اخیراً در کنار پیشرفت‌های اکتشافات فضایی، شاهد سرمایه‌گذاری روی فناوری‌هایی بوده‌ایم که امکان استفاده مؤثر از منابع فضایی را فراهم می‌کنند. تمرکز روی یافتن بهترین راه برای تولید اکسیژن در ماه در خط مقدم این تلاش ها بوده است.
آژانس فضایی استرالیا و ناسا در مهرماه گذشته قراردادی برای ارسال یک مریخ نورد ساخت استرالیا به ماه امضا کردند که هدف آن جمع آوری سنگ های ماه است که در نهایت از این طریق می توان اکسیژن قابل تنفس در ماه را فراهم کرد.
جو رقیق این قمر زمین بیشتر از هیدروژن، نئون و آرگون تشکیل شده اما این نوع مخلوط گازی نیست که بتواند پستانداران وابسته به اکسیژن مانند انسان را حفظ کند. گفته می شود اکسیژن زیادی در ماه وجود دارد اما به شکل گاز نیست. درعوض، درون سنگ(لایه‌ای از سنگ و غبار ریز که سطح ماه را می‌پوشاند) به دام افتاده است.
مواد معدنی مانند سیلیس، آلومینیوم و اکسیدهای آهن و منیزیم بر چشم انداز ماه غالب هستند. همه این مواد معدنی اکسیژن دارند اما نه به شکلی که ریه‌های انسان توانایی استفاده از آن را داشته باشند. این مواد معدنی در ماه، به چند شکل مختلف از جمله سنگ سخت، گرد و غبار، شن و سنگ هایی که سطح را می پوشانند، وجود دارند.
سنگ‌پوشه(لایه ای که روی سنگ اصلی را می‌پوشاند) ماه تقریباً از ۴۵ درصد اکسیژن تشکیل شده است. با استفاده از فرآیند الکترولیز می‌توان اکسیژن را به عنوان یک محصول جانبی تولید کرد. در ماه، اکسیژن محصول اصلی و آلومینیوم (یا سایر فلزات) استخراج شده یک محصول جانبی مفید خواهند بود.
ماه می‌تواند چه مقدار اکسیژن برای انسان تامین کند؟
اگر اکسیژن موجود در سنگ‌های عمیق‌تر ماه را نادیده بگیریم و فقط سنگ‌پوشه که به راحتی قابل دسترسی است را در نظر بگیریم امکان زدن تخمین هایی در این مورد وجود دارد.
هر متر مکعب سنگ‌پوشه قمری طور متوسط حاوی ۱.۴ تن مواد معدنی است که حدود ۶۳۰ کیلوگرم اکسیژن را شامل می شود. ناسا می گوید انسان برای زنده ماندن نیاز به تنفس حدود ۸۰۰ گرم اکسیژن در روز دارد. بنابراین ۶۳۰ کیلوگرم اکسیژن یک فرد را برای حدود دو سال زنده نگه می دارد.
حال بیایید فرض کنیم عمق متوسط سنگ‌پوشه در ماه حدود ده متر است و می‌توانیم تمام اکسیژن را از آن استخراج کنیم. این بدان معناست که ده متر بالای سطح ماه اکسیژن کافی برای پشتیبانی از تمام هشت میلیارد انسان روی زمین را برای حدود ۱۰۰هزار سال فراهم می کند.
۵۸۵۸
