عصر ایران - زنبور کرکس (Vulture Bee) از نوع زنبورهای بدون نیش است که قدمت نخستین اطلاعات ثبت شده درباره آنها به سال 1758 باز می گردد. اما در سال 1982 بود که تغذیه زنبورهای کرکس از گوشت حیوانات مرده توسط حشره شناس دیوید روبیک (David Roubik) کشف شد.
این کشفی قابل توجه بود زیرا زنبورها مدت ها به عنوان حیواناتی گیاهخوار شناخته می شدند. همانطور که زنبورهای کرکس تکامل یافته اند، تغییرات در آناتومی و همچنین فرهنگ کندو به سازگاری آنها با این رژیم غذایی جدید کمک کرده است.
زنبور کرکس از جنس تریگونا (Trigona genus) به رنگ قهوه ای مایل به قرمز دیده می شود و اندازه آن بین 8 تا 22 میلیمتر است. زنبورهای کرکس برخلاف بیشتر زنبورهای دیگر گرده جمع آوری نمی کنند، به طور خودخواسته گرده افشانی نکرده و از شهد گیاهی تغذیه نمی کنند. در عوض، آنها ترجیح می دهند تا از لاشه یا پروتئین های حیوانی مرده تغذیه کنند.
زنبورهای کرکس از آرواره های خود برای پاره کردن گوشت استفاده می کنند. زنبورهای کرکس دارای پنج دندان بزرگ و نوک تیز روی آرواره های خود هستند. این دندان ها در شهرت گازهای دردناک این حشره نقش دارند.
زنبورهای کرکس عسل منحصر به فرد خود را از ترشحات سرشار از پروتئین از غدد هیپوفارنکس تولید می کنند.
زنبورهای کرکس به رغم نام ترسناک خود، حشراتی اجتماعی هستند. کلنی های زنبور کرکس از سلسله مراتب زنبورهای معمولی شامل زنبور ملکه، زنبور کارگر، زنبور نر و لارو تشکیل شده است.
زنبور کرکس به دلیل رژیم غذایی غیرمعمول خود که شامل مصرف گوشت لاشه و پروتئین های حیوانی مرده می شود، این نام را گرفته و متفاوت از زنبورهای دیگر طبقه بندی شده است.
اگرچه زنبورهای کرکس همچنان به عنوان حشراتی شکارچی و جستجوگر غذا در نظر گرفته می شوند، اما تنها با مصرف شهد همانند بیشتر زنبورهای دیگر نمی توانند به زندگی خود ادامه دهند.
طی یک پژوهش که توسط حشره شناسان دانشگاه های کورنل، کلمبیا و کالیفرنیا ریورساید انجام شد، از گوشت مرغ خام به عنوان طعمه برای مطالعه رفتارهای زنبورهای کرکس استفاده شد. پژوهشگران دریافتند که زنبورهای کرکس گوشت خام تازه را نیز مصرف می کنند. افزون بر این مشخص شد که زنبورهای کرکس گوشت خام تازه را به گوشت فاسد یا تا حدی فاسد ترجیح می دهند.
زنبورهای کرکس تنها زنبورهای بدون نیش جهان نیستند، اما تنها زنبورهای بدون نیش هستند که گوشت مصرف می کنند. این زنبورها بیشتر در بخش هایی از جهان یافت می شوند که گل های سرشار از شهد به میزان کم یافت می شوند. دانشمندان بر این باورند که رقابت شدید برای منابع محدود موجب سازگاری آنها با رژیم غذایی حاوی گوشت شده است.
زنبورهای کرکس دارای یک میکروبیوم روده سرشار از اسید هستند که به گوارش این پروتئین های پیچیده کمک می کند. معده آنها مملو از باکتری های اسید دوست است که به محافظت از زنبورها در برابر پاتوژن های موجود در رژیم غذایی حاوی گوشت فاسد کمک می کند. آنها پیش از مصرف گوشت نیز آن را با بزاق سرشار از باکتری خود پوشش می دهند.
زنبورهای کرکس عسل تولید می کنند. جدا از منبع پروتئینی، زنبورهای کرکس به جای شانه، عسل را در حجره های عسل مستقل ذخیره می کنند.
در مراحل اولیه، عسل زنبور کرکس غلیظ و به عنوان ماده ای عسل مانند یا خمیر ساخته شده از لاشه و باکتری توصیف می شود. پس از به عمل آمدن، عسل این نوع زنبور شباهت بیشتری به عسل های دیگر یافته و به ماده ای همگن با رنگی مایل به زرد تبدیل می شود.
