هم‌میهن نوشت: خبر‌هایی در راه است. آیا این خبر جدی است؟ امیدواریم چنین باشد. حدود دو سال و اندی است که جامعه را معطل برجام کرده‌اند و از روی غرور و ناآگاهی به امید توافق بهتر و زمستان سخت و شعار‌های توخالی دیگر، برجام را به سرانجام نرسانده‌اند و اکنون ثمره آن را می‌بینند. نه‌تن‌ها تورم مهار نشد و نصف و تک‌رقمی نگردید، بلکه آمار و داده‌های تورم دچار محدودیت شد. با این حال خبر‌های یک شبکه اینترنتی حاکی است که تورم نقطه‌به‌نقطه در فروردین امسال به بیش از ۶۸ درصد رسیده است؛ بنابراین از مهار تورم خبری نیست، حداقل در این دو ماه چنین نبوده است و افسار آن را به امید خدا رها کرده‌اند تا کجا فرود آید.
ولی اکنون خبر می‌رسد که خبر‌هایی در راه است. البته توافق با عربستان و به تبع آن امارات، حتما گشایش‌های ارزی داشته است و ثابت نگه داشتن نسبی قیمت ارز در دو ماه اخیر تا حد‌ی مؤید وجود خبر‌های مزبور است، ولی تا هنگامی که در مسیر برداشتن تحریم‌ها حرکت نشود، هیچ گشایش جدی‌ای در اقتصاد رخ نخواهد داد. حتی اگر تحریم‌ها هم از خلال برجام حل شوند، باز هم بهبود وضع اقتصادی مستلزم داشتن یک برنامه اقتصادی قابل‌قبول با مجموعه‌ای از نیرو‌های توانمند است که متاسفانه هیچ‌یک از این دو شرط دیده نمی‌شود.
به‌رغم تاکید بر برنامه و نیروی کارآمد، ولی تردیدی نباید داشت که توافق برجام یک مقدمه لازم برای بهبود امور است، زیرا اقتصاد ایران به‌گونه‌ای است که بدون داشتن روابط اقتصادی آزاد با جهان نمی‌تواند در مسیر توسعه و بزرگتر شدن گام بردارد، هیچ کشوری نمی‌تواند، ولی ایران از یک اقتصاد بسته ضربه شدیدی خواهد خورد. اقتصادی که بخش مهمی از کالا‌های کشاورزی آن وارداتی یا صادراتی است، پتروشیمی، نفت، گاز و فولاد آن نیازمند مبادلات آزاد است، نمی‌تواند در شرایط تحریمی کار کند. هزینه‌های تحریم در قیمت تمام‌شده کالاها بسیار بالاست؛ بنابراین بهتر است دولت محترم در کنار پرداختن به سفر‌های تمام‌نشدنی استانی و نیز قیمت‌گذاری بیهوده خودرو و سایر کالاها، آستین‌ها را بالا بزند و در یک چارچوب قابل‌قبول مسئله برجام را حل کند و سپس سراغ اصلاح یارانه‌های انرژی برود به نحوی که مردم هم از آن راضی باشند.بدون این دو اقدام اساسی حتی نمی‌توان وارد مرحله سیاستگذاری علمی در حوزه اقتصاد شد.
همچنین اصلاحات در سیاست اجتماعی جزو الزامات آرام‌سازی جامعه است، هم‌اکنون حجم بزرگی از فعالیت‌های حکومت در نیروی انتظامی، اطلاعاتی، قضایی و اجرایی صرف مقابله با موضوعاتی می‌شود که پایان‌ناپذیر است و همه نیرو‌ها را مستهلک می‌کند. با افزایش ممنوعیت‌ها و انواع گشت‌ها نمی‌توان جامعه را اداره کرد. شرایط برای جامعه ایران به‌گونه‌ای است که هنوز امکان انجام اقدامات سازنده و اصلاحی فراهم است، کافی است که اراده‌ای موثر به این امر تعلق گیرد. پس از آن می‌توان مسیر تفاهم عمومی را هموار کرد.
