به گزارش خبرگزاری برنا از لرستان؛ ۲۰ اردیبهشت‌ماه ؛ بهانه است برای نکوداشت روزی که به نام خرم‌آباد نامیده می‌شود البته تنها در لرستان که برخلاف بسیاری از شهرهای کشور همچون شیراز که با مصوبه مجلس شورای اسلامی یک روز را به نام شهرشان ثبت ملی کرده‌اند ، سال ۹۵ تنها با تایید شورای شهر روز ۲۰ اردیبهشت را روز خرم‌آباد نامیدند.
گرامیداشت روز خرم‌آباد اما نه یک تعصب منطقه‌ای ، که ریشه در باورهای نسل‌هایی دارد که همچنان بخشی از خاطرات پرهیجانشان در محله‌های این شهر شکل گرفته است.
برای نسل امروز شاید کوچه‌ها ، خیابان‌ها و محلات مختلف تنها حکمِ مسیری برای عبور و مرور را داشته باشد، اما تا پیش از سرازیر شدن در عصر مجازی ، حقیقت زندگی برای ما ، جایی در میان همان محله‌ها معنا پیدا می‌کرد.
نسلی که در کوچه هفت‌سنگ، گل‌کوچیک بازی نکرده باشد ، خاطره‌ی مشترک با شهرش ندارد!
نسلی که در زمین خاکی چاله برای گلوبازی(تیله‌بازی) نکنده باشد ، معنی 《زمین خاکی از ملزومات سرگرمی هر محله‌ای بود》 را نمی‌داند.
نسلی که هفت کوچه "زو" نکشد ، کوچه‌ها برایش بی‌جان است که یعنی چه "الک دولک" که مگر شهر جای این بازی‌هاست!
خرم‌آباد اما جای این بازی‌ها بود، خرم‌آباد نسل به نسل با قبل از ما تا خود ما، هی بزرگ شد و بزرگ‌تر شد!
ما که زیاد شدیم ، خرم‌آباد باغ‌ها و زمین‌هایش را حراج کرد تا جای ما بازتر شود ، تا ما نرویم از این شهر، بمانیم کنج دلش ؛ بمانیم شاید دلمان تنگ شد ، برگشتیم میان کوچه‌ها ، هفت‌تا سنگ را چیدیم روی هم ، ساعت ۱۴ به وقت خبر حیاتی ، نشستیم گوشه‌ی کوچه ، دروسیچی ، هی خیال‌بافی کردیم برای هم!
۲۰ اردیبهشت روز شهری است ، که رنج‌هایش پشت زیبایی‌های خدادادی‌اش پنهان است ، کمی جستجو کنیم گوشه گوشه‌ی تنش درد می‌کند از نوک پا تا خود سر ، اما امروز خود او نیز راضی نیست که جشن را به غم آلوده کنیم!
تنها می‌ماند دو پیشنهاد به مسئولان شهری!
امسال که گذشت؛
هر مراسمی با هر کیفیتی را قدردانیم که نیت گرامی داشتن نام شهرمان بوده است اما از سال‌های بعد؛
اولاً تلاش کنید برای ثبت ملی این روز!
دوماً در روز ۲۰ اردیبهشت با تعیین شاخص‌های مشخص و البته انتخاب نه توسط مسئولین، که توسط اهل فن و اهل دل ، شهروندانی را که در هر زمینه‌ای تلاش کرده‌اند باری از روی دوش شهرشان بردارند را به عنوان شهروند نمونه‌ی خرم‌آبادی معرفی کنید.
لازم نیست هفت پشت شهروند از "بچون شهر" باشد که شاید دو سال هم نباشد ساکن این شهر شده اما خود را فرزند این دیار بداند و به رنج این شهر راضی نباشد ، که چنین شهروندی حتی اگر کارش رسیدگی به حال یک درخت بوده ، شایسته‌ی قدردانی است.
شهروندان نمونه شهرمان را شناسایی کنید ، بخواهید که در طول سال، مردم آنچه عمل نیک بابت این شهر انجام می‌دهند را اطلاع‌رسانی کنند ، نه برای آن لوح تقدیر ۲۰ اردیبهشت، که شاید بهانه‌ای باشد به فکر بیفتیم ، در طول سال ، در تمام ان ایامی که در پی حل مشکلات خویش هستیم، ساعتی به یاد آن ایام خوش ، سری به شهر بزنیم ، کنار کوچه‌ی دلش بنشینیم ، حرفش را بشنویم و سنگی از روی محله‌ی وجودش برداریم.
یادداشت: ابوذر بابایی زاده
