وبسایت معماری دِزین (Dezeen) رقابتی با عنوان آیتوپیا (AItopia) برگزار کرده و از شرکت‌کنندگان خواسته با استفاده از ابزار‌های هوش مصنوعی تبدیل متن به تصویر، تاثیر هوش مصنوعی را بر آیندۀ معماری و سایر جنبه‌های زندگی بشر به تصویر بکشند.
به گزارش فرادید، در اینجا ۱۰ طرح برگزیدۀ این رقابت را ملاحظه می‌کنید. برخی از این طرح‌ها نگاهی نسبتا خوش‌بینانه به آینده داشته‌اند؛ بعضی‌ها آن را کابوس‌وار ترسیم کرده‌اند و بعضی‌ها هم روی مرز رویا و کابوس حرکت کرده‌اند.
یائو با استفاده از ابزار میدجرنی منظره‌ای سوررئال و مسحورکننده را خلق کرده که در آن فضایی رازآلود حاکم است. در این تصویر افرادی با لباس‌های سفید در منظره‌ای که ترکیب طبیعت و زندگی شهری را القا می‌کند ایستاده‌اند. اشیائی عظیم و مرموز هم در تصویر به چشم می‌خورند. جاذبۀ اصلی این تصویر در این نکته است که هم می‌توان آن را آینده‌ای مثبت و رویایی تصور کرد و هم تصویری از یک آیندۀ دیستوپیایی و فاجعه‌زده.
گست تصویر یک جور محیط کار را خلق کرده که در آن کارمندان مشغول چیدن و مرتب کردن تعداد زیادی آووکادو هستند. این تصویر می‌تواند اشاره‌ای کنایه‌آمیز به از بین رفتن مشاغل انسانی در اثر توسعۀ هوش مصنوعی قلمداد شود.
این تصویر سیارۀ زمین را در قالب یک گوی شیشه‌ای در مرکز یک سخت‌افزار کامپیوتری نشان می‌دهد. در این تصویر می‌توانیم ایدۀ درهم‌تنیدگی زندگی بشر با تکنولوژی‌های کامپیوتری را ببینیم.
برنچ آشکارا تصویری دیستوپیایی و هولناک از آینده خلق کرده؛ آینده‌ای که در آن انگار هیولا‌هایی از جنس هسته‌های عظیم داده‌های کامپیوتری بر جهان حکمرانی می‌کنند.
این طرح علاوه بر کنایۀ ظریفش به ضعف‌های هوش مصنوعی در ترسیم «انگشتان دست»، اشاره‌ای هم به نقاشی مشهور «آفرینش انسان» از میکل‌آنژ دارد. دست یک ربات و دست یک انسان در این تصویر به هم نزدیک شده‌اند و کره زمین در میان آن‌ها قرار دارد؛ انگار که پای خلق گونۀ جدیدی از موجودات هوشمند در میان است که قرار است سیارۀ ما را به ارث ببرند.
این طرح که بر پایۀ طراحی‌های قرن هیجدهمی جیوانی باتیستا پیرانسی انجام شده، تصویری از ساختمان‌هایی را نشان می‌دهد که انگار جاذبه بر روی آن‌ها تاثیری ندارد. این تصویر نشان می‌دهد که چگونه در دنیای مجازی شهر‌ها و آدم‌های تازه‌ای در حال شکل‌گیری هستند. اشاره به مضمون متاورس در این طرح آشکار است.
این تصویر رویاگونه، یک شهر آینده را به تصویر می‌کشد که از شبکه‌ای عظیم از رشته‌های عصبی ساخته شده. مضمون این طرح می‌تواند اشاره به جهانی باشد که تماما از داده‌ها و اطلاعات و شبکه‌ها ساخته شده است. این تصویر هم مثل تصویر اول، روی مرز بین اتوپیا و دیستوپیا راه می‌رود؛ هم زیباست و هم تا حدی مشکوک و هراس‌آور.
الیویرا فقط چند دست را به نمایش گذاشته؛ دست‌هایی انسانی و رباتی که احتمالا در آینده کنار هم زندگی و کار خواهند کرد. اما نکتۀ ظریف دیگر در این تصویر، اشاره به ضعف هوش مصنوعی در ترسیم تعداد درست انگشت‌های دست انسان است.
تصویری که هریس خلق کرده پر از نور‌های نئون است و ظاهرا یک شهر آینده را به تصویر می‌کشد که تماما تحت هدایت و تسلط ابرهوش مصنوعی درآمده است؛ شهری زیبا، اما خالی از هر عنصر انسانی.
این طرح جلوه‌ای منحصر به فرد دارد و تصویری از یک محیط باز عمومی را در آینده‌ای تحت تسلط هوش مصنوعی نشان می‌دهد. در جهان خلق شده توسط سیمپسون تجربه‌های خاص انسانی هنوز وجود دارند، اما تکنولوژی توانسته این تجربه‌ها را در قالب ساختار‌هایی خیال‌انگیز و رویایی سامان ببخشد و ارتقا بدهد.
