به گزارش ورزش سه، غیرممکن است که عبدالله ویسی امروز جواب تلفن شما را در همان تماس اول بدهد، ساعتی از بازی گذشته و سیل تماس هایی که بابت ماموریت معجزه آسا این سرمربی جاه طلب در آبادان و عرض دست خوش به او صورت می گیرد آنقدر زیاد است که حداقل باید چندبار پشت خطش بمانید تا گوشی را بردارد و باهمان صدای سرحال و خوش آهنگ جوابتان را بدهد.
امروز برای عبدالله ویسی یک روز جنون آمیز بود همان‌چیزی که خودش در نشست مطبوعاتی گفت: مهمترین روز مربیگریش درتمام ادوار زندگی. حتی مهمتر از زمانی که استقلال خوزستان را در ورزشگاهی صدها کیلومتر آنطرف تر قهرمان فوتبال ایران کرد و با هواداران آبی پوش خوزستانی یزله رقصید. عبدالله امروز یارای رقصیدن نداشت از بس که تمام تنش بغض بود و از گلویش و چشمهایش را اسیر می کرد. وقتی خبرنگار ورزش سه بین آن همه آدم همه را کنار زد تا به ویسی برسد و بین بغل تو بغل ها به او تبریک بگوید، ویسی با اشاره ای به هواداران آبادانی از او خواست که این بقای استثنایی را به آنها تبریک بگوید.
محمد ربیعی سرمربی مس رفسنجان که خودش از بغضی های امروز است و از آدم هایی است که روز آخر لیگ برایش برایش تبدیل به یک لحظه طلایی برای کسب نتیجه تاریخی با مس رفسنجان شد. در تحسین عبدالله می گوید کاری که ویسی کرد معجزه بود. مربیگری بود. هرکسی نمی تواند اینکار را انجام دهد مگر آنکه مربی قواره دار و درجه یکی باشد.
حالا سالها از زمانی که عبدالله ویسی را با نام گواردیولا میشناسیم می گذرد لقبی که ابتدا رویش نشسته بود و به مرور تبدیل به عنوان طعنه آمیز شد، بخصوص وقتی که به مانند تمام مربیان (البته بجز پپ) در مسیر ناکامی قرار می گرفت او دوران سختی را در دوران مربیگریش با تیم هایی مثل پیکان، نفت مسجد سلیمان، سپاهان و فولاد تجربه کرده، اما شاهکارهای بزرگی هم داشته است به مانند قهرمانی با استقلال خوزستان، صعود با شاهین بوشهر به لیگ برتر، حفظ پیکان در لیگ برتر و البته مهمتر از همه، این بقای عجیب و غریب در لیگ برتر .
آنهم درشرایطی که 8 امتیاز اختلاف با مس کرمان حتی کوچکترین امیدواری نسبت به بقای نفت آبادان را ازبین می برد. اما عبدالله گام به گام، روز به روز و مسابقه به مسابقه و دقیقه به دقیقه پیش رفت و در نهایت با گل تماشایی در دقایق پایانی بازی تیمش مقابل گل گهر موفق شد تیمش را قدرتمندانه در لیگ برتر نگه دارد. شوتی از مهدی ممی زاده جوان شوخ و خوش قلب آبادانی و ستاره انگشت نمای تیمی که ویسی عقیده دارد که هرگز بچه هایی مثل آنها را در دوران فوتبالش نداشته است.
او امروز کنار خط همان چیزی بود که پپ گواردیولا شب گذشته در ورزشگاه اتحاد بود، صمیمی و سخت گیر، عصبانی و خوشحال و درنهایت با آغوشی باز که برای همه تیم جا داشت، ماساژورها،تدارکات، تیم پزشکی، سرپرست، بازیکنان و البته کاپیتان تیم که با دست بانداژ شده ناشی از شکستن شیشه های رختکن در بازی قبل به سیرجان آمده و او هم پا به پای ویسی گریه می کرد.
برای اینکه دقیقتر درباره دقایق پس از گل نفت آبادان و سپس سوت داور و جشن بقا، بعدا حضور بازیکنان در کنفرانس خبری و ریختن آب روی سر سرمربی و بعد از آن جشن در رختکن حرف بزنیم، احتیاج داشتیم که امشب با چندین دوربین تک تک لحظات این بازی را ثبت کنیم. آن وقت می شد یک قسمت از سریال دنباله دار همه یا هیچ را به نفت آبادان اختصاص داد جایی که یک مربی هیچ را کنار زد و همه را تصاحب کرد.
مبارکت باشد عبدالله ویسی.
مبارکت باشد آبادان.
