انسان‌ها به ذات میل جاودانگی دارند. میل مانا بودن و میراثی را برای نیاکان خود به یادگار گزاردن. این میل به جاودانگی در گذشته‌های بسیار دور با نوشتن مشخصات ظاهری؛ در گذشته‌های دور با چهره نگاری و در گذشته با ثبت چهره و عکس برداری صورت می گرفته و در واقع به واسطه همین امیال انسانی است که نسل‌ها بعد می‌توانند به سبک زندگی و مردم نگاری دهه‌ها و صده های گذشته پی ببرند و به لایه‌های زیرین زندگی مردم در سال‌های گذشته دست یابند.
این امر در ایران، از دوران قاجار و با ورود دوربین عکاسی در دوران ناصرالدین شاه به ایران شکل مهم‌تری به خود گرفت و امروزه با پیشرفت هر چه بیشتر دوربین‌های عکاسی شکل چشم گیری را پیدا کرده است.
عکس‌های پیش رو حاصل گنجینه غنی قدیمی ترین آتلیه دایر در تهران است.
عکاس این مجموعه، عکس‌های فیگوراتیو، یادگاری و مردم نگاری سال هزار و سیصد و سی را که به صورت نگاتیو و اسلاید در گنجینه این آتلیه موجود بوده را ثبت کرده، و با تغییر فضاهای مثبت و منفی توسط نرم افزارهای تدوین عکس، ماهیت عکس‌ها را مشخص ساخته است.
