انتقال میسون مانت از چلسی به اولدترافورد باعث می‌شود که او وظیفه پوشیدن پیراهن شماره ۷ نمادین باشگاه را بر عهده بگیرد. جورج بست، برایان رابسون، کریستیانو رونالدو، اریک کانتونا و دیوید بکام این پیراهن را به شهرت رساندند و فوتبال هیجان‌انگیز خود را با چنین شماره‌ای به نمایش گذاشتند.
اما این پیراهن برای بسیاری از کسانی که آن را پوشیدند، بار سنگینی نیز به همراه داشته است. حتی خود CR۷ نیز پس از بازگشت به اولدترافورد در سال ۲۰۲۱، در نهایت با مشکل مواجه شد. خیلی‌ها نتوانستند با فشار پیراهن کنار بیایند و حالا نوبت مانت است که شانس خود را امتحان کند. این هافبک با قراردادی ۶۰ میلیون پوندی از چلسی به باشگاه پیوست و حدود ۲۵۰ هزار پوند در هفته دستمزد خواهد گرفت.
نگاهی به موفقیت‌ها و شکست‌های این پیراهن مشهور می‌اندازیم.
موفقیت‌ها
جورج بست (۱۹۷۴-۱۹۶۳)
اولین تصاویر سیاه و سفید از بازی جورج بست با توپ کمک کرد تا منچستریونایتد به نام جهانی امروزی تبدیل شود. وقتی زمین‌هایی را در نظر بگیرید که برنده جام اروپای ۱۹۶۸ در آنها جادوگری می‌کرده، مهارت‌های او بیش از پیش به چشم می‌آید. او در دوران حضورش در این باشگاه، ۴۷۰ بازی انجام داد و ۱۷۹ گل به ثمر رساند.
برایان رابسون (۱۹۹۴-۱۹۸۱)
او برای همیشه به خاطر نمایش‌های جذابش، که بسیاری از آنها در تاریخ اولدترافورد به ثبت رسیده‌اند، مورد احترام خواهد بود. و یک‌چهارم نهایی جام برندگان جام اروپا ۱۹۸۳-۱۹۸۴ از همه بهتر بود؛ بارسلونای دیگو مارادونا با برتری ۲-۰ از دور رفت به منچستر آمد. بهترین شب رابسون رقم خورد. او ناجی یونایتد برای پیروزی ۳-۰ شد و خودش دو گل زد.
دیوید بکام (۲۰۰۳-۱۹۹۲)
واقعا شرم‌آور است که آنقدر درباره ظاهر و شهرت او صحبت می‌شود که توانایی واقعی فوتبالی‌اش کمرنگ جلوه داده می‌شود. اما وقتی صحبت از ارسال توپ‌های مرده، توپ از جناحین یا توپ‌هایی از عمق می‌شود، کمتر کسی را می‌توان با او مقایسه کرد. او هرگز گلی آرام و بدون زحمت نزد، همواره در جستجوی زیبایی و جذابیت بود، از همان روزی که آن گل معروف را از نیمه زمین مقابل ویمبلدون به ثمر رساند، این موضوع را به همه ثابت کرد.
خواندن این مطلب را از دست ندهید: دیوید بکام از خاطرات جالبش می‌گوید؛ از بافتن موهایم پشیمانم/ مردم به سمت من تف پرتاب می‌کردند/ ویکتوریا زنی فوق‌العاده است
اریک کانتونا (۱۹۹۷-۱۹۹۲)
کاتالیزور سال‌های افتخار سر الکس. او با یقه‌های ایستاده و با آن تکبر، افتخار و غرور را به تیمی آورد که به جرقه‌ای نیاز داشت تا عنوان قهرمانی سال ۱۹۹۲ را به دست آورد؛ به رهبری کانتونا. شکوه او را در اولدترافورد دنبال کرد، جایی که در پنج سال چهار عنوان قهرمانی و دو جام حذفی را به دست آورد و در ۱۸۵ بازی ۸۲ گل به ثمر رساند. او رفت... اما هرگز فراموش نخواهد شد.
استیو کاپل (۱۹۸۳-۱۹۷۵)
نه به اندازه برخی دیگر برجسته و خبرساز، اما کسانی که نمایش کاپل را در دهه هفتاد و هشتاد تماشا کردند، شهادت خواهند داد که چرا نام او باید در این لیست باشد. او در سه فینال جام حذفی، از جمله پیروزی ۲-۱ مقابل لیورپول در سال ۱۹۷۷، شماره ۷ را به تن داشت.
