به گزارش خبرگزاری صداوسیما هیچ دریایی روی زمین آن‌قدر بزرگ نیست که سحابی کوسه را در خود جای دهد. این شکارچی هیچ خطری برای ما ندارد؛ زیرا فقط از گاز و غبار میان‌ستاره‌ای تشکیل شده است.
غبار تیره‌وتاری که در تصویر مشاهده می‌شود، تا حدودی شبیه به دود سیگار است که در جوّ خنک ستارگان غول‌پیکر شکل‌گرفته. گاز ستارگان پرجرم پس از انفجار و رانده‌شدن به فضا، دوباره در اثر گرانش متراکم می‌شود و با استفاده از تابش پرانرژی و بادهای ستاره‌ای پرسرعت خود که همچون ابزار مجسمه‌سازی هستند، ساختارهای پیچیده‌ای را در ابری که زایشگاه آن‌هاست، ایجاد می‌کنند. گرمای حاصل از این فرایند، ابر مولکولی تیره را تبخیر کرده و باعث پراکندگی و درخشش سرخ گاز هیدروژن محیط می‌شود.
طی این فروپاشی، ما می‌توانیم این ابرهای بزرگ را با تخیل خود به شکل‌های مختلفی تصور کرده و از آن لذت ببریم؛ همان کاری که با ابرهای موجود در آسمان سیاره زمین انجام می‌دهیم.
سحابی کوسه با وسعت ۱۵ سال نوری شامل سحابی‌های کوچک‌تری ازجمله «سحابی تاریک لیندز ۱۲۳۵» (Lynds Dark Nebula ۱۲۳۵) و «ون دن برگ ۱۴۹ و ۱۵۰» (Van den Bergh ۱۴۹ & ۱۵۰) است. سحابی کوسه در فاصله ۶۵۰ سال نوری از ما در صورت فلکی قیفاووس قرار دارد.
