فدراسیون فوتبال سال هاست که این پروژه را دنبال می کند اما منظور از اقدام اجرایی که منجر به ورود این تجهیزات به استادیوم های ایران شود و یک باری هم که این کار در استادیوم آزادی انجام شد، حرف و حدیث های زیادی به همراه داشت.
خرید VAR یک معادله چند مجهولی نیست. اگر اراده خرید وجود داشته باشد یکی از راحت ترین کارهای دنیاست. حتی با وجود تحریم ها، چون به خوبی می دانیم با وجود تحریم ها هم خیلی از تجهیزات مورد نیاز وارد می شود. وقتی قرار نیست فدراسیون فوتبال در زمینه خرید تجهیزات کمک داور ویدئویی کاری انجام دهد، بهتر است با معرفی شرکت های طرف قرارداد با فیفا، باشگاه ها را مامور خرید کند و یک مدت زمان مشخص برای خرید و راه اندازی این تجهیزات در استادیوم ها تعیین کند؛ آن وقت به راحتی می تواند در زمینه آموزش داوران گام بردارد و در نهایت مجوز بهره برداری از این تکنولوژی در فوتبال ایران را از فیفا کسب کند.
بیشتر باشگاه های ایرانی ثابت کرده اند، با وجود بودجه های چند صد میلیاردی تا الزامی نباشد، کمتر برای زیر ساخت ها هزینه می کنند و راه ورود VAR این است که فدراسیون فوتبال این موضوع را الزام و مسئولیت خرید و راه اندازی آن را به باشگاه ها محول کند و خود تنها بر خرید و اجراء نظارت داشته باشد. این طوری با اشتیاق تیم ها برای راه اندازی کمک داور ویدئویی در فوتبال ایران به خصوص لیگ برتر کارها سریعتر به نتیجه می رسد.
