فرهیختگان: داخلی یا خارجی بودن سرمربی، حالا دیگر یک بحث مسنوخ‌شده‌ای در دنیای ورزش به شمار می‌رود.
حتی برزیلی‌ها که بزرگ‌ترین صادرکننده دنیای فوتبال هستند، برای تیم ملی‌شان به سراغ یک سرمربی ایتالیایی رفته‌اند. در ایران اما هنوز احساس می‌شود که باید از سرمربی داخلی به هر قیمتی «حمایت» کرد. این فرمول دستکم در مورد تیم ملی والیبال نتیجه مثبتی به همراه نداشته است. بعد از موفقیت تاریخی والیبال ایران با خولیو ولاسکو، این باور در بین برخی از افراد وجود داشت که یک مربی ایرانی هم می‌تواند چنین تجربه‌هایی با تیم ملی به دست بیاورد. از تلویزیون تا برخی از رسانه‌ها، همیشه بازار انتقاد از مربیان خارجی داغ بود و حالا بهروز عطایی، تیم ملی والیبال ایران را به یکی از تیم‌های قعرنشین لیگ ملت‌ها تبدیل کرده است. تیمی که دیگر حتی توانایی شکست دادن رقیبی مثل بلغارستان را هم ندارد.
نوع واکنش سرمربی تیم ملی به این شکست‌ها، حتی از نتایج تیم هم ناامیدکننده‌تر به نظر می‌رسد. در صحبت‌های بهروز عطایی، نشانه‌های تکراری زیادی دیده می‌شود. او باور دارد که منتقدان‌اش نسبت به حامیان‌اش در تیم ملی، اصلا پرشمار نیستند و جریانی خاصی به دنبال کنار زدن‌اش از نیمکت تیم ملی است. شنیدن جملاتی شبیه به این، برای‌تان آشنا به نظر نمی‌رسد؟ آیا همین جملات را از مربیان داخلی فوتبال ایران نشنیده‌اید؟
این شناسنامه نیست که از شما یک مربی موفق می‌سازد. این «نتایج» هستند که به قضاوت‌ها جهت می‌دهند. این محل تولد نیست که شما را به یک مربی کارآمد تبدیل می‌کند، این نحوه مدیریت در روزهای بحرانی است که عیار واقعی شما را نشان می‌دهد. بهروز عطایی تا اینجا، دوران موفقیت‌آمیزی در تیم ملی والیبال نداشته و این موضوع، شاید خیلی از مربیان ایرانی دیگر ورزش ایران را نیز تحت تاثیر قرار بدهد. عطایی، اعتماد به مربیان داخلی را به حداقل رسانده است. ماجرایی که به نظر می‌رسد در نهایت به ضرر قلعه‌نویی و سایر همکاران داخلی‌اش در ورزش ایران تمام خواهد شد.
