این مطالعه صدها مقاله علمی در مورد پلاستیک و مواد پلاستیکی بازیافتی را مورد ارزیابی قرار داد تا اولین بررسی سیستماتیک در نوع خود را در رابطه با مواد شیمیایی در تماس با مواد غذایی در بستهبندی، ظروف، بشقاب‌‌‌ها و سایر موارد و به طورکلی در مورد چگونگی فرآیند آلودگی توسط این مواد، ارائه دهد. نویسندگان این مطالعه به عنوان مثال با اشاره به بطری‌های رایج ساخته شده از پلاستیک از جنس پلی‌اتیلن ترفتالات (PET) نوشتند: این مواد شیمیایی خطرناک می‌توانند در مواد بازیافتی انباشته شوند و سپس به مواد غذایی مهاجرت کنند که در نهایت منجر به قرار گرفتن در معرض سلامت انسان به صورت مزمن می‌شود.
این مطالعه در بحبوحه بحث در مورد چگونگی کاهش میزان انبوه زباله‌های پلاستیکی در جهان انجام می‌شود. دست‌اندرکاران صنعت پتروشیمی، برخی از دولت‌ها و بسیاری از گروه‌های زیست محیطی همواره برای بهبود قابلیت بازیافت پلاستیک تلاش کرده‌اند. اگرچه برخی از انواع مواد را می‌توان بازیافت کرد، اما اکثر آنها نمی‌توانند بازیافت شوند و این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه بهبود قابلیت بازیافت مواد با خطراتی همراه است.
بر اساس این تحقیق بالغ بر۸۵۳ ماده شیمیایی مورد استفاده در پلاستیک بازیافتی PET شناسایی شده است و بسیاری از آنها طی دو سال گذشته کشف شده‌اند. رایج‌ترین آنها آنتیموان و استالدهید بودند، در حالی که سموم قوی مانند ۲,۴-DTBP، اتیلن گلیکول، سرب، اسید ترفتالیک، بیسفنول و الیگومرهای PET حلقوی نیز اغلب یافت شدند. علاوه بر این، مواد شیمیایی پلاستیکی می‌توانند چیزی شبیه یک جعبه سیاه برای سلامت انسان باشند. در ایالات متحده، مقررات بسیار کمی در رابطه با آنچه در این مواد وجود دارد، وضع شده است و در اتحادیه اروپا برای تعیین اینکه کدام مواد شیمیایی در پلاستیک هستند، فقط به یک آزمایش نوری بسنده می‌کنند.
این مطالعه پلاستیک‌ها را به عنوان «مواد بسیار پیچیده حاوی صدها ترکیب مختلف مصنوعی که اغلب به دلیل ویژگی‌‌‌های خطرناکشان ضعیف هستند» توصیف می‌کند. تجزیه و تحلیل‌ها حاکی از آن است که برخی از مواد شیمیایی موجود در پلاستیک‌های بازیافتی را نمی‌توان شناسایی کرد و خطر بازیافت و انباشت مکرر، مقدار آنها را افزایش می‌دهد. بریجیت جیوکی، نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر ارشد علمی انجمن بستهبندی مواد غذایی مستقر در زوریخ، می‌گوید: این موضوع بی‌خطر نیست و با کاهش کیفیت پلاستیک بازیافتی، میزان آلاینده‌های احتمالی افزایش می‌یابد. داده‌ها نشان می‌دهد که مواد شیمیایی طی فرآیند بازیافت اضافه شده یا مجدد تشکیل می‌شوند. اما در حالی که ۴۶۱ نوع ترکیبات آلی فرار (VOC) در پلاستیک بکر شناسایی شد، حدود ۵۷۳ نوع نیز در مواد بازیافتی یافت شد.
جیوکی گفت که توضیح دلیل این اتفاق دشوار است، اما می‌تواند ناشی از افزودن مواد شیمیایی در طول فرآیند بازیافت، افزودن مواد شیمیایی از جریان بازیافت آلوده، واکنش‌‌‌های بین مواد شیمیایی، یا جذب پلاستیک مواد شیمیایی اضافی در هنگام اولین استفاده از آن باشد. این بررسی همچنین بازیافت «غیرقانونی» گسترده را در صنعت موادغذایی برجسته کرد که در آن از پلاستیک‌های نامناسب برای موادغذایی؛ ساخته شده با مواد ضدحریق و سایر ترکیبات سمی در بسته‌بندی‌های بازیافتی مواد غذایی استفاده می‌شود.
باوجود قوانین سختگیرانه در مورد استفاده از انواع پلاستیک‌ها در صنعت مواد غذایی، این مطالعات، برخی مواد الکترونیکی بازیافتی را در بازارهای ایالات متحده، کره‌جنوبی و اروپا شناسایی کردند. جیوکی گفت: نشانه‌‌‌های روشنی از استفاده از مواد ضدحریق برم دار در بستهبندی برخی مواد غذایی وجود دارد که از تلویزیون، رایانه یا صفحه کلیدهای قدیمی آمده‌اند و مطمئنا استفاده از آنها قانونی نیست. این بررسی همچنین مشکلات مشابهی را در مورد اقلام پلاستیکی قابل استفاده مجدد در تماس با مواد غذایی، مانند ظروف آشپزخانه، بطری آب، ظروف غذاخوری، بطری مربوط به لوازم نوزاد، توزیع‌کننده آب، لوله دستگاه‌های شیردوشی و موارد دیگر شناسایی کرد.
در اولین استفاده از پلاستیک یا مواد شوینده برای تمیز کردن موادغذایی، مواد مضر می‌توانند جذب شوند و باعث تغییرات شیمیایی و آلودگی شوند. همان‌طور گرمایش یا استفاده از آن مواد به روشی که با طراحی آن مغایر باشد، می‌تواند موجب آلودگی شیمیایی شود. مصرف‌کنندگان می‌توانند با اجتناب از پلاستیک تا حد امکان و استفاده از بسته‌های غیر‌پلاستیکی در رستوران‌ها و انتقال محصولات غذایی از بسته‌بندی‌های پلاستیکی به ظروف ساخته شده از مواد ایمن‌تر، از خود محافظت کنند.
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان می‌کنند، که در نهایت، موثرترین راه‌حل، حذف پلاستیک و استفاده اجتماعی از مواد ایمن‌تر است. در این مقاله آمده است: تغییر به سمت موادی که می‌توانند به‌‌‌خاطر ویژگی‌‌‌های مطلوب و مواد بی‌‌‌اثرشان به‌‌‌طور ایمن مورد استفاده مجدد قرار گیرند، می‌تواند گزینه امیدوارکننده‌‌‌ای برای کاهش تاثیرات بستهبندی مواد غذایی یکبار مصرف بر محیط‌‌‌زیست و مواد شیمیایی مهاجر بر سلامت انسان باشد.
