به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما در سرمقاله رای الیوم با عنوان «چرا نزدیک شدن ایران و مصر در این روز‌ها سرعت گرفته است؟ سه نشانه بازنگری جدی، اما خاموش مصر در روابطش با آمریکا چیست؟ نقش توافق عربستان و ایران در این زمینه چیست؟» آمده است:
به نظر می‌رسد مقامات مصری هم اکنون و در آرامش، در حال بازنگری ریشه‌ای در سیاست خارجی این کشور به ویژه در روابط با کشور‌های خاورمیانه و خلاص شدن فزاینده از محدودیت‌هایی هستند که آمریکا مطرح می‌کند و شاید نزدیک شدن فزاینده مصر و ایران، یکی از مهمترین بخش‌های این بازنگری باشد.
پیش از پرداختن به این پرونده باید به این موضوع اشاره کرد که روابط دو کشور پس از پیروزی انقلاب اسلامی در تهران و در پی امضای توافقنامه کمپ دیوید بین مصر و رژیم اشغالگر صهیونیستی تیره شد. علاوه بر این‌ها مصر میزبان محمدرضا پهلوی شاه سابق ایران شد در حالی که آمریکا و همه پایتخت‌های اروپایی درهایشان را بر روی او بسته بودند و ایران هم ترور انور سادات را جشن گرفته بود.
از سرگیری روابط عربستان با ایران و دستیابی به توافقی برای حل اختلافات بین دو کشور و بازگشایی سفارت امارات در تهران، مقامات مصری را در شرایط دشوار قرار داد و همین موضوع، تفسیری برای تماس‌های سری و دست دادن علنی وزرای امور خارجه دو کشور را در حاشیه نشستی در امان پایتخت اردن است و گزارش‌ها حاکی از دور جدید گفتگو‌های دوجانبه با میانجی‌گری محمد شیاع السودانی نخست وزیر عراق در ماه ژوئیه آینده در بغداد به منظور بررسی از سرگیری روابط و بازگشایی سفارتخانه‌هاست.
به طور قطع این تماس‌های مصر و ایران، خشم آمریکا را به همراه دارد که سالانه بیش از دو میلیارد دلار به قاهره کمک می‌کند. این تماس‌ها همچنین خوشایند اشغالگران اسرائیلی که ایران و بازو‌های نظامی متحد آن در منطقه را تهدیدی برای موجودیت این رژیم می‌دانند، نخواهد بود. به ویژه که ایران به تولید سلاح هسته‌ای نزدیک شده و صنایع نظامی‌اش را به خصوص در زمینه‌های موشکی و پهپادی توسعه داده است.
مقامات مصر خشم پنهان از متحدان آمریکایی قاهره دارند، زیرا به آن‌ها برای عبور از بحران اقتصادی و اعمال فشار بر اتیوپی برای متوقف کردن تهدید امنیت آبی مصر و ادامه آبگیری سد النهضه، کمک نکردند. کاهش سهم آب مصر از رودخانه نیل، می‌تواند باعث کاهش تولید برق سد العالی در مصر و خشک شدن میلیون‌ها هکتار از زمین‌های کشاورزی در آن شود.
شورش علیه متحد مصری از طرف مقامات مصری با چند گام، آشکار شد:
اول: مخالفت مصر با درخواست واشنگتن برای بستن حریم هوایی این کشور بر روی هواپیما‌های نظامی روسی و جلوگیری از انتقال سلاح و تجهیزات به پایگاه نظامی روسیه در سوریه.
دوم: انتشار خبر‌هایی درباره تصمیم مصر برای صادرات موشک به روسیه. هر چند که مقامات مصری این خبر‌ها را تکذیب کردند، اما عده‌ای می‌گویند هیچ دودی بدون آتش نیست و صنایع نظامی مصر، دستوراتی در این باره دریافت کرده اند.
سوم: ارائه درخواست مصر برای پیوستن به گروه بریکس که ائتلاف چینی-روسی آن را هدایت می‌کند و هدف آن ایجاد نظام مالی و سیاسی جایگزین نظام آمریکایی و انتشار ارزی به جای دلار است.
این بازنگری مصر اهمیت بسیار زیادی دارد و با اینکه دیرهنگام است، اما مصر را از محدودیت‌های وابستگی به آمریکا رها می‌کند و به دیپلماسی، قدرت مانور بیشتری در سطح خاورمیانه و جهان می‌دهد.
معاهده دوستی بین آمریکا و مصر که در درجه اول برای حمایت از رژیم صهیونیستی بود، خسارت‌های بزرگی برای قاهره به همراه داشت و در برابر کمک‌هایی که نیمی از آن به خرید تجهیزات، قطعات یدکی و نگهداری سلاح‌های ساخت آمریکا اختصاص پیدا می‌کند، نقش منطقه‌ای و بین المللی مصر را تضعیف کرد و زمان خلاص شدن از آن و پیوستن به نظم جدید جهانی به رهبری چین و روسیه فرا رسیده است، به ویژه که نظم جهانی آمریکایی، آخرین نفس‌هایش را می‌کشد.
گشایش در روابط با ایران و پیش از آن با سوریه، روسیه و چین بهترین گزینه برای مصر است، زیرا نظریه انور سادات درباره تکیه کردن به آمریکا که ۹۹ درصد برگ‌های برنده و قدرت در خاورمیانه را در دست دارد، اشتباه بود و عمر این فرضیه هم از چند دهه پیش تمام شد. دلیل ما در این باره هم آن است که کشور‌های عربی که روابط خودشان با مصر را عادی سازی کردند، مانند مصر و اردن و اخیرا سودان، با بحران‌های دشوار اقتصادی روبرو هستند و کشور‌هایی هم که زیر فشار دولت سابق دونالد ترامپ در آمریکا، توافقنامه‌های آبرامز با رژیم صهیونیستی را امضا کردند، خطرناک بودن اقدام خودشان را درک کردند و با نزدیک شدن عربستان و ایران و بازگشت سوریه به اتحادیه عرب، آن کشور‌ها هم گام‌ها در مسیر عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی را کند کردند و برای حفظ امنیت ملی‌شان به دنبال راهکار‌هایی هستند.
مصر به سوی برداشتن گام‌های شجاعانه برای خلاص شدن از سلطه آمریکا حرکت می‌کند و به همین علت باید تشویق شود و از حمایت در این زمینه برخوردار شود. اولین گام، از سرگیری روابط با ایران و سوریه و تقویت روابط با روسیه است.