کریستیانو رونالدو (۲۰۰۹-۲۰۰۳ و ۲۰۲۲-۲۰۲۱)
ستاره پرتغالی در اولین دوره حضورش در اولدترافورد یکی از بهترین بازیکنان جهان بود. رونالدو هرچه می‌شد را با این باشگاه به دست آورد، از جمله سه قهرمانی لیگ برتر، یک جام حذفی، دو جام اتحادیه و یک لیگ قهرمانان اروپا. او در سال ۲۰۰۹ با انتقال به رئال مادرید با مبلغی رکوردشکن باشگاه را ترک کرد و به عنوان بهترین بازیکن جهان با لیونل مسی به رقابت پرداخت.
رونالدو در سال ۲۰۲۱ پس از ترک یوونتوس به یونایتد بازگشت و در اولین فصل بهترین گلزن شد، اگرچه انگار نشانه‌ها می‌گفتند که قدرت او در مقایسه با اولین دوره حضورش در این باشگاه رو به کاهش رفته است. پس از اینکه اریک تن‌هاخ در سال ۲۰۲۲ به عنوان سرمربی انتخاب شد، همه چیز به طرز عجیبی به پایان رسید. پسر گران‌قیمت تنها چند ماه بعد مصاحبه‌ای انفجاری با پیرز مورگان انجام داد و قراردادش را با رضایت دوجانبه فسخ کرد.
او نیمکت‌نشین شده بود و برای زمان بازی تقلا می‌کرد، یک بار هم از آمدن به زمین به عنوان یار تعویضی خودداری کرد و اوضاع آشفته‌ای در تیم به وجود آورد. برای بسیاری، مهم نیست که در بازگشت او چه اتفاقی افتاده است، آن سال‌های شکوه رونالدو در اولین دوره حضورش در این باشگاه را نمی‌توان با هیچ مساله‌ای خدشه‌دار کرد.
شکست‌ها
ممفیس دپای (۲۰۱۷-۲۰۱۵)
لیورپول و آرسنال هم به دنبال این مرد هلندی بودند اما لوئی فان‌خال او را متقاعد کرد که به یونایتد بیاید. اما او ۱۸ ماه بعد رفت. او اوایل به دلیل اینکه مجبور بود دو بازی در هفته انجام دهد غر می‌زد و هرگز به اندازه‌ای که برایش خرج شده بود مفید واقع نشد.
آنخل دی‌ماریا (۲۰۱۵-۲۰۱۴)
انصافاً دوران ناموفق دی‌ماریا در اولدترافورد به همان اندازه که تقصیر خودش است تقصیر فان‌خال هم بود، چرا که دست و پای این بازیکن را با تاکتیک‌های بی‌حس‌کننده‌اش بسته بود. اجازه دهید صحبت درباره افتخار پوشیدن پیراهن معروف را به دی‌ماریا بسپاریم: «من اصلا به پیراهن شماره ۷ منچستریونایتد اهمیتی نمی‌دهم، در ابتدا آنها با من خیلی در مورد آن صحبت کردند، این فقط یک پیراهن بود. مشکل من در منچستر مربی بود. فان‌خال بدترین مربی دوران حرفه‌ای من بود.»
الکسیس سانچس (۲۰۲۰-۲۰۱۸)
هرگز برای چنین عملکرد بد و ضعیفی این اندازه پول پرداخت نشده بود. گران‌ترین انتقال آزاد تاریخ، چون هنریخ مخیتاریان در ژانویه ۲۰۱۸ به جای او راهی آرسنال شد. او بیش از ۶۰ میلیون پوند برای یونایتد از نظر دستمزد، الحاقات، هزینه‌های ثبت‌نام و غیره هزینه داشت و تنها خروجی‌اش ۴۵ بازی و ۵ گل بود. آنها نتوانستند او را به سرعت بیرون کنند.
مایکل اوون (۲۰۱۲-۲۰۰۹)
منصفانه است که بگوییم این مهاجم به اندازه سانچس برای یونایتد هزینه نداشت. اوون فقط ۵ گل برای یونایتد در لیگ برتر به ثمر رساند. اما او هرگز به خاطر آن گل آخر در پیروزی ۴-۳ در یکی از بهترین دربی‌های منچستر در تمام دوران‌ها در سال ۲۰۰۹ فراموش نخواهد شد. با این حال، برای خیلی از هواداران پیراهن شماره ۷ یونایتد به درستی روی شانه‌های او نمی‌نشست.
این مطالب را هم بخوانید:
