مجید سلطانی
روزی که نشست انتخابات ریاست جدید فدراسیون برگزار شد همه می دانستند انتخابات آرامی پیش رو نخواهد بود. اختلافات گذشته برخی از از پیشکسوتان این ورزش با رییس فدارسیون در رسانه ها منتشر شد و از هر طرف تیری روانه بدمینتون کشور شد. بدن زخمی و کم رمق این ورزش به مجمع رسید. پس از اتمام صحبت کاندیدها آقای پولادگر سیلی جدی را به گوش بدمینتون نواخت و به طور جدی از سیستم بدمینتون کشور شکایت کرد و اعلام کرد که این ورزش برای ساختار قهرمانی هیچ منفعتی ندارد و چرا هیچ مدالی را در رقابت های بزرگ کسب نمی کنید!؟
آقای پولادگر شاید شما تنها بدمینتون را ورزشی پارکی بدانید و برای این ورزش دارای شانس مدال افقی متصور نباشید اما ورزش قهرمانی زیرساخت های خود را نیاز دارد و با این بودجه همین که چراغش روشن است خدارو باید شاکر بود.
مدیریت این فدراسیون با این بودجه کم و نبود پخش تلویزیونی لیگ چطور می تواند اسپانسر را جذب این ورزش کند؟ اسپانسری که می تواند در این بیابان جرعه آبی باشد. گرفتن کرسی های مختلف آسیا از سوی مدیران ارشد فدارسیون اصلا به چشم شما نیامد.
آقای پولادگر شما خودتان سال ها رییس فدراسیون تکواندو بودید و از بخت خوب شما دوران مدال آوری و ظهور استعداد ها به نام شما رقم خورد. ریاست کردن بر مسند یک فدارسیون بی نام و بدون دستاورد بین المللی که شما از آن یاد کردید بسیار دشوار است به این دلیل که برگزاری مسابقات داخلی به خودی خود هزینه بالایی دارد و باید با فدارسیون های دیگر برای داشتن سالن ها بحث و دعوا داشت.
جناب رییس بچه ها و قهرمانان این ورزش در شهرستان های مختلف کشور در جاهایی تمرین می کنند که باورش برای کارشناسان ورزشی سخت است. امکاناتی که از جیب خود و خانواده ورزشکاران خرج می شود را شما هرگز ندیدید و تنها با طعنه زدن بدنه بدمینتون را دل آزرده می کنید.
ای کاش نیم نگاهی به این ورزش مظلوم می انداختید و درد را درمان می کردید. اعزام به مسابقات برون مرزی که برای بسیاری از رشته ها خسته کننده شده است برای بدمینتونی ها آرزوست. فاصله بچه های ما با ستارگان دنیا اینقدرها زیاد نیست و اگر برنامه ریزی درست شود می توانیم به بالاترین سطح نزدیک شویم. این امر را در مسابقات دبی به خوبی دیدیم، بازیکن شماره 60 جهان به سختی ملی پوش ما را شکست می دهد.شما تصور کنید ورزشکاران بدمیتون دنیا هر ماه به مسابقات مختلف اعزام می شوند ولی از این سو بازیکنان ما باید هر چند ماه در انتخابی های فرسایشی شرکت کنند که سرانجام اعزامشان هم مشخص نیست.
آقای پولادگر ما به اندازه کافی فراموش شده هستیم. به لطف شما و دوستان اقلام ضروری این ورزش لوکس محسوب می شود و هزینه اش سر به فلک کشیده است. ما زمانی فراموش شدیم که به جان خودمان افتادیم و ندانستیم مشکل از جای دیگر است.
