به گزارش اقتصادنیوز به نقل از بهداشت نیوز، پاسخ چشم ها به آلاینده های موجود در هوا، از عدم وجود علائم تا تحریک شدید و درد مزمن متغیر است. حتی زمانی که از لنزهای تماسی استفاده می شود، چشم ها همچنان به این اثرات حساس تر هستند.
شدت ناراحتی ناشی از آلودگی هوا با میزان هیدروکربن ها و اکسید نیتریک در هوای محیط تعیین می شود.
مواد شیمیایی هیدروکربنی که به ویژه برای ایجاد چنین تحریکی معروف هستند، عبارتند از: الفین های C4 و C5. هیدروکربن‌های با زنجیره‌های منشعب در مقایسه با زنجیره‌های مستقیم، تأثیرات قوی‌تری روی چشم‌ها دارند، به‌ویژه اگر زنجیره، حاوی مقداری پیوند دوگانه دور از کربن انتهایی باشد. تحریک ناشی از الفین ها به طور قابل توجهی در مقایسه با پارافین بیشتر است.
در بین ترکیبات فنلی، سیکلوهگزن در مقایسه با بنزن یا سیکلوهگزان بیشترین تحریک را ایجاد می کند.
آلودگی هوا عمدتاً به دلیل تابش اگزوز خودروها رخ می دهد. سطح قابل توجهی از سوزش چشم در صورت قرار گرفتن در معرض چنین آلودگی هوا تا چهار ساعت رخ می دهد. این پدیده نیمه عمر ۱۲ ساعت دارد اما هیچ ارتباط آشکاری با سطوح آئروسل، ازن، پراکسی استیل نیتریت یا آلدهید ندارد.
با وجود افزایش یا کاهش رطوبت نسبی (بین ۳۰ تا ۸۰ درصد) یا نوسانات دما (۲۵ تا ۴۵ درجه سانتیگراد)، مواد محرک در اگزوز خودروهای تابیده شده نیز بدون تغییر باقی می مانند.
رابطه بین اندازه ذرات در اگزوز خودرو و وقوع سوزش چشم نامشخص است. با این حال، یک تحقیق نشان داده است که زیر ۰.۲ میکرون، تا حد زیادی از تحریک جلوگیری می شود.
اعتقاد بر این است که ساخت و عملکرد وسیله نقلیه موتوری میزان انتشار هیدروکربن ها و اکسید نیتریک را تعیین می کند. با این حال، سطوح هیدروکربن فردی بیشتر به نوع سوخت مورد استفاده بستگی دارد. هر دوی این مواد شیمیایی به یک اندازه باعث تحریک چشم می شوند.
فعل و انفعالات دی اکسید گوگرد و تری اکسید در غلظت های زیرآستانه با کلرید سدیم یا ذرات کربن سیاه در القای تحریک رسوب می کنند.
مطالعه دیگری همبستگی بین سطوح اکسیدان در هوا و سوزش چشم در مواقع خاصی از سال را نشان داده است. وجود آئروسل نیز به عنوان یک عامل مهم پیشنهاد می شود. اکسیدان ها می توانند در لایه اشک حل شوند و آن را اسیدی کنند و باعث تحریک بیشتر غشای مخاطی چشم شوند.
برخی از آلاینده های هوا که معمولا در کلان شهرها یافت می شوند عبارتند از: مونوکسید کربن (CO)، دی اکسید نیتروژن (NO)، دی اکسید گوگرد (SO2)، آرسنیک، آزبست، بنزن، سرب، کلروفلوروکربن، ذرات معلق و دیوکسین
برخی از علائمی که اغلب پس از مواجهه چشمی با آلودگی هوا مشاهده می شود عبارتند از:
احساس سوزش و قرمزی
تحریک
آبیاری
تخلیه
آلرژی همراه با خارش شدید، قرمزی، ترشح، تورم چشم و مشکل در باز کردن چشم
افزایش خطر ابتلا به عفونت
خارش
احساس شن
مشکلات بینایی از جمله عیوب انکساری و اختلال در دید رنگ
آب مروارید
سرطان ها
سندرم خشکی چشم (DES) شایع ترین شکایت در بین هر یک از این علائم است، بروز DES در زنان بالای 50 سال دو برابر بیشتر است. سطح چشم در DES ملتهب و خشک است، به ویژه زمانی که بیمار لنز طبی استفاده میکند. با افزایش سطح NO2، ورم ملتحمه به یک ویژگی رایج تبدیل می شود.
افرادی که در معرض خطر ویژه ای از این اثرات قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا هستند، افرادی هستند که برای مدت طولانی در بیرون از خانه می مانند.
درمان علائم چشمی قرار گرفتن در معرض آلاینده هوا بدون وجود عفونت یا آلرژی، صرفاً خنک کردن چشم ها با شستشوی ملایم با آب تمیز و سپس استفاده از کمپرس خنک است.
قطره های چشمی روان کننده و استفاده از عینک آفتابی نیز گزینه های مفیدی هستند. تا زمان بهبودی کامل چشم باید از استفاده از لنزهای تماسی و آرایش چشم خودداری شود.
