فرهیختگان: حتی اگر به جای این شش گل، شانزده گل به افغانستان می‌زدیم، این نتیجه‌ای نبود که دل کسی را در مورد آینده تیم ملی قرص کند. ما برنده این بازی شدیم و احتمالا این جام را هم می‌بریم اما شکی وجود ندارد که در انتخاب تورنمنت برای محک زدن تیم ملی، شکست خورده‌ایم. مشکل بازی تدارکاتی، مشکلی نیست که دیروز یا امروز برای تیم ملی به وجود آمده باشد. دلایل متعددی هم روی این ضعف همیشگی اثر می‌گذارند اما قرار بود مهدی تاج در بازگشت به فدراسیون، شرایط را برای پیشرفت تیم ملی فراهم بیاورد و این شرایط تا امروز اصلا فراهم نشده است.
این رقبا، در قواره فوتبال ایران نیستند و این اردوها نیز، نمی‌توانند در شان ستاره‌های ایرانی باشند. بازی با افغانستان، شاید یادآور نبرد با بوسنی قبل از جام جهانی ۲۰۰۶ بود. وقتی مدام گل می‌زدیم و خیال می‌کردیم قرار است رقبای اروپایی را در جام جهانی به همین سرنوشت دچار کنیم اما آن نمایش انگار، روی حقیقت را پوشانده بود.
با وجود زدن گل‌های زیاد، موقعیت گل دادن به تیمی مثل افغانستان که ۱۶ بازیکن آن برای اولین بار در یک اردوی ملی حضور دارند، بی‌نهایت نگران‌کننده به نظر می‌رسید. افغانستان حتی در مسابقه قبلی روبروی قرقیزستان موقعیت خاصی به دست نیاورد اما در برابر ایران، صاحب چند بخت خوب برای گلزنی شد. اگر این تیم کیفیت بهتری باشد، بازیکن‌اش توپ را از مقابل دروازه خالی به بیرون نمی‌زد. خوردن یک ضربه ایستگاهی از فاصله نسبتا دور از چنین رقیبی، اصلا خوشایند به نظر نمی‌رسد. آیا قرار است با این دفاع روبروی غول‌های فوتبال آسیا به میدان برویم؟ آیا قرار است به همین سادگی که به تیم درجه چندم موقعیت می‌دهیم، با بهترین تیم‌های قاره بازی کنیم؟
همین چند ماه قبل، غیبت چند بازیکن اصلی الجزایر روبروی تیم ملی ایران در یک نبرد دوستانه، بلوایی بزرگ علیه تیم ملی به راه انداخته بود. حالا اما با تیم دوم افغانستان بازی می‌کنیم و خیلی‌ها نسبت به این اتفاق بی‌تفاوت هستند. اسم این ماجرا هر چه باشد، قطعا «پیشرفت» نیست!
