پس از مدت ها کلنجار و اتلاف وقت بیشمار، سرانجام امروز نایب رئیس فدراسیون فوتبال، خبر مهمی را اعلام کرد.
مهدی محمدنبی گفت: براساس پیشنهاد امیر قلعه نویی، سرمربی تیم ملی و موافقت فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک، غلامرضا عنایتی به عنوان سرمربی امید کشورمان منصوب شد.
به این ترتیب تمام چانه زنی ها با مربیانی که پیش از عنایتی، کاندیدای حضور در تیم امید بودند هیچ حاصلی نداشت و نهایتا، حکم سرمربیگری تیم امید امضاء شد. آنچه در گفته های نایب رئیس فدراسیون فوتبال آشکار است اینکه رضا عنایتی با پیشنهاد مستقیم امیر قلعه نویی و موافقت ۲ ارگان تصمیم ساز (فدراسیون و کمیته المپیک) انتخاب شده است.
حالا سوال این است پس از کاهش سطح توقع از حضور تیم ملی ایران در جام ملت های آسیا، در مورد تیم امید باید شاهد چه انتظاراتی باشیم؟ سکان هدایت فوتبال ایران در تیم های ملی به مربیانی سپرده شده است که سطح توقعات از آنها مشخص نیست. قاعدتا وقتی مربیان در رده های ملی حکم می گیرند، کمترین انتظار از آنها، طی کردن پله های موفقیت، ارتقای فوتبال کشور و کسب نتایج مطلوب است؛ آن هم البته نه هر نتیجه ای! چرا که ما به اندازه کافی در آسیا باخته ایم و جام ها را لو داده ایم. تاریخ هم در این باره شهادت می شدهد.
اگر قرار است با امیر قلعه نویی در جام ملت های آسیا، موفقیتی حاصل نشود وتوقع جام گرفتن فراموش شود و رضا عنایتی هم با تیم امید ایران به رقابت های المپیک صعود نکند، اساسا این همه چالش و مناقشه بر سر چیست؟ اگرچه قرار نیست بار تمام این مسولیت ها بر عهده چند نفر باشد؛ چرا که بررسی وضع موجود فوتبال ما در رده های ملی، نیاز به کنکاش بسیار دارد...
از همه اینها مهمتر اما بحث قبول مسولیت از سوی کسانی است که برای تیم امید، مشغول انتخاب گزینه نهایی بودند. توجه شما را به صحبت های آقای نبی (نایب رئیس فدراسیون فوتبال) دوباره جلب می کنیم. یک بار دیگر آنچه درباره امضای حکم رضا عنایتی به عنوان سرمربی تیم امید گفته شد را دوباره بخوانید تا با مسولیت اشخاص و نهادهای تصمیم ساز در این خصوص آشنا شوید.
در همین ارتباط بخوانید: بدبخت‌ترین تیم دنیا اینجاست!
