۳۱ می ۱۹۹۰، اتحاد جماهیر شوروی ماژول جدیدی را به ایستگاه فضایی میر پرتاب کرد. کامپوننت جدید کریستال نام داشت و این سومین ضمیمه‌ای بود که از زمان راه‌اندازی ماژول هسته در سال ۱۹۸۶ به میر فرستاده شد.
ایستگاه فضایی میر که متعلق به شوروی و پس از آن روسیه بود، اولین توقفگاه پژوهشی بشر در فضا بود که امکان سکونت طولانی‌مدت در آن وجود داشت.
هدف میر بهبود درک مشکلات پیش روی فضانوردان در حضور دائمی در فضا بود. تجربه به‌دست‌آمده از اقامت طولانی‌مدت سرنشینان بین‌المللی در میر برای آمادگی ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده شد.
این ایستگاه مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی، جایگاهی برای انجام انواع مطالعات علمی ازجمله زیست‌شناسی، اخترشناسی، فیزیک و هواشناسی بود. فناوری‌هایی که به کمک میر توسعه یافتند، به‌تدریج امکانات زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.
شوروی از میر برای انجام انواع تحقیقات علمی به مدت پانزده سال قبل از قطع بودجه این برنامه استفاده کرد. پس از توافق روسیه مبنی بر همکاری در ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی، طی عملیاتی این ایستگاه در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۰۱ از مدار خارج شد.
میر از هفت ماژول مختلف تشکیل شده بود. هر یک از آنها به‌طور جداگانه روی موشک‌های پروتون روسی پرتاب شدند، به استثنای یکی که در سال ۱۹۹۵ با شاتل فضایی آتلانتیس به پرواز درآمد.
میر اولین ایستگاه فضایی مدولار در جهان بود که در مدار زمین قرار داشت. ماژول کریستال حدود بیست تن وزن داشت و شامل دو بخش اصلی بود.
یک بخش به آزمایشات علم مواد و بیوتکنولوژی و همچنین مشاهدات نجومی اختصاص داشت. بخش دیگر به‌عنوان محفظه لنگر استفاده شد که به شاتل‌های فضایی آمریکایی اجازه می‌داد تا از ایستگاه بازدید کنند.
