به گزارش همشهری‌آنلاین، بچه سرراهی؛ این شاید نزدیک‌ترین توصیفی باشد که بتوان در مورد تیم ملی امید به‌کار برد؛ تیمی سرگردان بین فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک؛ تیمی با کمترین بودجه و توجه؛ تیمی که باشگاه‌ها به آن بازیکن نمی‌دهند و همیشه سرمربی‌اش در حال آه و ناله بی‌ثمر در رسانه‌هاست. تجربه نشان داده حتی اگر وضع فدراسیون سکه باشد و مربی مطرح خارجی بالای سر تیم ملی بزرگسالان قرار بگیرد، باز هم کارها در تیم امید سر هم بندی می‌شود و توجه چندانی به این مجموعه صورت نمی‌گیرد. حالا فرض کنید در شرایط فعلی که فدراسیون حقوق کارمندانش را هم ندارد، چه وضعیت رقت‌باری انتظار تیم امید را می‌کشد! آنقدر شرایط بد و ناامیدکننده بوده که در این مدت گزینه‌های زیادی حضور روی نیمکت امیدها را رد کرده‌اند؛ از محرم نویدکیا تا محمد ربیعی و مجتبی حسینی که نتایج این آخری در پیکان هرگز قابل دفاع نبوده است.
در هر صورت پس از کلی اما و اگر و بازی با اسامی گوناگون، رضا عنایتی به‌عنوان سرمربی تیم ملی امید معرفی شد؛ گزینه معتمد و توصیهشده از سوی قلعه‌نویی که در دوران بازی هم مهاجم مورد علاقه امیر به شمار می‌آمد. اینکه فدراسیون نهایتا به حضور عنایتی راضی شد، احتمالا از سر ناچاری بوده است، چرا که این مربی گزینه اول آنها نبود و پس از به بن‌بست رسیدن همکاری با نفرات دیگر باب مذاکره با آقا رضا باز شد. به هر حال کسی که ابتدای فصل گذشته قرار بود سرمربی استقلال شود و با فشار هواداران این اتفاق منتفی شد، حالا هدایت تیم امید را برعهده گرفته و باید طلسم چندده ساله صعود به المپیک را بشکند. تیم ملی امید شهریور وارد مسابقات انتخابی جام ملت‌های آسیا می‌شود و از فروردین آینده در مرحله نهایی این بازی‌ها باید بختش را برای رزرو بلیت پاریس بیازماید. برای سرمربی پیشین هوادار، نفت مسجدسلیمان و قشقایی در تیم امید آرزوی موفقیت می‌کنیم، هرچند به دلایل متعدد چندان خوش‌بین نیستیم!
