پس از مدت‌ها کلنجار و اتلاف وقت بیشمار، سرانجام امروز نایب رئیس فدراسیون فوتبال خبر مهمی را اعلام کرد.
مهدی محمدنبی گفت: براساس پیشنهاد امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی و موافقت فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک، غلامرضا عنایتی به عنوان سرمربی امید کشورمان منصوب شد.
به این ترتیب تمام چانه‌زنی‌ها با مربیانی که پیش از عنایتی، کاندیدای حضور در تیم امید بودند هیچ حاصلی نداشت و نهایتا، حکم سرمربی‌گری تیم امید امضا شد. آن‌چه در گفته‌های نایب رئیس فدراسیون فوتبال آشکار است اینکه رضا عنایتی با پیشنهاد مستقیم امیر قلعه‌نویی و موافقت ۲ ارگان تصمیم‌ساز (فدراسیون و کمیته المپیک) انتخاب شده است.
حالا سوال این است پس از کاهش سطح توقع از حضور تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا، در مورد تیم امید باید شاهد چه انتظاراتی باشیم؟ سکان هدایت فوتبال ایران در تیم‌های ملی به مربیانی سپرده شده که سطح توقعات از آن‌ها مشخص نیست. قاعدتا وقتی مربیان در رده‌های ملی حکم می‌گیرند، کمترین انتظار از آن‌ها، طی کردن پله‌های موفقیت، ارتقای فوتبال کشور و کسب نتایج مطلوب است؛ آن هم البته نه هر نتیجه‌ای! چرا که ما به اندازه کافی در آسیا باخته‌ایم و جام‌ها را لو داده‌ایم. تاریخ هم در این باره شهادت می‌دهد.
اگر قرار است با امیر قلعه‌نویی در جام ملت‌های آسیا موفقیتی حاصل نشود و توقع جام گرفتن فراموش شود و رضا عنایتی هم با تیم امید ایران به رقابت‌های المپیک صعود نکند، اساسا این همه چالش و مناقشه بر سر چیست؟ اگرچه قرار نیست بار تمام این مسئولیت‌ها بر عهده چند نفر باشد؛ چرا که بررسی وضع موجود فوتبال ما در رده‌های ملی، نیاز به کنکاش بسیار دارد...
از همه این‌ها مهم‌تر اما بحث قبول مسئولیت از سوی کسانی است که برای تیم امید، مشغول انتخاب گزینه نهایی بودند. توجه شما را به صحبت‌های آقای نبی (نایب رئیس فدراسیون فوتبال) دوباره جلب می‌کنیم. یک بار دیگر آن‌چه درباره امضای حکم رضا عنایتی به عنوان سرمربی تیم امید گفته شد را بخوانید تا با مسئولیت اشخاص و نهادهای تصمیم‌ساز در این خصوص آشنا شوید.
در همین ارتباط بخوانید: بدبخت‌ترین تیم دنیا اینجاست!
