به گزارش ایسنا به نقل از فیز، خورشید آشنا، گرم و زردرنگ ما در کهکشان راه شیری یک ستاره نادر است. متداول‌ترین ستارگان، بسیار کوچک‌تر و خنک‌تر هستند و حداکثر نیمی از جرم خورشید ما را دارند. میلیاردها سیاره به دور این ستاره‌های کوتوله در کهکشان ما می‌چرخند. این سیارات به منظور جذب گرمای مورد نیاز برای قابل سکونت شدن باید بسیار نزدیک به ستاره‌های کوچک خود جمع شوند که آنها را مستعد نیروهای جزر و مدی شدید می‌کند.
در یک تحلیل جدید که براساس آخرین داده‌های تلسکوپی انجام شده است، ستاره‌شناسان «دانشگاه فلوریدا»(UF) کشف کرده‌اند که دو سوم سیارات اطراف این ستاره‌های کوچک ممکن است توسط این امواج جزر و مدی داغ و عقیم شود اما این کار باعث می‌شود که یک سوم سیاره‌ها(صدها میلیون سیاره در سراسر کهکشان) بتوانند در مدار نزدیک و ملایم باشند تا آب مایع را نگه دارند و احتمالا حیات را در خود جای دهند.
«سارا بالارد»(Sarah Ballard) استاد ستاره‌شناسی و «شیلا سیگر»(Sheila Sagear) دانشجوی مقطع دکتری، مدت‌ها سیارات فراخورشیدی را که به دور ستارگانی غیر از خورشید می‌چرخند، مطالعه کرده‌اند.
سیگر گفت: من معتقدم که این نتیجه برای پژوهش‌های دهه آینده در مورد سیارات فراخورشیدی، بسیار مهم است زیرا چشم‌ها به سوی این جمعیت از ستارگان می‌چرخند. این ستارگان، اهدافی عالی برای جستجوی سیارات کوچک در مداری هستند که آب ممکن است در آنها به صورت مایع باشد و سیاره را به صورت قابل سکونت درآورد.
سیگر و بالارد، خروج از مرکز یک نمونه از سیارات را در اطراف این «ستاره‌های کوتوله M» که تقریبا به اندازه سیاره مشتری هستند، اندازه‌گیری کردند. هرچه یک مدار بیضی‌تر باشد، برون‌مرکزتر است. اگر سیاره‌ای به اندازه کافی نزدیک به ستاره خود بچرخد(تقریبا در فاصله‌ای که عطارد به دور خورشید می‌چرخد)، یک مدار خارج از مرکز می‌تواند آن را تحت فرآیندی قرار دهد که به عنوان گرمایش جزر و مدی شناخته می‌شود. همان طور که سیاره با تغییر نیروهای گرانشی در مدار نامنظم خود کشیده می‌شود و تغییر شکل می‌دهد، اصطکاک آن را گرم می‌کند. در نهایت، این شرایط می‌تواند سیاره را داغ کند و تمام شانس آب مایع را در آن از بین ببرد. بالارد گفت: فقط به خاطر وجود این ستاره‌های کوچک، منطقه قابل سکونت به اندازه کافی برای نیروهای جزر و مدی نزدیک است.
داده‌های این پژوهش از «تلسکوپ کپلر»(Kepler telescope) ناسا به دست آمده‌اند که اطلاعاتی را در مورد سیارات فراخورشیدی هنگام حرکت در مقابل ستارگان میزبان خود ثبت می‌کند. بالارد و سیجر برای اندازه‌گیری مدار سیارات، به ویژه روی مدت زمانی تمرکز کردند که طول می‌کشد تا سیارات در مقابل ستاره‌ها حرکت کنند. پژوهش آنها بر داده‌های جدید «تلسکوپ گایا»(Gaia telescope) نیز تمرکز داشت که فاصله تا میلیاردها ستاره در کهکشان را اندازه‌گیری کرد. سیگر گفت: فاصله، بخش کلیدی اطلاعاتی است که پیشتر از دست داده بودیم و اکنون به ما امکان می‌دهد که این تجزیه و تحلیل را انجام دهیم.
سیجر و بالارد دریافتند که ستارگان دارای سیاره‌های متعدد، بیشتر احتمال دارد مدارهای دایره‌ای داشته باشند که به آنها امکان می‌دهد تا آب مایع را حفظ کنند. ستارگانی که فقط یک سیاره داشتند، بیشتر ممکن بود جزر و مدهای افراطی را ببینند که سطح را عقیم می‌کند.
از آنجا که یک سوم سیارات در این نمونه کوچک دارای مدارهای ملایمی برای میزبانی احتمالی آب مایع بودند، احتمال می‌رود که کهکشان راه شیری، صدها میلیون هدف امیدوارکننده را برای کاوش نشانه‌های حیات در بیرون از منظومه شمسی داشته باشد.
این پژوهش، در مجله «PNAS» به چاپ رسید.
