به گزارش بهداشت نیوز، نتایج یک گروه از پژوهشگران دانشگاه لیمریک در ایرلند، نشان داده است که تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی مجردی می تواند سال ها از زندگی انسان ها کم کند. این موضوع به طور خاص در افراد سالمند نمود بیشتری دارد و افراد مسن و تنها بیشتر دچار بیماری های قلبی و عروقی و سکته شده و در خطر مرگ زودرس قرار دارند.
پژوهش محققان دانشگاه بریگهام یانگ نیز نشان می دهد: تنهایی باعث می شود تا طول زندگی انسان تا ۱۵ سال کاهش پیدا کند که تاثیری مشابه با چاقی یا سیگار کشیدن دارد. همچنین در تحقیقاتی دیگر ارتباطی میان تنهایی و طیف گسترده ای از مشکلات بهداشتی، افزایش خطر ابتلا به حملات قلبی، سکته مغزی و سرطان ها مشاهده شده است.
اما چرا انسان با وجود تمامی پیشرفت های فناورانه دنیای امروز احساس تنهایی می کند؟ احساس تنهایی انسان ها از کجا نشات می گیرد؟ چه کسانی بیشتر در معرض تنهایی قرار دارند؟
دکتر پروانه صفایی مقدم، متخصص روانشناسی بالینی در این خصوص اظهارداشت: ریشه احساس تنهایی یا احساس محروم بودن از محبت، برآورده نشدن کافی نیاز به محبت یا بیش از حد برآورده شدن این نیاز اساسی در کودکی است. این اتفاق امکان دارد به چند دلیل رخ دهد.
عضو سازمان نظام روانشناسی افزود: یکی از عوامل آن ناشی از فوت یا طلاق والدین در کودکی است؛ نبودن فیزیکی یک یا هر دو والد در کودکی می تواند ما را مستعد احساس تنهایی کند. این نبودن می تواند از طلاق یا فوت والدین ناشی شود. هر چقدر این اتفاق در سنین پایین تر رخ دهد تاثیر عمیق تری خواهد داشت. البته اگر والد دیگر حضور داشته باشد و به اندازه کافی محبت کند یا یک نفر دیگر جایگزین محبت فردی که نیست شود، احساس تنهایی شکل نمی گیرد یا کمرنگ تر می شود.
عضو سازمان علوم شناختی اظهارداشت: دیگر عامل احساس تنهایی در خانواده های پر جمعیت و فقیر شکل می گیرد. اگر خانواده ای پر جمعیت باشد و شرایط اقتصادی مناسبی نداشته باشند، والدین ممکن است فرصت نداشته باشند توجه یا محبت کافی به همه بچه ها کنند و این مساله باعث می شود که احساس تنهایی شکل بگیرد. البته این به مدیریت عاطفی والدین بستگی دارد و ممکن است در همین شرایط هم فرزند احساس کمبود عاطفی نکند.
وی خاطرنشان کرد: عامل بعدی در ارتباط با والدین سرد و بی محبت است. والدینی که معمولا خودشان در خانواده های بی محبت بزرگ شده اند و روی شخصیت خودشان هم کار نکرده اند، مستعد محبت نکردن به فرزندان شان هستند. بچه های این خانواده ها معمولا احساس نزدیکی عاطفی به والدین ندارند. خانه بیشتر به یک پادگان سرد نظامی( تا محل یک خانواده گرم) شبیه است.
صفایی مقدم تصریح کرد: بخشی از نیاز به محبت ما در رابطه گرم والدین برآورده می شود. والدین بیش از حد پر تنش و دعوایی می توانند بچه هایی با احساس تنهایی زیاد بزرگ کنند. همچنین پدر یا مادری که مدام در خلوت با فرزندان از بی محبتی همسر می نالد و احساس تنهایی اش را داد می زند، می تواند الگوی نامناسبی برای بچه هایی باشد که بعدها فرض شان این است که دیگران بی محبتند.
وی در پایان یادآورشد: برخی از والدین نیز می خواهند هر چه محبت ندیده اند با محبت زیاد به فرزندان جبران کنند. آنها نمی خواهند فرزندشان کوچک ترین اخم و تخمی ببیند. آنها فرزندان شان را در پر قوی محبت بزرگ می کنند. فرزندان وقتی بزرگ می شوند و می بینند در هیچ رابطه ای آن میزان از محبت نیست، سرخورده می شوند و احساس تنهایی می کنند.
منبع: سیناپرس
