا و سیما، محقق فوق دکترا در مرکز علوم خواب انسانی دانشگاه برکلی می گوید: مردم باید توجه داشته باشند که با وجود داشتن سطح مشخصی از آسیب شناسی، عوامل سبک زندگی خاصی وجود دارد که به تعدیل و کاهش اثرات آسیب مغزی کمک می‌کند. یکی از این عوامل موثر بر سلامت مغز، خواب و به ویژه خواب عمیق است.
پیش از این، مطالعات متعددی خواب ضعیف را با تجمع سریع‌تر پروتئین بتا آمیلوئید در مغز مرتبط دانستند، که نشانه بارز پیشرفت بیماری آلزایمر است. یکی از مخرب‌ترین بخش‌های ابتلا به این بیماری، از دست دادن حافظه است که مربوط به مسیر‌های حافظه تخریب شده است که می‌تواند انجام کار‌های روزانه را دشوار کند.
سال‌های تحصیل، فعالیت بدنی و مشارکت اجتماعی به طور گسترده به عنوان عوامل ذخیره شناختی شناخته می‌شوند که به فعال نگه داشتن مغز افراد کمک می‌کنند. مشکل آموزش بهتر یا درگیر شدن در فعالیت بدنی بیشتر این است که این موارد در مراحل بعدی زندگی به راحتی قابل تغییر نیستند، بنابراین بیماران نمی‌توانند به سرعت این عادت‌ها را در دوران پیری تغییر دهند.
این موضوع باعث شد تا استاد علوم اعصاب دانشگاه کالیفرنیا برکلی، سؤال مهمی را مطرح کند. بر اساس فرضیه وی، اگر باور داشته باشیم که خواب برای حافظه بسیار حیاتی است، باید بررسی کنیم که آیا خواب یکی از آن بخش‌های گمشده در پازل توضیحی است که دقیقاً به ما می‌گوید چرا دو نفر با مقادیر یکسانی از آسیب شناسی بد و شدید آمیلوئید، قدرت حافظه بسیار متفاوتی دارند؟
پروفسور واکر در ادامه می‌افزاید: در مغز فرد مبتلا به آلزایمر، سطوح غیرطبیعی پروتئین بتا آمیلوئید با هم جمع می‌شوند و پلاک‌هایی را تشکیل می‌دهند که به رنگ قهوه‌ای دیده می‌شوند.
برای بررسی این موضوع، محققان ۶۲ سالمند سالم بدون زوال عقل را مورد بررسی قرار دادند. در این مطالعه، شرکت کنندگان در حالی که محققان امواج خواب آن‌ها را با دستگاه الکتروانسفالوگرافی EEG زیر نظر گرفتند، به خواب رفتند. این گروه همچنین از یک اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون PET برای اندازه گیری میزان رسوبات بتا آمیلوئید در مغز شرکت کنندگان استفاده کرد. نیمی از آن‌ها رسوبات زیادی داشتند، در حالی که نیمی دیگر نداشتند. پس از خواب، شرکت کنندگان باید نام‌ها را بر اساس حافظه با چهره‌ها مطابقت می‌دادند.
محققان دریافتند: شرکت کنندگانی که دارای مقادیر بالایی از رسوبات آمیلوئیدی در مغزشان بودند و عمیق می‌خوابیدند، در آزمون حافظه بهتر از آن‌هایی عمل کردند که سطح رسوبات مشابهی داشتند و بدتر می‌خوابیدند. در افراد بدون رسوب، خواب عمیق هیچ پشتیبانی اضافی برای حافظه ایجاد نمی‌کند.
پروفسور واکر می‌گوید: خواب عمیق را تقریباً مانند یک قایق نجات در نظر بگیرید که حافظه را زنده نگه می‌دارد. اکنون به نظر می‌رسد که خواب عمیق ممکن است یک قطعه جدید و گمشده در پازل توضیحی قدرت شناختی باشد.
این موضوع به ویژه هیجان انگیز است، زیرا ما می‌توانیم کاری در مورد آن انجام دهیم و راه‌هایی موثر وجود دارد که می‌توانیم با کمک آن خواب را حتی در افراد مسن بهبود بخشیم.
شرح کامل این یافته‌ها در آخرین شماره مجله تخصصی BMC Medicine منتشر شده است.
