محققان دانشگاه ملی سنگاپور کشف کردند که پروتئین MOAP-۱ با سرکوب مسیر سیگنالینگ سلولی Nrf۲ که باعث افزایش سرطان می‌شود، در کاهش خطر سرطان کبد نقش دارد.
سرطان هپاتوسلولار (HCC)، شکل اصلی سرطان کبد، چهارمین علت اصلی مرگ بر اثر سرطان در سراسر جهان است. اگرچه بسیاری از عوامل خطر و انحرافات ژنتیکی برای HCC شناسایی شده است، اما به دلیل محدود بودن گزینه‌های درمانی، پیش آگهی آن همچنان بسیار نامطلوب است. علائم مرتبط با سرطان کبد معمولا تا مراحل بعدی ظاهر نمی‌شوند؛ بنابراین درک پیشرفت HCC در سطح مولکولی گام مهمی برای کسب بینش جدید برای تسهیل شناسایی اهداف بالقوه دارویی برای درمان این بیماری است.
تیمی به سرپرستی پروفسور ویکتور یو از گروه داروسازی NUS کشف کردند که پروتئین MOAP-۱ میزان تجمع پروتئین P۶۲ نامحلول در کبد را کاهش می‌دهد. این به طور موثر فعال سازی بیش از حد یک مسیر سیگنالینگ سلولی را که به عنوان عامل هسته‌ای مربوط به اریتروئید ۲ شناخته می‌شود، سرکوب می‌کند. مقادیر بالای پروتئین p۶۲ می‌تواند در کبد ما تجمع یافته و باعث فعال شدن بیش از حد مسیر سیگنالینگ Nrf۲ شود که به افزایش دهنده تناسب سلول‌های شروع کننده سرطان معروف بوده و باعث گسترش آن‌ها و احتمالا فرار از آن می‌شود. سطح بالای پروتئین p۶۲ به شدت با وقوع و پیش آگهی ضعیف سرطان کبد ارتباط دارد.
تیم تحقیقاتی دریافتند که پروتئین MOAP-۱ از نظر جسمی با پروتئین p۶۲ در تعامل است و در روند خودلیگومریزاسیون خود که نقش اصلی را در ایجاد تجمع P۶۲ به شکل نامحلول دارد، ایجاد تداخل می‌کند. این امر باعث تجزیه سنگدانه‌های پروتئین P۶۲ شده که به نوبه خود منجر به کاهش توانایی آن‌ها در تحریک سیگنالینگ Nrf۲ می‌شود. این تحقیق یک مرحله نظارتی مهم را کشف می‌کند که می‌تواند برای سرکوب مکانیسم سیگنالینگ تومورژنیک مرتبط با توسعه HCC بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.
پروتئین MOAP-۱ توسط مکانیزمی مرتبط با آنزیم تنظیم می‌شود که ثبات پروتئین آن را کنترل می‌کند. از طریق تولید ترکیبات کوچک مولکولی که می‌توانند این مکانیزم را دستکاری کنند، مقدار پروتئین MOAP-۱ در کبد افزایش می‌یابد تا یک اثر سرکوبگر تومور مانند ایجاد کند و آن را به یک کاندیدای مهم دارویی بالقوه برای درمان HCC تبدیل کند.
با حرکت به جلو، تیم همچنین در حال بررسی نقش MOAP-۱ در توسعه بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) است که یک علت سریع در حال ظهور HCC در سراسر جهان است.
در حال حاضر فقدان درمان‌های موثر برای NAFLD وجود دارد. پروتئین p۶۲ برای ایفای نقش در NAFLD مورد بررسی قرار گرفته است با این حال، جزئیات در مورد چگونگی کنترل آن هنوز درک نشده است. انتظار می‌رود کشف فعلی از MOAP-۱ به عنوان تنظیم کننده پروتئین p۶۲، زمینه‌های تحقیقاتی جدیدی را برای بررسی نقش بالقوه آن در درمان NAFLD و HCC را فراهم کند.
