۲۵ ژوئن ۱۹۹۷، فضاپیمای روسی پروگرس ام-۳۴ با ایستگاه فضایی میر روسیه برخورد کرد.
ایستگاه فضایی میر که متعلق به شوروی و پس از آن روسیه بود، اولین توقفگاه پژوهشی بشر در فضا بود که امکان سکونت طولانی‌مدت در آن وجود داشت.
ساخت میر ده سال به طول انجامید و این سازه تا سال ۲۰۰۱ بزرگ‌ترین سازه فضایی موجود محسوب می‌شد. سازه عمدتاً از آلومینیوم و مواد سبک‌وزن ساخته شد و هیچ‌گونه مواد بیولوژیکی یا هسته‌ای خطرناکی در آن نبود.
هدف این ایستگاه بهبود درک مشکلات پیش روی فضانوردان در حضور دائمی در فضا بود. تجربه به‌دست‌آمده از اقامت طولانی‌مدت سرنشینان بین‌المللی در میر برای آمادگی ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده شد.
پس از توافق روسیه مبنی بر همکاری در ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی، طی عملیاتی، این ایستگاه در تاریخ ۲۳ مارس ۲۰۰۱ از مدار خارج شد.
این فضاپیمای باری بدون سرنشین درحال انجام آزمایشی سیستم داکینگ و اتصال بود که با ماژول Spektr ایستگاه فضایی برخورد کرد.
این برخورد منجر به سوراخ‌شدن بدنه Spektr شد که با نشت آهسته و آسیب به یکی از صفحات خورشیدی آن همراه بود. در این زمان سه فضانورد در ایستگاه بودند: واسیلی تسیبلیف، الکساندر لازوتکین و مایکل فواله.
سرنشینان وقت داشتند تا با نصب پوشش روی دریچه، از کاهش فشار ایستگاه میر جلوگیری کنند. آن‌ها مجبور به ایزوله‌کردن ماژول آسیب‌دیده‌ای شدند که حدود چهل درصد برق میر را تأمین می‌کرد.
تلاش برای تعمیر در هنگام پیاده‌روی فضایی نتیجه‌ای نداشت و تا زمانی که ایستگاه از مدار خارج شود، از ماژول Spektr استفاده نشد.
